Het begint te dagen: het inzicht in de relatieve waarde van een foto en zijn zeggingskracht, laat staan zijn informatie en kennis overdragend vermogen.
Komt daar nog bij dat digitale fotografie beeldmanipulatie vergemakkelijkt en dat dit als "creatief" voorgesteld en gepromoot wordt door de ontwikkelaars en verkopers van software.
Ook in de actuele persfotografie worden, volgens de modieuze, naar het "artistieke" zwevende trend, meer en meer metaforische beelden gemaakt die vooral gefocust zijn op het inlevingsvermogen en de fantasie van de kijker maar die op zich, als beeld en visie van de fotograaf, weinig zeggen of vertellen.
In de hedendaagse kunstfotografie is alles louter fantasie geworden en mag de kijker naar believen zelf invullen wat hij "achter" de foto wel of niet meent of wenst te ontwaren, zoals in fantasia land en dat van Harry Potter. Daarom speelt, wat er op en in de foto te zien is, in de hedendaagse kunstfotografie geen enkele rol meer, als de fantasie van de kijker maar geprikkeld wordt. Het is prikkelfotografie, fotografie van meester prikkelbeen, bij voorkeur opgehangen aan blote madammen of adonissen in de meest absurde contexten, bv. onder een blauwe hemel in een gouden regenton of neergezet in een op de smaak van de geflipte Romeinse keizer Caligula geïnspireerde setting in een toepasselijk onpasselijke associatie met Vlaamse lookworsten. Ja ja,"worstjes op de borstjes". Als U me niet zou geloven, kijk dan even hier:
http://www.filipnaudts.be/flashsite/intro.htmlen meer specifiek, dààr: portfolio - assignments - pregnancy in color (het negende tafereel over de prenatale fase in de moederschoot)
Reeds bij de intro op deze van artistieke zweverigheid overlopende site ( een mix van flou artistique, romantisch picturalisme en mystiek symbolisme met - niet toevallig - hier en daar een heel dun laagje erotische vernis van de uit Praag afkomstige Tsjechische fotograaf Jan Saudek ) zal U zich in een Harry Potter universum wanen (vergeet niet uw pc boxen aan te zetten), badend in een etherisch zwalkende zee van zachte zeilen, sluiers en andere doeken - als mystiek symbool en als onmisbaar attribuut van de goochelaar-illusionist - uiteraard alles exclusief in de Engelse taal toegelicht om de exotische én de financiële slagkracht van deze fotokunstwerken wat te ondersteunen. Ook de taal der Espagnolen kan helpen om exotische en artistieke associaties op te roepen en dus noemt the art studio van deze van sex en vlees lichtjes bezeten overkomende en, naar eigen zeggen, zelftherapeutisch fotograferende fotograaf: GUARDA LA FOTOGRAFIA. Deze in erotisch-mystieke sferen zwevende en/of met een gender knoop (vrouwelijk alter ego) worstelende artiest-fotograaf, met verdrongen Vlaamse wortels, zou beter zichzelf bewaken en wat meer controle houden op zijn artistieke hormonenspiegel en oefeningen doen, jawel, vooral in nederigheid.
Oefeningen in nederigheid
Nikon bekroont beste Belgische persfoto's van 2007
De Nikon Press Photo Awards waren gisteren aan hun tweede editie toe. Ze bekronen foto's van Belgische of in België verblijvende fotografen. Cédric Gerbehaye won de hoofdprijs, Dirk Waem is de grootste belofte. Eén grote trend: de persfotografie wordt steeds nederiger.
Foto's die alles zeggen, die een hele geschiedenis of persoon perfect samenvatten: ze lijken steeds zeldzamer te worden. Zijn er dan geen Che Guevara's of vallende soldaten meer? Worden nergens nog overwinningsvlaggen geplant? Natuurlijk wel, en er bestaan ook goeie beelden van. Alleen vallen ze tegenwoordig minder op. Dat kan ook moeilijk anders, in tijden waarin we onophoudelijk overspoeld worden met foto's van zowel professionals als amateurs.
De persfotografie is door de jaren ook een stuk nederiger geworden. Veel iconische beelden dateren uit een periode waarin een foto gold als een staalhard bewijs van een stuk realiteit, als een stukje absolute waarheid. Die ideeën zijn nu achterhaald. Er zijn grenzen aan wat een beeld kan tonen; fotografen hebben allang de waarheid niet meer in pacht. Ze kunnen hoogstens een werkelijkheid suggereren. Ze zijn, net als schrijvende journalisten, voor een stuk outsiders, indringers met beperkte middelen. En ze beseffen dat.
Denken we aan de laatste World Press Photo Awards. Het winnende beeld, van de Britse fotograaf Tim Hetherington, toont een ontredderde Amerikaanse soldaat in Afghanistan. Alsof Hetherington wil zeggen: die militair weet het niet meer, hoe zou ik het dan kunnen snappen?
Of kijken we naar de winnaar van de Nikon Press Photo Award 2007. Het is een beeld vol stille dreiging: de arrogante, uitdagende blik van de zwarte cowboy, de gewapende lijfwachten achter hem, de op de muur gekraste slogan. Je voelt nattigheid, maar om de volle draagwijdte ervan te kennen, heb je tekst en uitleg nodig.
Bij andere Nikon-genomineerden voel je nog meer onmacht en onwetendheid. Eén ervan toont een slak voor de poorten van Hertoginnedal. Voor wie de Belgische politiek vorig jaar links liet liggen, is dit een nietszeggend beeld. Voor wie de komedie wel volgde, is de foto een luchtige samenvatting van het enige waarover iedereen het op den duur eens was: het ging tergend traag vooruit. Een leuke vondst, meer niet.
De regeringsformatie heeft nog een paar genomineerden opgeleverd. Dirk Waem kreeg de belofteprijs voor zijn foto bij de beëdiging van Guy Verhofstadt tot interim-premier. Yves Leterme vlucht in een kop koffie, zijn CD&V-collega Inge Vervotte krijgt er nog een groen lachje uit.
Yves Herman kreeg een vermelding voor een portret van Joëlle Milquet. Het toont alleen de bovenste helft van haar gezicht. Een verwijzing naar haar reputatie als 'Madame Non'?
Op de foto van Gerbehaye na zullen weinig winnaars van deze editie de tand des tijds doorstaan. Niet alleen omdat het geen echt straffe beelden zijn, maar ook omdat wát ze tonen, nu al banaal lijkt.
www.standaard.be/video
Jan Desloover
