FOTOGRAFIE IN EEN NOTENDOP

"FOTOGRAFIE" wordt dikwijls populair kort omschreven als "schrijven met licht", waarbij met 'schrijven' niets anders wordt bedoeld dan het OPTISCH LINEAIR AFBEELDEN van belichte of zelf licht afgevende voorwerpen, dwz voorwerpen die zelf 'licht' uitstralen of door 'licht' (bronnen) worden belicht en dit 'licht' weerkaatsen. Zonder - en hiermee bedoel ik bij totale afwezigheid van - "licht", geen optische afbeelding en dus ook geen 'foto'. Het woordje "licht" wordt doorgaans licht uitgesproken maar wetenschappelijk natuurkundig is het een relatief complexe 'materie'. De wetenschap zegt en toont immers aan dat (zichtbaar) "licht" een bundeling (pakket) is van welbepaalde electromagnetische golven ( = energetisch gekwantificeerde straling) die door het menselijk 'oog' capteerbaar zijn. Deze electromagnetische golven die zich in principe rechtlijnig 'voortbewegen' vertonen (bij doorgang door een voor deze golven doorlaatbaar 'medium' dat op een of andere manier hun rechtlijnige doorgang hindert) bepaalde fysische eigenschappen die  - zeer elementair - kunnen worden gevat onder de natuurkundige termen 'buiging' en 'breking' van lichtgolven. Het is precies en alleen door die eigenschappen van zichtbaar 'licht' dat het optisch lineair afbeelden van licht afgevende of door lichtbronnen belichte voorwerpen mogelijk is. Deze optische beeldvorming (met 'zichtbaar licht') vertaalt zich in de concrete en courante toepassingen van de leer van de 'optica' vooral in het vormen van scherpe en meestal ook niet of weinig vervormde optische (verkleinde of vergrote) afbeeldingen van voorwerpen door middel van verschillende soorten lenzen en lenzenstelsels die ervoor zorgen dat (een gedeelte van) de gebogen/'gebroken' lichtgolven precies gebundeld worden (in de focuspunten of  brandpunten van de lens) waardoor er met het lichtgevende of belichte voorwerp overeenkomstige beeldpunten ontstaan en dus een lineaire (scherpe) afbeelding ervan gevormd wordt op een welbepaalde plaats achter de lens, nl. in het beeldvlak of scherpstelvlak, daar waar - in het geval van een foto camera - precies de film of de sensor gepositioneerd is. Deze afbeelding is - in het geval van een foto lens - een verkleind en optisch omgekeerd beeld van het voorwerp. De beeldvorming via een zogenaamde 'camera obscura' ( = 'doos' zonder lens maar met één klein gaatje aan één kant) berust op dezelfde principes van 'buiging' van lichtgolven, zij het - in plaats van bij doorgang door een lens - bij het indringen van lichtstralen door een klein gaatje dat tegelijk als 'brandpunt' fungeert.
De rest van de geschiedenis van de mechaniek van de 'fotografie' situeert zich in essentie op de terreinen van 'sluiter systemen' (waardoor het met een foto camera mogelijk werd om bewegende voorwerpen te isoleren en 'bevroren' (scherp) af te beelden) en van het 'fixeren', bewaren en dupliceren van optisch gevormde afbeeldingen, met inbegrip van technieken die het mogelijk maken om 'kleuren' overeenkomstig de verschillende golflengten van het 'zichtbaar licht' spectrum te herkennen, te interpreteren en als zodanig vast te leggen.

