[31.05.2009 : intussen heeft foto recensent Johan De Vos zijn blog zonder enige toelichting, zonder boe of ba, opgedoekt en van het net verwijderd. Het lijkt erop dat zijn blog enkel een soort 'test instrumentje' was voor zijn-naar eigen zeggen en schrijven- 'laatste boek over fotografie en foto's'. Blijkbaar was foto recensent Johan De Vos vooral geïnteresseerd in het (af)maken van zijn boekje, niet zozeer in zijn blog en nog minder in de bezoekers, lezers van zijn blog en al helemaal niet in de mensen die reageerden op de standpunten op zijn blog Dit intussen verschenen boekje draagt de titel 'nerveuze pixels'. Deze titel zegt niets, misschien wel de inhoud van het boekje? Ik zal het met alle aandacht, grondig en kritisch lezen en op dezelfde wijze mijn standpunten en visies ter zake volgens de ingeschatte lengte, breedte, dikte, diepte en gewicht van het boekje, uitgebreid weergeven op deze blog ]
24-02-2008, 09:03:47
Leerzame leerschool.
Een interessante leerschool, die Bernd Becher Schule, gespecialiseerd in harmonische structuren en oerklassiek van opvatting en esthetische benadering, vooral in de op klassieke marketing gerichte upgrading van de fotografie tot beeldmedium met een pecuniair toegevoegde kunstwaarde, tot een speculatief betrouwbaar verhandelbaar en beleggingsvatbaar kunstprodukt, als welgekomen aanvulling bij de van nature minder gemakkelijk reproduceerbare meesterwerken uit de schilder-, teken- en grafische kunstdisciplines. Het mag dan ook geen verwondering wekken dat de op alle vlakken uiterst klassiek artisanaal geproduceerde (het gebruik van high class grootformaatcamera's op dito statieven is een standaard tool) kunstwerken van de grondleggers en van alle hierbovengenoemde befaamde leerlingen ( THOMAS RUFF, THOMAS STRUTH, ANDREAS GURSKY, CANDIDA HÖFER ) van deze in het Duitse Düsseldorf gevestigde Fotoschule, opgenomen zijn in de prestigieuze fotokunstcollectie van de op de internationale kapitaal- en beleggingsmarkten al even gevestigde Deutsche Börse Group. Dat in dit Deutsche Börse lijstje ook de naam van de Hollandse RINEKE DIJKSTRA prijkt, is al evenmin verwonderlijk. Deze oerdegelijke en op de internationale kunstmarkt gewaardeerde en gevalideerde kunstfotografe is immers een zuivere kloon van de befaamde leerling-meester Thomas Ruff die de Becher Schule traditie van precieze studie van de statisch-harmonische structuren van gebouwen en ander industriële installaties doortrok in het mensenportret. Even precies bestudeerde en portretteerde hij dan ook mensen als statische structuren, een beetje zoals de aan vivisectie onderworpen proefkonijnen in de wetenschappelijke laboratoria of, in het beste geval, zoals de klassiek "surplacende" goudvissen in de al even klassieke visbokalen. Waar in het werk van Ruff nog enige humane evolutie te bespeuren is, is Dijkstra evenwel rigoureus in de polderklei van de klassieke (Hollandse) meester-portrettisten blijven steken, met een vrij obsessieve voorkeur voor de esthetische erotiek van jongelijvenstructuren. In haar portretten zit dan ook geen enkel menselijk "scheef" trekje, hoogstens een artistiek verantwoorde esthetische vormscheefheid (zie onder meer de esthetisch klassieke lijfvormstructuur in haar internationaal gerenommeerd topwerk, de adolescent-erotisch poserende Poolse baadster). Een leerzame leerschool dus, die Bernd Becher Schule, vooral voor klassieke kunstfotografen die het willen maken, die hun merknaam en merkprodukten gewaarmerkt, geveild, verhandeld en belegd willen zien, die als artistieke tempelieren opgehangen willen worden in de tempels en bewaarhuizen van Kunst met potentiële beleggingswaarde, just in time geleverd en bezegeld voor de eeuwigheid door de almaar sneller wisselende managers van de Museale Business.
