Neen, beste lezer, ik ben nog niet gek of tureluurs geworden en ik
besef dat hier al ruim veel inkt is gevloeid over het belang en de positie van
onze 'moedertaal' in het wereld talen spectrum maar dit exotisch klinkend
Nederlands talen wonder - bloedernstig neergepend in een doodernstig academisch
proefschrift aan en met het fiat van een Nederlandse universiteit - kon ik U
toch echt niet onthouden.
Op de webstek van de veeltalige university van Utrecht
- faculty of humanities - se puede leer une annonce spectacular hinsichtlich der
Möglichkeit comprender and aprender muchas langues étrangères sem saber nenhuma
palavra none, aucun parola nessuna mot. Ik weet niet of U me nu begrepen hebt maar volgens de
Utrechtse LaRa theorie is het absoluut geen Larie dat U me perfect zou kunnen
begrepen hebben mits U zich vooraf positief communicatief zou hebben ingesteld
in de maximale receptieve modus van uw neuro-psychologisch
ontvankelijkheidssysteem. Als u me ondanks uw groot receptief vermogen eventueel
toch niet zou geloven, hier dan:
Dit komt er dus min of meer op neer dat U zonder één woord Russisch te
kennen toch de essentie zou kunnen begrijpen van wat een receptieve Russische
Matroesjka U in haar sappigste Russisch probeert uit te leggen over haar recept
om de lekkerste Russische soep te maken, op de simpele maar noodzakelijke
voorwaarde dat u zich geheel en al receptief open stelt, zowel voor de
Matroesjka als voor haar recept. Uw praktische kennis van het Russisch volgt dan
als het ware automatisch uit uw verworven vaardigheid om lekkere Russische soep
te maken of ze is er in elk geval evenredig mee. Metoda Lingua Receptiva Ultra
Receptiva (MaLaRaUaRa). Ik heb al menig academisch traktaat gehoord en gelezen
maar dit slaat me echt wel van m'n niet academische stokkies.
Kijk, ik zie het nog simpeler: als ik aan een troepje apen - het hoeven
zelfs geen mens-apen te zijn - een paar keer geduldig voordoe hoe men Russische
bananensoep maakt, durf ik U zonder enig academisch proefschrift in de handen uit de
losse pols verzekeren dat de kans zeer groot is dat die apen op basis van het
aloude principe van het aanschouwelijke leren vanzelf geneigd zullen zijn om
zelf ook eens in mijn Russische bananenpot te gaan roeren, al dan niet met behulp van
een stokkie. Of nog anders: als een jonge schone Matroesjka me eens diep in de
ogen zou kijken en me daarbij simpelweg met een paar internationale
vingerbewegingen op haar receptieve zones zou wijzen, dan zou ik ook wel weten
waar de Russische klepel hangt. Of ik daarmee ook mijn kennis van het Russisch
zou hebben opgekrikt, lijkt me evenwel allerminst een evidentie te zijn.
Mede gelet op de fundamentele stelling van voormeld 'academisch' proefschrift dat het spreken van de eigen 'moedertaal' en dus van één taal op zich ruim volstaat opdat alle sprekers van een andere 'moedertaal' en dus van gelijk welke andere taal je zouden kunnen begrijpen en dat - omgekeerd - je eigen 'moedertaal' op zich ook ruim volstaat opdat jij sprekers van een andere 'moedertaal' en dus van gelijke welke andere taal zou kunnen begrijpen, zou een mens die aan de academische wetenschap nog enig geloof zoude hechten er waarlijk beginnen aan te twijfelen wat dan nog de bedoeling
en de waarde zou kunnen zijn van de academische inspanningen die een taalgeleerde als PhD prof.
Rick de Graaff aan dezelfde university van Utrecht zich getroost om op basis van zijn wetenschappelijk bedacht
systeem - unisono in het Engels CLIL genaamd (Content and Language Integrated Learning) - van alle
Nederlanders Ultra Slimme Koppies (USK-tjies) of - in meer academische taal - Clevere CLIL-ers te maken door ze van de lagere tot de
hogere school allerlei soorten kennis, vakken en stielen in minstens twee talen
tegelijk in het almaar dikker wordende koppie te spijkeren, 'basic' zowel in het
Engels als in het Nederlands maar verder liefst ook nog tegelijk in het Frans en in het
Duits met - voor de dikste koppies - een optionele aanvullende CLIL in het Spaans en in het Italiaans tegelijk. De minimale doelstelling van de CLIL doctrine schijnt te zijn dat elke
toekomstige Nederlandse universitair als een perfect multifunctionele vak- of
stielman met een perfecte kennis van minstens 7 talen paraat staat en
beschikbaar wordt voor de super grote Europese markt. Er zijn grenzen aan alles,
ook aan zotte dromen, behalve dan in Nederland blijkbaar. Wordt het geen tijd
dat er een paar nuchtere en écht verstandige Nederlanders hun stem verheffen en
hun middelvinger opsteken naar deze door de Nederlandse gemeenschap duur
betaalde profeten van de waanzinnigst denkbare waanzin?Via deze CLIL WEBSCHAKEL kan je zien en horen hoe professor Rick de Graaff van de university van Utrecht als een écht antiek uitgedoste Philosophiae Doctor zijn inaugurele rede uitspreekt als plechtig - deels letterlijk te nemen - orgelpunt van de aanvaarding van de Hoge Leerstoel 'tweetalig onderwijs' aan dezelfde university van Utrecht, uiteraard in een met veel Engelse woordjes, begripjes en acroniemtjes doorspekt half-creools klinkend 'Nederlands'. Hoewel ik zoude geneigd zijn om dit soort half-creools taalgebruik een Hoge Leerstoel, een Philosophiae Doctor in de Geesteswetenschappen en in de (Nederlandse) Letteren onwaardig te moeten noemen, heb ik het toch willen en kunnen opbrengen om deze plechtige professorale ambtsaanvaarding rede bij de benoeming op de Hoge Leerstoel 'tweetalig onderwijs' aan de university van Utrecht van de letter A tot de letter Z aandachtig te aanhoren.