Een film/video camera/functie is niets anders dan een foto camera/techniek waarmee optische afbeeldingen opeenvolgend snel en continu aan een bepaalde snelheid (zonder of met buiten werking gestelde sluiter) in een bepaalde (lage) resolutie worden geregistreerd zodat bij weergave aan dezelfde snelheid een indruk van (oorspronkelijke) beweging ontstaat, aangevuld met synchroon geregistreerd geluid. 'Film' heeft dus meer parameters en mogelijkheden om 'momenten' uit de 'werkelijkheid' te evoceren en te registreren dan 'foto'. In principe gaat het bij 'film' opnamen dus ook niet over het capteren van een (bevroren) 'moment décisif' aangezien er continu beelden worden gecapteerd die desgevallend achteraf precies kunnen worden geselecteerd en 'stilgezet' bij het gewenste 'moment décisif', zij het (tot nog toe?) in een veel kleinere resolutie dan een met een foto camera genomen foto als één enkel op één welbepaald moment gecapteerd 'moment décisif'. Dat geeft alleszins stof tot dieper nadenken over het door de beroemde Magnum fotograaf Henri cartier Bresson bedachte en gelanceerde concept van het (fotografisch) 'moment/instant décisif' én over de (huidige) functies en zin van het medium 'fotografie' (foto apparaat), inzonderheid m.b.t. de zogenaamde 'documentaire/journalistieke fotografie'.
Interessant en tevens merkwaardig is het ook om - uit de geschiedenis van de 'fotografie' als techniek voor het maken van optische afbeeldingen - vast te stellen dat de analoge pellicule filmcamera uiteraard pas werd ontwikkeld na en uit de analoge foto (plaat)camera terwijl de digitale foto camera zich heeft ontwikkeld na en uit de eerste electronische/digitale film/video camera's en verder ten gronde als een strijd om de 'pixels' (stilstaand beeld resolutie) werd voorgesteld en gevoerd. Nog merkwaardiger is de huidige evolutie waarbij in één digitaal apparaat zowel een hoge resolutie 'foto' functie als een (hoge resolutie?) 'video' functie (met mogelijkheid tot bevriezen van hieruit geselecteerde enkel-beelden) wordt ingebouwd. Wat is of wordt dan nog de zin van het nemen van stilstaande 'foto' enkel-beelden als men ook (in resolutie gelijkwaardige) continu opeenvolgende beelden kan registreren die bovendien (in 'film' functie) de 'werkelijkheid' meer 'volledig' en intenser kunnen evoceren?

Wie veel méér wil weten over (zichtbaar licht) optica, vindt in natuurkunde boeken en op het internet zijn gading, onder meer HIER.

Een fotograaf die niets afweet van optica en van de geschiedenis en de evoluties van de fotografische technieken, weet eigenlijk ook niet goed waarmee hij bezig is en mist bijgevolg ook de kennis en het inzicht omtrent de essentie van de mogelijkheden en vooral de grenzen én de toekomst van zijn medium. Zo'n onwetende fotograaf riskeert dan ook 'produkten' te maken en af te leveren die haaks staan op en zelfs compleet indruisen tegen (de functies en de zin) van het medium en die hij - in het beste geval - zal proberen te verkopen onder de vlag van 'kunst' terwijl het concrete resultaat tegelijk een slechte en zinloze vorm van fotografie (foto's) en een zinloze vorm van 'niet-kunst' zal zijn die enkel in de gedachten en voorstellingen van de 'fotograaf' als vermeende 'kunst' bestaat. Tenzij men onder hedendaagse 'kunst'......ja, WAT eigenlijk kan/moet verstaan?

Optische beeldvorming

Uiteindelijk bepaalt de lens van een camera de beeldvorm (beeldhoek) en initieel ook de beeldkwaliteit van een foto. Dit is vergelijkbaar met de menselijke ooglens. Wat u met uw 'oog' ziet is het door uw ooglens geprojecteerde beeld op uw netvlies. Dit geprojecteerd beeld wordt 'zichtbaar' gemaakt en geïnterpreteerd door uw hersenen. In digitale fotografie wordt het door de camera lens (het 'oog' van de camera)  gevormde beeld opgevangen op de camera sensor  (het netvlies van de camera) die het dan verder toelevert aan de intelligente software algoritmes van de camera computer (de 'hersenen' van de camera) waarbij het beeld wordt omgezet en 'vertaald'  in overeenkomstige digitale (electronische) beeldgegevens.