WELKOM / BIENVENIDO


MAG IK ME VOORSTELLEN MET EEN LIEDJE?

¿PERMITE QUE ME PRESENTE CON UNA CANCIÓN?


MI CANCIÓN MUY PREFERIDA:

CUCURRUCUCÚ PALOMA



CUCURRUCUCÚ PALOMA, NO LLORES

(LIEF DUIFJE MIJN, WAAROM AL DIE TRAANTJES DIJN?)

Dicen que por las noches
no más se le iba en puro llorar;
dicen que no comía,
no más se le iba en puro tomar.
Juran que el mismo cielo
se estremecía al oír su llanto,
cómo sufrió por ella,
y hasta en su muerte la fue llamando:
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
ay, ay, ay, ay, ay gemía,
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
de pasión mortal moría.
Que una paloma triste
muy de mañana le va a cantar
a la casita sola con sus puertitas de par en par;
juran que esa paloma
no es otra cosa más que su alma,
que todavía espera a que regrese
la desdichada.
Cucurrucucú paloma,
cucurrucucú no llores.
Las piedras jamás, paloma,
¿qué van a saber de amores?
Cucurrucucú, cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
paloma, ya no le llore
EIGEN VERTALING EN NADERE INFO OVER DIT LIEDJE:


31 maart 2011

EL ARTISTA : ZELF - PORTRET / AUTOR - RETRATO



Enkele jaren geleden nam ik deze foto bij wijze van 'zelf - portret'. Het is een echt en waarachtig 'portret' van mezelf geworden, dit wil zeggen dat het de toestand van mijn gehele 'zijn', hoe ik mezelf op dat moment zag en aanvoelde volledig en ten gronde weergeeft, uitbeeldt, verhaalt. Het is een portret met de 'straat' als toevallige spiegel, decor en bondgenoot. Niets werd gepland, niets geënsceneerd. Op dat moment waren de 'straat' en ik zelf één.
"Het" zelf - portret bestaat uiteraard niet en daarom is het ook EEN zelf - portret, één van de zovele die men in de loop van een mensenleven zou kunnen maken. Ik hou evenwel niet van 'zelf -portretten', ten eerste omdat het ongemeen moeilijk, bijna onmogelijk is om een echt en waarachtig 'zelf - portret' tot leven te roepen en ten tweede omdat échte 'zelf - portretten' altijd verzonken liggen in een onpeilbare diepte van oneindige treurnis en onuitsprekelijke existentiële twijfel en angst. Daarom is het gezonder en prettiger als men géén 'goesting' voelt om (echte) zelf - portretten te maken. Ik ben helemaal niet zinnens om er ooit nog één te (moeten) maken, maar toch koester ik dit éne 'portret' van mezelf, juist omdat het zo echt, volledig en waarachtig is, in harmonie met de liefdevolle omarming door de 'straat'. Alleen daarom al zal ik de 'straat' heel mijn leven dankbaar zijn en blijven lief hebben. Ik moge hopen dat U mij hierin enigszins 'begrijpt' ?

__________________________________

Hace ya unos años que saqué esta fotografía a concepto de 'autor - retrato'. Nació un retrato auténtico  de verdad, es decir que representa, cuenta y pinta integralmente y a fondo el estado de todo mi 'ser' como en ese momento me vi y me encontré. Es un retrato de mi mismo junto con mi amiga la 'calle' en el papel de luna fortuita hecha un decorado y una aliada. Nada fue planeado, nada puesto en escena. En ese momento la 'calle' y yo nos hubimos unido, estuvimos unidos.
Por supuesto, no existe "el" 'autor - retrato' y por lo tanto es UN 'autor - retrato', uno de tantos que uno podría hacer a lo largo de su vida. Sin embargo no me gustan los 'autor - retratos'. Primero ya que es inmensamente difícil, casi imposible suscitar un 'auto- retrato' verdaderamente auténtico y segundo porque los verdaderos 'autor - retratos' siempre estan abismados en unas insondables profundidades de tristezas infinitas, de inefables dudas y ansias existenciales. Por eso es más sano y más agradable cuando no les encuentran ganas de hacer 'autor - retratos' (verdaderos). De ningún modo me siento motivado a (deber) hacer otros pero a pesar de esto, sigo a tener mucho cariño a este 'autor - retrato', precisamente porque es tan puro, completo y verdadero en harmonía con el abrazamiento cariñoso de parte de la 'calle'. Por ello mismo seguiré de por vida a dar gracias y a tener afición a la 'calle'. En este punto espero que Vds me puedan 'entender' de algún modo.