Alles hep se foor- en se nadeel maar alles bij elkaar genomen moet ik zeggen dat dit toch wel een verhelderend licht werpt op de inhoud en vooral de doelstelling van het gevierde en bewierookte CLIL concept. Verhelderend Licht is weliswaar een voorwaarde en een begin van Wijsheid maar dit impliceert hoegenaamd niet dat dit per definitie wijsheid oplevert, dat het ook wijs is.
Het CLIL of - in gewoon, niet-creools Nederlands - Vak en Taal Geïntegreerd Leren / VTGL concept kan in twee korte - weliswaar niet zeer academisch ogende - puntjes als volgt worden samengevat :
1. Inhoudelijk is het een (oeroude) didactische methode waarbij in één beweging (didactisch moment) zowel een bepaald (kennis) vak als een bepaalde bijkomende taal (niet-moedertaal) worden 'aangeleerd'. Het 'vak' dient dan als kapstok voor de bijkomende 'taal'. Het spreekt voor zich dat deze methode niet kan worden toegepast in het lager onderwijs om de simpele reden dat aan (éénmoedertalige) kinderen geen algemene primaire kennis kan worden ingelepeld in een voor hen totaal vreemde taal waarvan ze geen jota begrijpen terwijl tegelijkertijd de moedertaal (voorschoolse taal) nog verder moet worden opgebouwd en verdiept. Het toepassen van de VTGL methode in het lager onderwijs (kweekschool) kan enkel leiden tot ofwel een totale verdringing van de moedertaal door een andere taal ofwel tot een totaal geestelijk ontwricht taal-gespleten kind dat noch de oorspronkelijke moedertaal noch de vreemde school-taal voldoende (matuur) beheerst: de perfecte methode om intellectueel taalgehandicapte creolen in een sociaal en cultureel gehandicapte creolen maatschappij te kweken. Alleen de Ultra Slimme Koppies kunnen deze geestelijke en psychische marteling misschien overleven: de perfecte methode om een ongelijke samenleving te creëren met een zeer smalle 'superieure' bovenlaag en een heel brede 'inferieure' onderlaag, laten we het modern academischgewijs creool+ noemen.
2. De doelstelling of de doelstellingen komen minder goed of zelfs helemaal niet uit de inaugurele verf, hetzij uit onmacht hetzij uit onwil (verdoken agenda) of beide. Het oorspronkelijke CLIL concept is of was blijkbaar opgezet en bedoeld om (alle) burgers van officieel 'twee- of meertalige' landen of regio's ook effectief 'twee- of meertalig' proberen te maken. Dat dit - onverminderd de nijpend relevante vraag of dit wel een moreel, sociaal en cultureel geoorloofde (politieke) doelstelling kan zijn - een compleet onhaalbare doelstelling en een complete fictie is, moge afdoende blijken uit - onder meer - de concrete talen situatie in het officieel meertalige België in de 19de en in de eerste helft van de 20ste eeuw en vooral uit de almaar creoolser wordende talenhutsepot in het huidige officieel 11-talige Zuid-Afrika waar de 'inferieure' creools hutsepottalige onderlaag met de dag concreet groeit, gedomineerd en gediscrimineerd door een gestaag aanwassende concreet ééntalig Engels parlerende 'superieure' bovenlaag.
Onverminderd de hierboven aangehaalde gevaren van intellectuele, sociale en culturele kortsluitingen en ontwrichtingen verbonden aan een verplicht opgelegd systeem van veralgemeend twee- of meertalig (VTGL) onderwijs van laag tot hoog, rijst meteen ook dijkenhoog de vraag waarom men in het officieel ééntalige land Nederland politiek zou moeten streven naar een (onhaalbare) situatie van algehele effectieve twee- of meertaligheid, laat staan naar een niet met de realiteit overeenstemmende toestand van officiële twee- of meertaligheid? Wat is trouwens dienaangaande de precieze stelling en het standpunt van de officieel neutraal-talige maar in de praktijk ééntalig Engels parlerende 'Europese Overheden' in het officieel multi-talige 'Europa'?
Op het einde van zijn inaugureel betoog tovert professor Rick de Graaff van de university van Utrecht onverwacht een wit academisch konijn uit zijn Hoge Leerstoel Hoed door met een kunstig trucje een fundamentele draai te geven aan het oorspronkelijke CLIL concept waardoor het in Nederland toegepaste VTGL concept zogezegd herleid zou worden tot een zogezegd nieuwe didactische methode om - naast de éne en onvervreemdbare vaderlandse moedertaal - een breed scala aan 'vreemde talen' aan te bieden en één, twee of meerdere daarvan onder de leergierige Nederlandse knietjes te krijgen. De thans al lopende (vrijwillige?) VTGL projecten die voor 99 % uitsluitend en alleen het Engels als 'doeltaal' in het vizier hebben en houden, de geplande (onlogische en onverantwoorde) doortrekking ervan in het lager onderwijs alsmede een eventuele door de Nederlandse overheid opgelegde veralgemeende bevestiging van deze 99 % op het Engels gefixeerde toestand in het geheel van het onderwijs in het Koninkrijk der Nederlanden maken van het academisch witte konijn van professor Rick de Graaff van de university van Utrecht een ongeloofwaardige politiek rosse vos.
Ik heb gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten