STANDPUNT : ERWIN OLAF SPRINGVELD OVER HET MARCHANDEREN EN DE MARCHANDEURS IN 'KUNST(FOTOGRAFIE)'

ERWIN OLAF (SPRINGVELD) wordt eervol versleten en gesleten als één van die beroemde 'kunstfotografen' uit de Lage Landen (Nederland), naast onder meer Rineke Dijkstra, Inez Van Lamsweerde...
Naast mijn standpunt dat fotografie op zich geen 'kunst' (in zijn wezenlijke betekenis) is noch kan zijn of worden waardoor bijgevolg ook het begrip 'kunstfotograaf' leeg en wezenloos is, blijft het natuurlijk altijd wel mogelijk dat (echte) 'kunstwerken' - evenals alle andere dingen - gefotografeerd kunnen worden. Dit is dan gefotografeerde 'kunst' wat niet betekent dat daarom ook de desbetreffende foto als object op zich als 'kunst'  kan worden benoemd. Gefotografeerde 'kunst' schept anderzijds wel de mogelijkheid om op een bedrieglijke wijze foto's als zogezegde 'kunstwerken' te verhandelen via het op Geld beluste maffioze 'kunst' circuit. Dit is dan ook een even winstgevend als bedrieglijk handeltje dat in handen is van de sekte van professionele luchtverkopers, de 'Laarmans-en' van de 'kunst' handel. Ik moge U ter zake zeer warm de aandachtige lezing aanbevelen van de literaire schrijfwerken 'Kaas' / 'Lijmen' / 'Het Been' van de grote Nederlandstalige schrijver/waarnemer/denker/criticus WILLEM ELSSCHOT. Voor wie in deze als jachtig aangevoelde en op het 'beeld' gefixeerde tijden de geestelijke activiteit 'lezen' als te omslachtig of tijdrovend zou menen te bevinden, kan ook tot andere en betere inzichten komen door te kijken en vooral te luisteren naar de uitstekende Nederlandstalige film 'Lijmen/Het Been'.

Ik sta met mijn mening over de ongebreidelde uitwassen van onbeschaamde charlatanerie in de 'kunst' handel blijkbaar niet helemaal alleen als zelfs de beroemde 'kunstfotograaf' uit de Lage Landen, ERWIN OLAF, onomwonden stelt dat Kunst over Poen gaat en over niets anders. In een interview verschenen in de jubileum editie van het fotografie-informatief zeer interessante Nederlandstalige fototijdschrift 'FOCUS' dat dit jaar 98 jaar bestaat en (tot nu toe) als enige onder de vele andere van weleer heeft kunnen overleven tussen het gulzig groeiende lianen netwerk van het snel wassende internet woud, formuleert 'kunstfotograaf' ERWIN OLAF die voor de gelegenheid ook als gasthoofdredacteur voor deze extra interessante jubileum editie fungeert het onder meer als volgt: "kunst is gewoon handel, keiharde handel" en "het zijn luchtbellen, commercie" en "het heeft niets meer met inhoud te maken, in die windhandel hoef je er soms inhoudelijk niets tegenover te stellen wanneer je eenmaal een naam hebt, zeker op Paris Photo waar ik elk jaar heen ga" en "ik kan me herinneren dat een foto van Rineke Dijkstra voor 400 gulden van haar werd gekocht en dat niet veel later dezelfde foto werd doorverkocht voor 16000 gulden" en "ik kijk met veel belangstelling naar de bewegingen binnen de 'high-art' want daar zijn de (financiële) belangen nog veel groter. Een foto van een lege fabriekshal doet zo twee tot drie ton ( = 200.000 à 300.000 gulden) terwijl iedereen vergeet dat het uiteindelijk alleen om de economische (financiële winst) component gaat. Ik zag het weer heel duidelijk tijdens Paris Photo. Iedereen maar dan ook werkelijk iedereen, gaat naar de Oekraïne (Rusland). Daar zijn de meiden zó mooi. Ze hebben een naturel schoonheid gekoppeld aan een bepaalde vorm van onbeholpenheid en vervolgens vraag je tien mille (= 10.000 euro) voor de foto (van die meiden). Ik vraag me dan af: zijn die meisjes betaald? Ik denk van niet. De mensen (= marchandeurs/kopers) weten waarschijnlijk niet eens hoe ze heten. Er wordt heel dik over gedaan. je print het uit, hangt het op en we hoeven er het nooit meer over te hebben (redeneert men dan). Ik wordt daar krankzinnig van. Het gaat over poen! Kunst gaat over geld, geld, geld. "

Ziezo, zo hoor je het ook eens van een ander, van iemand die zeker niet tot de minste der 'foto kunst goden' van de Lage Landen wordt gerekend. Maar ERWIN OLAF is bovenal een zeer bevlogen, maatschappelijk bewogen en eerlijke mens-kunstenaar waar hij in hetzelfde interview open en vrijmoedig stelt dat ook hij - met de (door)verkoop van zijn foto's via het 'kunst' circuit - zijn (welverdiende) duit in het zakje doet, zij het absoluut niet in verhouding tot de on-ethische woekerwinsten waarmee de 'kunst' marchandeurs-woekeraars hun al rijkelijk gevulde geldbuidels verder opvullen. Voor zo'n kunstenaar-fotograaf doe ik dan mijn pet af, daar heb ik bewondering en vooral enorm veel respect voor, evenals voor het platform verlenende fototijdschrift 'FOCUS' trouwens en in het bijzonder ook voor zijn oud-hoofdredacteur DIRK VAN DER SPEK. Doorheen dit (dubbel)interview met ERWIN OLAF en DIRK VAN DER SPEK en ook nog in andere bijdragen en thema's in dit jubileum nummer zijn mijns inziens ook de eerste tekenen te bespeuren van een herdachte visie op de wezenlijke kenmerken en functies van het medium fotografie waardoor het zich misschien stilaan kan onttrekken aan de vernietigende zuigkracht van het onwezenlijk digitaal opgeblazen Zeppelin monster dat zich 'kunst' (fotografie) laat noemen. Sommige aspecten ervan zal ik dan ook uitlichten en belichten op mijn blog, in het bijzonder ook in een apart stuk bij wijze van eerbetoon aan de mens ERWIN OLAF, zijn leven, visies en werk als kunstenaar. Ik zie ERWIN OLAF immers niet als fotograaf of 'kunst' fotograaf maar als (echte) kunstenaar, meer bepaald als een soort (theater) dramaturg, als ensceneur-regisseur van (in een foto studio) opgebouwde installaties-toneelscènes waarin de regisseur een éénmalig gespeeld stuk opvoert met zijn 'spelers', zonder publiek. Zijn foto's daarvan zijn enkel een 'herinnering', een fotografische weergave van het ultieme 'speel moment' dat zich tussen de regisseur en zijn 'spelers' in alle (niet publieke) intimiteit heeft voltrokken. De zogenaamde 'kunst' foto's van ERWIN OLAF zijn dan ook zonder uitzondering stuk voor stuk professioneel-technisch puik gefotografeerde 'kunst werken' of - beter gezegd - gefotografeerde 'kunst' acts waarvan het foto bekijkend publiek nadien enkel nog een historische glimp kan opvangen, een vermoeden en misschien zelfs een verlangen kan koesteren naar iets wat zich ooit tussen de kunstenaar-regisseur en zijn acteurs heeft afgespeeld maar waarover mét de foto ook het doek is gevalllen.
De 'kunst' zat, lag, stond, bewoog... dan in de act maar zit, ligt, staat, beweegt niet in de gefotografeerde scène.