28 maart 2011

OBRA DEL ARTISTA : WORLD TRADE CENTER (WTC) : LOS CHURROS



Wat men in Belgenland 'OLIEBOLLEN' pleegt te noemen, kent men in Spanje als 'CHURROS'. Het is dezelfde soort zoete deegkoek gebakken in olie, alleen de vorm ervan is anders. De ronde, vol-bolle vorm van 'oliebollen' past perfect bij België terwijl de lange, slank gekrulde vorm van ''churros' al even perfect bij Spanje past. Beide zoetigheden werden oorspronkelijk aan volkse kraampjes in volkse papieren tipzakken aan zeer volkse prijzen verkocht. Van dat volkse schiet niet veel meer over sinds Europese ketens met Chinees geld een Europese 'Churros' business hebben opgezet waarbij goedkoop geproduceerde simpele 'oliebollen' als prijzige trendy 'churros' worden gesleten. De geglobaliseerde uniforme 'oliebol' is met succes gelanceerd op de markten van de wereldhandel, ten koste evenwel van de warme volkse eigenheid, charme en gemoedelijkheid die destijds zowel aan de Belgische 'oliebol' als aan de (echte) Spaanse 'churros' letterlijk kleefden. Dit verlies aan menselijke (oliebollen)warmte is zelfs af te lezen van de ongelukkig ogende 'los churros' gezichten van het 'los churros' personeel dat in het 'los churros' hok op een toeloop van 'los churros ' consumenten staat te wachten (bekijk te dien einde de foto in een groter formaat).
SÓLO SE QUEDA TRISTEZA (wat rest is tristesse).  


27 maart 2011

STANDPUNT : ERWIN OLAF SPRINGVELD OVER HET MARCHANDEREN EN DE MARCHANDEURS IN 'KUNST(FOTOGRAFIE)'

ERWIN OLAF (SPRINGVELD) wordt eervol versleten en gesleten als één van die beroemde 'kunstfotografen' uit de Lage Landen (Nederland), naast onder meer Rineke Dijkstra, Inez Van Lamsweerde...
Naast mijn standpunt dat fotografie op zich geen 'kunst' (in zijn wezenlijke betekenis) is noch kan zijn of worden waardoor bijgevolg ook het begrip 'kunstfotograaf' leeg en wezenloos is, blijft het natuurlijk altijd wel mogelijk dat (echte) 'kunstwerken' - evenals alle andere dingen - gefotografeerd kunnen worden. Dit is dan gefotografeerde 'kunst' wat niet betekent dat daarom ook de desbetreffende foto als object op zich als 'kunst'  kan worden benoemd. Gefotografeerde 'kunst' schept anderzijds wel de mogelijkheid om op een bedrieglijke wijze foto's als zogezegde 'kunstwerken' te verhandelen via het op Geld beluste maffioze 'kunst' circuit. Dit is dan ook een even winstgevend als bedrieglijk handeltje dat in handen is van de sekte van professionele luchtverkopers, de 'Laarmans-en' van de 'kunst' handel. Ik moge U ter zake zeer warm de aandachtige lezing aanbevelen van de literaire schrijfwerken 'Kaas' / 'Lijmen' / 'Het Been' van de grote Nederlandstalige schrijver/waarnemer/denker/criticus WILLEM ELSSCHOT. Voor wie in deze als jachtig aangevoelde en op het 'beeld' gefixeerde tijden de geestelijke activiteit 'lezen' als te omslachtig of tijdrovend zou menen te bevinden, kan ook tot andere en betere inzichten komen door te kijken en vooral te luisteren naar de uitstekende Nederlandstalige film 'Lijmen/Het Been'.

Ik sta met mijn mening over de ongebreidelde uitwassen van onbeschaamde charlatanerie in de 'kunst' handel blijkbaar niet helemaal alleen als zelfs de beroemde 'kunstfotograaf' uit de Lage Landen, ERWIN OLAF, onomwonden stelt dat Kunst over Poen gaat en over niets anders. In een interview verschenen in de jubileum editie van het fotografie-informatief zeer interessante Nederlandstalige fototijdschrift 'FOCUS' dat dit jaar 98 jaar bestaat en (tot nu toe) als enige onder de vele andere van weleer heeft kunnen overleven tussen het gulzig groeiende lianen netwerk van het snel wassende internet woud, formuleert 'kunstfotograaf' ERWIN OLAF die voor de gelegenheid ook als gasthoofdredacteur voor deze extra interessante jubileum editie fungeert het onder meer als volgt: "kunst is gewoon handel, keiharde handel" en "het zijn luchtbellen, commercie" en "het heeft niets meer met inhoud te maken, in die windhandel hoef je er soms inhoudelijk niets tegenover te stellen wanneer je eenmaal een naam hebt, zeker op Paris Photo waar ik elk jaar heen ga" en "ik kan me herinneren dat een foto van Rineke Dijkstra voor 400 gulden van haar werd gekocht en dat niet veel later dezelfde foto werd doorverkocht voor 16000 gulden" en "ik kijk met veel belangstelling naar de bewegingen binnen de 'high-art' want daar zijn de (financiële) belangen nog veel groter. Een foto van een lege fabriekshal doet zo twee tot drie ton ( = 200.000 à 300.000 gulden) terwijl iedereen vergeet dat het uiteindelijk alleen om de economische (financiële winst) component gaat. Ik zag het weer heel duidelijk tijdens Paris Photo. Iedereen maar dan ook werkelijk iedereen, gaat naar de Oekraïne (Rusland). Daar zijn de meiden zó mooi. Ze hebben een naturel schoonheid gekoppeld aan een bepaalde vorm van onbeholpenheid en vervolgens vraag je tien mille (= 10.000 euro) voor de foto (van die meiden). Ik vraag me dan af: zijn die meisjes betaald? Ik denk van niet. De mensen (= marchandeurs/kopers) weten waarschijnlijk niet eens hoe ze heten. Er wordt heel dik over gedaan. je print het uit, hangt het op en we hoeven er het nooit meer over te hebben (redeneert men dan). Ik wordt daar krankzinnig van. Het gaat over poen! Kunst gaat over geld, geld, geld. "

Ziezo, zo hoor je het ook eens van een ander, van iemand die zeker niet tot de minste der 'foto kunst goden' van de Lage Landen wordt gerekend. Maar ERWIN OLAF is bovenal een zeer bevlogen, maatschappelijk bewogen en eerlijke mens-kunstenaar waar hij in hetzelfde interview open en vrijmoedig stelt dat ook hij - met de (door)verkoop van zijn foto's via het 'kunst' circuit - zijn (welverdiende) duit in het zakje doet, zij het absoluut niet in verhouding tot de on-ethische woekerwinsten waarmee de 'kunst' marchandeurs-woekeraars hun al rijkelijk gevulde geldbuidels verder opvullen. Voor zo'n kunstenaar-fotograaf doe ik dan mijn pet af, daar heb ik bewondering en vooral enorm veel respect voor, evenals voor het platform verlenende fototijdschrift 'FOCUS' trouwens en in het bijzonder ook voor zijn oud-hoofdredacteur DIRK VAN DER SPEK. Doorheen dit (dubbel)interview met ERWIN OLAF en DIRK VAN DER SPEK en ook nog in andere bijdragen en thema's in dit jubileum nummer zijn mijns inziens ook de eerste tekenen te bespeuren van een herdachte visie op de wezenlijke kenmerken en functies van het medium fotografie waardoor het zich misschien stilaan kan onttrekken aan de vernietigende zuigkracht van het onwezenlijk digitaal opgeblazen Zeppelin monster dat zich 'kunst' (fotografie) laat noemen. Sommige aspecten ervan zal ik dan ook uitlichten en belichten op mijn blog, in het bijzonder ook in een apart stuk bij wijze van eerbetoon aan de mens ERWIN OLAF, zijn leven, visies en werk als kunstenaar. Ik zie ERWIN OLAF immers niet als fotograaf of 'kunst' fotograaf maar als (echte) kunstenaar, meer bepaald als een soort (theater) dramaturg, als ensceneur-regisseur van (in een foto studio) opgebouwde installaties-toneelscènes waarin de regisseur een éénmalig gespeeld stuk opvoert met zijn 'spelers', zonder publiek. Zijn foto's daarvan zijn enkel een 'herinnering', een fotografische weergave van het ultieme 'speel moment' dat zich tussen de regisseur en zijn 'spelers' in alle (niet publieke) intimiteit heeft voltrokken. De zogenaamde 'kunst' foto's van ERWIN OLAF zijn dan ook zonder uitzondering stuk voor stuk professioneel-technisch puik gefotografeerde 'kunst werken' of - beter gezegd - gefotografeerde 'kunst' acts waarvan het foto bekijkend publiek nadien enkel nog een historische glimp kan opvangen, een vermoeden en misschien zelfs een verlangen kan koesteren naar iets wat zich ooit tussen de kunstenaar-regisseur en zijn acteurs heeft afgespeeld maar waarover mét de foto ook het doek is gevalllen.
De 'kunst' zat, lag, stond, bewoog... dan in de act maar zit, ligt, staat, beweegt niet in de gefotografeerde scène.

