WELKOM / BIENVENIDO


MAG IK ME VOORSTELLEN MET EEN LIEDJE?

¿PERMITE QUE ME PRESENTE CON UNA CANCIÓN?


MI CANCIÓN MUY PREFERIDA:

CUCURRUCUCÚ PALOMA



CUCURRUCUCÚ PALOMA, NO LLORES

(LIEF DUIFJE MIJN, WAAROM AL DIE TRAANTJES DIJN?)

Dicen que por las noches
no más se le iba en puro llorar;
dicen que no comía,
no más se le iba en puro tomar.
Juran que el mismo cielo
se estremecía al oír su llanto,
cómo sufrió por ella,
y hasta en su muerte la fue llamando:
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
ay, ay, ay, ay, ay gemía,
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
de pasión mortal moría.
Que una paloma triste
muy de mañana le va a cantar
a la casita sola con sus puertitas de par en par;
juran que esa paloma
no es otra cosa más que su alma,
que todavía espera a que regrese
la desdichada.
Cucurrucucú paloma,
cucurrucucú no llores.
Las piedras jamás, paloma,
¿qué van a saber de amores?
Cucurrucucú, cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
paloma, ya no le llore
EIGEN VERTALING EN NADERE INFO OVER DIT LIEDJE:


10 juni 2012

GENTSCHE TRACK : MIJN EIGENZINNIGE KIJK OP DEZE KUNSTENKERMIS / MI PARECER CAPRICHOSO DE ESTA FERIA ARTÍSTICA (AFLEVERING 1 / ENTREGA 1 : DE HOTELKAMER / LA HABITACIÓN DE HOTEL)



Op de webstek 'TRACK' is over de uit Japan overgewaaide artiest die zich de ene keer 'ZUS' en een andere keer 'ZO' laat noemen en momenteel graag luistert naar het koosnaampje 'TAZU ROUS' het volgende te lezen:

Tazu Rous
°1960, Nagoya (JP) | woont en werkt in Berlijn (DE) en Tokio (JP)
De Japanse kunstenaar Tazu Rous (ook bekend als Tatzu Nishi, Tazro Niscino, Tatzu Oozu of Tatsurou Bashi) creëert ruimtelijk en proportioneel afwijkende ‘ontmoetingen’ met iconische voorwerpen uit de publieke ruimte. Hij transformeert straatlantaarns, geparkeerde auto’s en monumenten tot buitenmaatse objecten in huiselijke omgevingen. Bij zijn aankomst in Europa in 1987 werd Rous getroffen door de overdadige – maar ook vertrouwde en daardoor haast onopgemerkte – aanwezigheid van publieke monumenten en standbeelden in het straatbeeld. Door ze in te sluiten in onverwachte, private settings kunnen ze opnieuw of ‘anders’ worden ervaren.
Rous was op uitnodiging van S.M.A.K. ook al in 2005 te gast in Gent, waar hij onder de naam Tazro Niscino een artistieke ingreep pleegde op het Sint-Annaplein. Het bronzen Christusbeeld, op een hoge sokkel omringd door het bulderende geweld van het verkeer, werd toen ingekapseld in een sfeervolle slaapkamer. Voor TRACK construeert Rous het decor van een hotelkamer rond de toren van het station Gent-Sint-Pieters. De scheiding tussen de publieke en private ruimte wordt opgeheven, want de enorme klok, die normaal gezien hoog boven het volk uittorent, komt nu tastbaar dichtbij. In de intimiteit van Rous’ kamer staat de bezoeker oog in oog met een publiek monument dat in zijn dagelijkse routine, steeds op afstand, half bewust en in een fractie van een seconde wordt waargenomen.

WAT MAAKT/ CREËERT HIJ?