24 maart 2011

POR AMOR A LA PATRIA...




MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD


BRUSELAS A LA PLANCHA / BRUSSEL OP DE GRILL




22 maart 2011

OBRA DEL ARTISTA : VISTAS A LA IGLESIA / ZICHT OP DE KERK


IGLESIA SAN PEDRO / SINTE PIETER KERK
(GANTE / PLAZA SAN PEDRO / SINTE PIETER PLEIN)



MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD


DEMASIADO ES DE MÁS   [TROP IS TE VEEL]
( LÓGICA BELGA )

18 maart 2011

OBRA DEL ARTISTA : LA FANFARRIA ESTUPENDA





15 maart 2011

MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD



LA BANDERA / DE VLAG / LE  DRAPEAU / DIE FLAGGE


13 maart 2011

MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD



 


MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD




10 maart 2011

RIETVELD ACADEMIE : HOE HET GAT IN DE FOTOGRAFIE IN HET GAT IN DE KUNSTMARKT GESUKKELD IS.



Wat zit er in het Riet? Karekiet, karekiet !!
Wat zit er in het Gat? Ja wat, wat, wat ??


(foto: website Gerrit Rietveld Academie)

Studenten van het beroemde Rietveld exposeren vanaf 10 maart 2011 hun berucht fotografisch 'kunnen' in het beroemde Foam in het beruchte Amsterdam. Met zoveel beroemde en beruchte namen en famen kan dit niet anders dan zeer goed zijn. Straffer nog, alleen en alléén om die reden kan en moet het wel zeer goed zijn, zegt men...
Ik zie en zeg het evenwel helemaal anders, totaal anders, tegengesteld anders...
Er moet toch één iemand zijn die ZIJN mening over de hedendaagse 'Kunstfotografie' zegt, durft zeggen én uitleggen?

Het Rietveld studenten fotografieproject draagt de chic klinkende naam 'Teenage Magazines', in het Engels uiteraard... want een gewone Nederlandse naam zoals 'Jongeren bladen / Jongeren tijdschriften' zou uiteraard te banaal, te leeg, bijna zo hol als een gat klinken in internationaal geörienteerde Kunst Oren die anderszins wél de Banaliteit en de Leegheid adoreren, vereren en als kostbare 'kunststukken' internationaal marchanderen. Zo pretenderen ook de vertoonde 'kunstfoto's' een soort beeld te geven van het Grote Gat in de hedendaagse jongeren leefwereld, geconcretiseerd in fotografische kiekjes van allerlei soorten echte gaten en gatten, onder meer de gaten en gaatjes (pluggen) in deuren, kasten en muren van allerlei slag en soorten, een monumentaal paardengat, een elegant menselijk achterwerk en dies meer... zoals U er enkele kan bewonderen op de webstek van Foam. Het meest indrukwekkende kunstwerk ligt - naar mijn smaak - besloten in dit kunstig gefotografeerde machtig stuk paardengat dat evenwel - volgens de kunsttheorie van Stefan Beyst -hoogstens als een primair stadium van 'onvoltooide mimesis' kan worden gezien:


(foto: website Foam)

De natuurlijke uitstraling van het uit zichzelve machtige paardengat terzijde gelaten, kan ik in de (getoonde) foto's niets anders en niets méér ontwaren dan uiterst simpele kiekjes van uiterst simpele dingen. Daar is op zich niets mis mee, behoudens de dwingende conclusie dat men geen tijd en geld moet gaan verspillen aan een vierjarige academische fotografie opleiding die zich toelegt op het maken van uiterst simpele kiekjes van uiterst simpele dingen. Het volstaat dan evenzeer dat U zich een digitaaltje (mobilofoontje) aanschaft en naar believen op het fotoknopje drukt om U - met het directe resultaat op het schermpje in de hand - met minstens evenveel recht en reden 'master' in de fotografische kunsten te wanen. Zó simpel kan het evenwel niet zijn, als men tenminste mag aannemen dat er in en door de academische kunst(onderwijs)wereld geen groteske charlatanerie en oplichterij op grove schaal wordt bedreven . Daarom - beweert men in hoge academische kunstkringen - gaat en draait het niet (meer) om de foto op zich maar om het zogenaamde 'verhaal achter de foto'. Ik heb het op mijn blog al meermaals gezegd en herhaald: 'achter' een foto zit echt helemaal niets, nada, tenzij hoogstens lucht. Die lucht kan men desgevalllend wel naar elk persoonlijk believen en gerieven virtueel 'vullen' met persoonlijke gedachten, indrukken, gevoelens, wensen of wanen. Daar is op zich meestal ook niets erg mis mee, behoudens de zeer dwingende conclusie dat de opgewekte persoonlijke virtuele 'voorstellingen' in niets de verdienste kunnen zijn van degene die de foto heeft gekiekt - de fotograaf - en in nog mindere mate dan niets een verdienste van de betrokken academische fotografen kweekschool kunnen worden genoemd. Sedert de door waanvoorstellingen en Freudiaanse nachtmerries getormenteerde romanticus-filosoof-fantaisist-spiritist-semioloog-psycholoog-neuroticus ROLAND BARTHES zijn persoonlijk licht punctueel heeft laten schijnen over de donkere kanten van " l'expression photographique du photographe et la valeur attribuée à quelconque photographie en fonction de l'introspection d'un spectateur sur des éléments sélectionnés dans une image bien préférée " is het in de wereld van het fotografendom ernstig mis beginnen lopen en thans ook uit de hand aan het lopen. Hoewel het essay 'La Chambre Claire' van Roland Barthes fundamenteel niets anders is dan een vorm van psycho-therapeutische introspectieve zelf analyse en Roland Barthes uiteraard nooit de bedoeling kan hebben gehad om zijn via introspectieve analyse bekomen persoonlijke 'inzichten' te veralgemenen, werd dit door het kunstgevoelige deel van het fotografendom aangegrepen om dit juist wél te gaan doen. Dit heeft tot pervers gevolg dat een persoonlijke subjectieve interpretatie en appreciatie van een beeld, een foto in dit geval, kan worden voorgehouden als zijnde een veralgemeend, objectief te waarderen 'gezichtspunt' (een 'punctum'). Deze misleidende truc gebruiken hedendaagse fotokunstacademies maar al te veel en al te graag naar hun publiek en hun 'public relations' toe. 't Is wel gemakkelijk én goedkoop, natuurlijk, maar het biedt in geen enkel opzicht een echte meerwaarde voor de academie, noch voor het publiek noch voor de fotograaf die aldus geneigd kan zijn te geloven dat zijn kiekje van een gaatje in een deur of van een paardengat een 'kunstwerk' is dan wel enige ernstig te nemen maatschappelijke relevantie zou uitstralen. Een gat is en blijft altijd een gat maar een goed (opgeleid) fotograaf stelt zich ook altijd de prangende vraag ' waarom een gat?' en - als hij al voor een gat kiest - 'waarom precies dit gat en geen ander gat?'. Zijn foto's vertonen dan ofwel géén gat ofwel een héél bijzonder gat. Dit is wat ik niet zie in de (getoonde) Rietveld foto's in 'Teenage Magazines' : het zijn 'gewone', banale gaten en gatten zoals er zovele zijn... in een dozijn. Hierop past de Rietveld Auroriteit dan de hierbovenvermelde misleidende truc toe door haar volkomen subjectief gekozen gezichtspunt te veralgemenen in de zin zoals U hieronder in de toelichting bij dit studenten project op haar webstek kan lezen :

" Deze gebruikte pluggen zijn het bewijs van iets dat ooit was, maar nu achterlaten is. Door de bijna abstracte, politie-achtige fotografie wekken de pluggen gevoelens van vervreemding en geweld op."