Niets, nada, hij 'bedenkt' alleen maar de gekst mogelijke transformaties (= transvesties) van bestaande dingen waarvan hij denkt dat het dan 'kunst' moet worden genoemd. Hij laat bepaalde bestaande dingen uit de publieke ruimte een door hem bedacht 'kleedje' aanpassen zodat ze er uiteraard enigszins anders gaan uitzien dan zonder 'kleedje', zoals een lantaarnpaal aangekleed met een hoge hoed en een minirokje er uiteraard enigszins anders gaat uitzien dan in zijn 'normale' verschijningsvorm. Dit is noch min noch meer dan de kern, het hart, het wezen, de essentie, de kwintessens van het CARNAVAL gebeuren dat essentieel een zaak is van TRANSVESTIE en TRAVESTIE. Deze uit het land van de RIJZENDE ZON stammende artiest die momenteel graag luistert naar het carnavaleske gelegenheidsnaampje 'TAZU ROUS' heeft duidelijk een obsessieve travestieke voorkeur voor 'slaapkleedjes' aangezien hij zijn favoriete dingen uit de publieke ruimte bij voorkeur laat ombouwen en laat verkleden als (intieme) ruimten waarin kan worden 'geslapen'. Een Freudiaanse diepte analyse zou allicht méér (intiem diepgewortelde) informatie over het wisselende 'personage' Tazu Rous aan de oppervlakte kunnen brengen? De 'TRACK' webstek laat op dit vlak alvast compleet verstek gaan en maakt ons dus geen kruimeltje, geen spoortje wijzer omtrent de diepere zieleroerselen van deze Japanse artistieke Hoog-Vlieger. Blijkbaar is zijn (weliswaar labiel) Ronkende Naam in de Hogere Hedendaagse Kunstkringen al voldoende om zijn Status als Kunstenaar en zijn transvestieke installaties als 'Kunst' te waarmerken. 'Kunstenaar' is wie als 'Kunstenaar' wordt benoemd en 'Kunst' is alles wat een aldus benoemde 'Kunstenaar' produceert of - zoals in dit geval - bedenkt en door anderen laat produceren, in dit geval de constructie firma BLATON & ONDERAANNEMERS (schrijnwerkerij, loodgieterij en sanitaire voorzieningen, meubel decoratie enz....). Dat hebben we vandaag dan weer (bij)geleerd!

WAT IS ZIJN BOODSCHAP (URBI et ORBI / aan de Stad en de Wereld)?


  

Wel, ietsje simpeler dan de Boodschap van de Heilige Man die U hierboven kan beluisteren. De uitleg op de 'TRACK' webstek vertelt het ons heel kort en duidelijk: "door ze (bepaalde geprefereerde dingen uit het publiek domein) in te sluiten in onverwachte, private settings kunnen ze opnieuw of ‘anders’ worden ervaren" en  "de scheiding tussen de publieke en private ruimte wordt opgeheven, want de enorme klok (van de Gentse Sint-Pieters toren), die normaal gezien hoog boven het volk uittorent, komt nu tastbaar dichtbij"

Kijk, men hoeft echt geen professor in filosofie te zijn om tot de voor de hand liggende conclusie te komen dat dingen die in een ander kleedje worden gestopt (bv. een gewone lantaarnpaal met een hoge hoed op en een minirokje aan) 'anders' zullen worden ervaren dan in hun gewone 'zijn' en dat de klok van de toren van het Gentse Sint-Pietersstation er van tastbaar dichtbij enigszins anders gaat uitzien als van veel verder af, net zoals de scheiding tussen de publieke en private ruimte logischerwijze veel kleiner wordt als men een kerktoren gaat beklimmen om de erop geplaatste publieke kerkhaan met de private neus te besnuffelen. Als ik met mijn gezicht tegen een lantaarnpaal aanbots, wordt de scheiding tussen de publieke en de private ruimte zelfs bijzonder pijnlijk klein, omzeggens nihil. U hebbe de leuke ideetjes van de tot 'Kunstenaar' benoemde Japanse Hoog-Vlieger - tijdelijk luisterend naar het koosnaampje 'Tazu Rous' - helemaal niet nodig om dat desgewenst zelf eens proefondervindelijk uit te proberen en reëel te ervaren, hoewel ik dit leuk artistiek experiment/performance U niet direct moge aanbevelen. Het zou immers (onuitwisbare) SPOREN (TRACKS) op uw welgevormde fysieke aanschijn kunnen achterlaten! De artistieke boodschap van de Japanse artistieke Hoog-Vlieger heeft dus zo veel of zo weinig om het lijf als de travestieke 'dingen' die hij zelf (niet) maakt : NIETS, NADA, NIHIL.

DIESER ARTIST-OHNE-FESTEN-NAME IST IM WESENTLICHEN NUR EIN LUSTIGER VOGEL // ESTE ARTISTA-SIN-NOMBRE-FIJO ESENCIALMENTE ES NO MÁS QUE UN PAJARERO VISTOSO CAPRICHOSO

Als proeve van bewijsvoering moge de hierna op de 'TRACK' webstek vertoonde artistieke video dienst doen, waarin de Japanse Meester zelve - voor de gelegenheid gehuld in een aan het artistiek decor aangepast artistiek roze kleedje - U een hoogst informatieve totaal nietszeggende artistieke rondleiding aanbiedt in zijn artistiek travestiek sjieke Gentse 'Hotel Kamer', geconstrueerd, ingericht en gedecoreerd door de private firma BLATON & ONDERAANNEMERS en tevens promotioneel gesponsord door (het gewone, niet travestieke) private hotel CARLTON, met de onbaatzuchtige medewerking van de publieke vervoersmaatschappij NMBS, dit alles onder het waakzaam artistiek oog en het artistiek curateel Benoemend Gezag van het door de Vlaamse gemeenschap en de stad Gent integraal gesubsidieerde SMAK.


TAZU ROUS AAN HET WERK from TRACKGent on Vimeo.