Behalve dat de eerste zin een Waarheid - niet als een paard - maar als een Koe daarstelt en bijgevolg geen iota maatschappelijke relevantie in zich herbergt, vertolkt de tweede zin een volkomen subjectieve interpretatie die als een algemeen aanvaarde stelling wordt geponeerd maar in niets bevestigd noch bewaarheid wordt op basis van visueel objectieve inhoudelijke elementen in de foto's zelf. De omschrijving 'bijna abstracte, politie-achtige fotografie' moet dit fundamenteel inhoudelijk gemis enigszins helpen toedekken met enkele toefjes wollige woordjes maar men kan zich ook de nuchtere vraag stellen wat 'bijna abstracte fotografie' eigenlijk concreet zou kunnen zijn (bv tegenover volledig abstracte fotografie, voor zover een fotograaf al bij machte zou kunnen zijn 'abstract' te fotograferen?) en wat men zich bij 'politie-achtige fotografie' dan wel concreet moet voorstellen?

Kortom, er zitten vele donkere 'gaten' in dit project, gaten als in een lekke zeef waar alles doorloopt
zonder enige artistieke noch maatschappelijke essentie of residu op te vangen, laat staan als relevante boodschap visueel te doen overkomen, wat nochtans ontegensprekelijk de fundamentele functie van het medium fotografie is.
Men neemt hier woordelijk zijn persoonlijke wensen voor een algemeen geldende werkelijkheid, iets waar in de eerste plaats de 'werkelijkheid' zelf niet mee gediend is.

Entree (expositie Foam) : 8 euro. Dat vind ik er minstens 8 te veel gevraagd.
__________________________________________

TOELICHTINGEN VAN DE G. RIETVELD ACADEMIE BIJ HET FOTOGRAFIE PROJECT 'TEENAGE MAGAZINES'


"Studenten van de afdeling Fotografie zijn door Foam Fotografiemuseum Amsterdam uitgedaagd om werk te maken met de titel 'Teenage Magazines'. Het resultaat is een magazine met werk dat vaak zowel provocatief als poëtisch en intiem is. Dit magazine wordt in de vorm van een uitvergrote dummy getoond aan de wanden van het museum en zal later in het voorjaar als publicatie worden uitgegeven.



De opening is donderdag 10 maart 2011 om 17.30u.


Adres: Keizersgracht 609, Amsterdam


Meer dan dertig studenten van de afdeling Fotografie tonen hun werk in Foam. Onder begeleiding van docenten maken de studenten werk waarmee ze het autonome karakter van de afdeling laten zien. Het thema Teenage Magazines wordt breed geïnterpreteerd. Zo toont bijvoorbeeld het werk 'Pluggen' gebruikte pluggen van badkamers, woonkamers, keukens, bijkeukens, kinderkamers, bureaus, gangen, keukens en kasten te zien zijn. Deze gebruikte pluggen zijn het bewijs van iets dat ooit was, maar nu achterlaten is. Door de bijna abstracte, politie-achtige fotografie wekken de pluggen gevoelens van vervreemding en geweld op.


De afdeling fotografie staat bekend als een belangrijke kweekvijver voor talent en heeft vele internationaal erkende fotografen voortgebracht zoals Rineke Dijkstra, Inez van Lamsweerde, Charlotte Dumas, Julika Rudelius en Hellen van Meene.


Teenage Magazines wordt op donderdag 10 maart om 17.30 uur geopend door Tijmen van Grootheest, voorzitter van het College van Bestuur van de Gerrit Rietveld Academie.


Teenage Magazines


11 t/m 23 maart 2011 in Foam.


Open dagelijks van 10.00 -18 uur, do/vr van 10.00 – 21.00 uur.


Entree: € 8,00"
(tekst : website Gerrit Rietveld Academie)

7 maart 2011

OBRA DEL ARTISTA : LA FANFARRIA ROSA JUBILADA ( de gepensioneerde roze fanfare)



LA FANFARRIA ROSA JUBILADA



OBRA DEL ARTISTA : CAFÉ FANFARRIA IMAGINARIA WILHELMINA



CAFÉ FANFARRIA IMAGINARIA WILHELMINA

OBRA DEL ARTISTA : BAILANDO



BAILANDO



OBRA DEL ARTISTA : ÉXTASIS EN ABSTRACTO



OBRA DEL ARTISTA : ÉXTASIS EN ABSTRACTO

 

MIJN GENT / MI GANTE : SEMANA GANTESA SANTA (Heilige Gentsche Fieste)


SEMANA GANTESA SANTA


6 maart 2011

MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD





MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD




FOTOGRAFIE : DE BLIK / LA MIRADA


LA MIRADA


5 maart 2011

MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD





MIJN LAND : OP ZOEK NAAR EEN IDENTITEIT / MI PAÍS : EN BUSCA DE UNA IDENTIDAD