De TRACK cataloog die voor elke TRACK kunstenaar en zijn/haar 'kunstwerk' een korte beschrijving of toelichting geeft, vermeldt verder niets nieuws of bijzonders omtrent TAZU ROUS en zijn 'hotelkamer', behoudens dat dit en andere 'werken' van TAZU ROUS "een inzicht zouden bieden in hoe onze waarden evolueren doorheen de tijd en dat zijn (travestieke) benadering van publieke (historische) monumenten  kritische vragen zou oproepen naar de hedendaagse relevantie en legitimiteit van dergelijke historische monumenten. Zijn 'hotelkamer' zou ons opnieuw doen stil staan bij een vervlogen tijdsgeest" (in casu het begin van de 20ste eeuw en de wereldtentoonstelling in Gent in 1913, ter gelegenheid waarvan het Sint-Pieters station werd gebouwd, midden in de toenmalige zo goed als onbebouwde terreinen van deze wereldtentoonstelling die - nota bene - met een grote financiële put werd afgesloten, vlak voor de eerste wereldoorlog in 1914 losbarstte). Deze prestigieus bedoelde 'exposition universelle de Gand' was in wezen een zaak van de toenmalige Gentse industriële en commerciële bourgeoisie en de 'chou chou' van de - naar buiten - Frans en - naar binnen - Gents sprekende en handelende Gentse culturele 'elite' (elitaire schijn kaste). Ik zie niet in hoe de exclusief opgevatte 'hotelkamer' van TAZU ROUS een inzicht zou kunnen bieden hoe onze waarden in de tijd zouden zijn geëvolueerd en nog veel minder hoe dit aartslelijke en landschapsonterende duivenkot kritische vragen zou kunnen oproepen naar de hedendaagse relevantie en legitimiteit van het (als cultureel erfgoed beschermde) historische monument Sint-Pieters station? Welke vragen en in welke zin 'kritisch'? De enige zéér kritische vraag die bij mij torenhoog rijst is de vraag waarom het de curatoren van een zogenaamde 'kunst tentoonstelling' toegestaan wordt om beschermde monumenten en bijhorende hedendaagse stedelijke landschappen met zogezegde hedendaagse 'kunstwerken' te bekladden, ontsieren, onteren en in hun architecturale, landschappelijke, sociale en historische waarde en functie ronduit belachelijk te maken, te kakken te zetten? Verder zie ik alleen maar merkwaardige parallellen opduiken tussen enerzijds de prestigieus bedoelde maar op een financieel fiasco uitdraaiende 'exposition universelle de Gand' van 1913 en haar toenmalige Frans sprekende Gentse commerciële en industriële 'commanditaires' annex sympathisanten uit de toenmalige Frans parlerende Gentse culturele 'elite' en anderzijds het prestigieus opgevatte maar op een financieel debacle afstevenend hedendaags internationaal ingekleed 'kunsten evenement' TRACK en zijn hedendaagse Engels sprekende Gentse commerciële en industriële 'sponsors' annex sympathisanten uit de hedendaagse Engels speakende Gentse/Vlaamse (kunst) culturele 'elite' (elitaire schijn kaste). Het enige markante verschil is dat de 'exposition universelle de Gand' in 1913 wél volk en publieke belangstelling genereerde maar TRACK in 2012 zo veel als niet, niets, nada, zéro, nothing. Dit is simpel te verklaren doordat op de 'exposition universelle' wél kunst en kunstwerken (= BEELDEN) te zien waren, op het gehele parcours van TRACK bijna geen enkel kunstwerk, m.a.w. bitter weinig (interessante, originele) beelden te zien zijn maar integendeel barst, ontploft bijna van nietszeggende BLA BLA, plezant bedoelde 'foliekes', kinderachtige 'fantasiekes', valse 'filosofiekes', schijn wijsheden en pseudo (sociale) 'wetenschappen' aangedikt met een sausje van platte commerciële reclame en leuk bedoelde 'promotion' stunts. Als de 'hotelkamer' van TAZU ROUS mij al bij iets zou kunnen doen stil staan dan is dat niet - nostalgisch positief mijmerend - bij een vervlogen tijdsgeest maar - nuchter negatief kritisch - bij de huidige tijdsgeest en zijn onzinnige, decadente exponenten zoals TRACK, net het omgekeerde dus van wat deze 'kunstenaar' zogezegd (volgens de curatoren) zou beogen. Bovendien kom ik al evenmin tot het inzicht dat "onze waarden doorheen de tijd zouden zijn geëvolueerd" maar net tot de omgekeerde conclusie, nl. dat weliswaar de uiterlijkheden (beelden) zijn veranderd (in negatieve zin bovendien) maar de waarden (eveneens in negatieve zin) dezelfde zijn gebleven dan wel nog een stukje méér en tevens in een enigszins andere maar nog méér negatieve richting zijn gezakt, gedevalueerd. De allerbelangrijkste conclusie is echter dat ik TRACK en de hele 'hedendaagse kunsten' bataclan absoluut niet nodig had noch heb om tot dergelijke inzichten te komen, integendeel het zou - als ik niet nuchter en kritisch ingesteld zou zijn en blijven -net het omgekeerde effect kunnen opwekken en mijn zicht en vooral mijn inzicht kunnen vertroebelen, mijn alertheid verzwakken, mijn weerbaarheid aantasten, mijn strijdbaarheid verminderen en mijn geest verdoven. Waar wakkere revolutionaire geesten ooit 'Godsdienst' als 'Opium voor het Volk' hebben bestempeld, dreigt - mijns inziens - 'Hedendaagse Kunst' thans (ten dele) de plaats van 'Godsdienst' en de functie van 'Opium voor het Volk' over te nemen, net het omgekeerde dus van wat de curatoren van TRACK blijkbaar naar voor schijnen te willen schuiven (zie ook later op deze blog, mijn bedenkingen bij en evaluatie van het gesprek met de hoofdcurator van TRACK over de zogenaamde betekenis, de zin en de bedoeling van TRACK, gepubliceerd in de TRACK cataloog). Hoe dan ook zijn (echte) 'revolutionairen' geen 'kunstenaars' en (echte) 'kunstenaars' ook geen 'revolutionairen'.




HIERNA NOG ENKELE ZELF GEMAAKTE LICHTDRUKMALEN VAN DE ARTISTIEKE
STELLING VAN BLATON



                                        
                                                     


1 opmerking:

USA ESTA zei
Deze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.