Zie ook:
http://deutsche-boerse.com/dbag/dispatch/en/kir/gdb_navigation/about_us/30_Art_Collection
( de kunstfotocollectie en aanverwante beleggingsitems )
http://www.photoeye.com/BookteaseLight/bookteaselight.cfm?catalog=DP129&image=1 ( de Poolse baadster en andere mensenstructurenportretten van R.Dijkstra )
http://www.popphoto.com/americanphotofeatures/4602/a-conversation-with-rineke-dijkstra.html ( een geschreven interview/Engelstalig met R.Dijkstra + foto's )
http://www.youtube.com/watch?v=jMl4Saqb4yk ( bewegende mensenstructurenportretten: een videoproduktie van R. Dijkstra over jongeren en hun "gedrag" in discotheken / let op het afstandelijke, het statisch-robotmatige en de suggestief erotische ondertoon in deze mensenstructurenexhibitie.....en op de commentaren van youtube kijkers onderaan het videoschermpje ). Zie in dit verband ook : http://gaycondo.wordpress.com/2008/02/23/keep-it-on-brownlowe-moma-sf/
( een toevallige bloggervisie op dezelfde youtube link naar voormelde videoproduktie + nog een andere gelijkaardig videofilmpje van R. Dijkstra, in het kader van een R. Dijkstra kijkshow in het Moma, San-Francisco )
http://www.flickr.com/photos/icepack/376803242/ ( R. Dijkstra maakt "school" op flickr, hoewel de menselijke glimlach die hier te zien is, er volgens de Dijkstra discipline te veel aan is )
http://www.tate.org.uk/modern/exhibitions/cruelandtender/interviews.htm
( R. Dijkstra fantaseert zelf over haar mensenstructurenportretten, opgehangen in Tate Modern / opgelet : eerst onderaan het videoschermpje "Rineke Dijkstra" selecteren )
http://www.artmarketinsight.com/en/art_article.aspx?idfromE=NDk5MjY2MTE1MTE4OTQyLQ==&from=A&id=2
( een leerzaam verslag van de prijsevoluties op de kunstfotomarkt + tips voor lucratieve kunstfotobeleggingen + grafiek van de evolutie (1997-2002) van de prijsindex voor kunstfotografische produkten. Let op de prijstopper ANDREAS GURSKY, op de voet gevolgd door THOMAS STRUTH en RINEKE DIJKSTRA. De Bernd Becher Fotoschule en klonen hebben hun fotokunstwaarde duidelijk bewezen. )
http://www.bakkumopzijnkop.nl/rineke.htm ( van een spotprijsje van 8000 euro naar een prijs met een reukje, tussen 4260 en 5680 euro )
http://query.nytimes.com/gst/fullpage.html?res=980CEFD9143CF930A3575BC0A9679C8B63&sec=&spon=&pagewanted=1
( in the studio with: Rineke Dijkstra / een uitgebreid engelstalig dagboekverslag over de werkwijze en visies van R. Dijkstra maar ook iets over museaal management en fotokunstmarktprijzen, over gespecialiseerd kunstdrukken op groot formaat, jawel, toevallig ook in het Düsseldorf van de kunstzielsverwanten Struth en Gursky uit de Bernd Becher Fotoschule)
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------
"Fotografe Rineke Dijkstra versus Fanta
De Nederlandse fotografe, Rineke Dijkstra, eist dat het frisdrankconcern Coca-Cola stopt met een reclamecampagne voor een nieuwe Fanta-drank met citroensmaak. Volgens haar lijken de posters, die op duizenden borden in Nederland zijn aangebracht, te veel op haar werk."
( kop en ondertitel van een bericht uit het archief van "de Standaard" / iets om over na te denken )
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------
wikipedia info ( met eigen lay out aanpassing )
Rineke Dijkstra
Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Ga naar: navigatie, zoeken
Rineke Dijkstra (Sittard, 2 juni 1959) is een Nederlands fotografe.
[bewerk] Biografie
Van 1981 tot en met 1986 studeerde Rineke Dijkstra aan de Rietveld Academie te Amsterdam. Nadat ze haar studie voltooid had, werkte ze zeven jaar als freelance-fotografe voor tijdschriften als Quote, Elle, Avenue en Elegance. Hierdoor leerde ze observeren, werken op locatie en snel beslissingen maken. Maar dat was niet alles. Ze leerde ook waarom ze geen foto’s in opdracht meer wilde maken, maar voor zichzelf wilde beginnen: “De opgedragen beelden waren altijd portretten van een persoon in plaats van iets abstracters of universelers.”Vanaf die periode hield Rineke Dijkstra zich bezig met abstracte en universele onderwerpen. Ze heeft universele gevoelens en abstracte begrippen vastgelegd door bijvoorbeeld net bevallen moeders te fotograferen, in wiens ogen de triomf en vermoeidheid nog te lezen is, naakt en staand, met hun baby in de armen. Ook fotografeerde ze stierenvechters net na hun strijd. Soms met een gescheurd uniform, soms zonder kleerscheuren, maar wel met de dood in de ogen. Hetzelfde deed ze met soldaten in Israël.Door de manier van fotograferen zijn de portretten van Rineke Dijkstra zeer confronterend, omdat zij genadeloos de emotionele toestand vertonen waarin de geportretteerde zich bevindt.
Het bekendst is zij geworden met haar serie Strandportretten (1992-1994), waarin zij de complexiteit van pubers heeft vastgelegd. Hiermee brak Rineke Dijkstra internationaal door. Ze won in 1999 de Citybank Photography prijs. Ze is altijd in Amsterdam blijven wonen.
[bewerk] Strandportretten
Rineke Dijkstra heeft in België, Kroatië, Amerika en in Polen een serie foto’s van pubers op het strand gemaakt. Ze haalde pubers uit hun groepje en liet ze vaak alleen -soms met z’n tweeën of drieën- in hun zwemkleding voor de camera poseren. De foto Hilton Head Island, S.C., USA, June 24, 1992 is representatief voor de schoonheidsidealen uit de media. Het meisje is zichtbaar bezig met haar uiterlijk en probeert te poseren als een model. De foto is gemaakt op Hilton Head Island (een strand in Amerika voor de rijkere Amerikanen) op 24 juni 1992. We zien een blond meisje, in niks anders dan een oranje bikini, dat poseert op het strand.Dijkstra zegt over de fotoserie en over deze foto: “De Amerikanen hadden erg modieuze badpakken en de houdingen waren zelfbewuster (dan in Europa – red). Één meisje hield echt haar buik in en haar moeder stond achter haar ‘Je bent te dik’ te schreeuwen. Ze was zo ongelukkig”.
De foto’s kunnen confronterend overkomen op de beschouwer. De foto geeft de beschouwer het gevoel een voyeur te zijn. Alsof je stiekem kijkt in iemands slaapkamer. Of in iemands ziel. De foto is confronterend door de lichaamstaal van het meisje. Van haar gezicht is een mengeling van onzekerheid en een sterk zelfbewustzijn te lezen. Ze voelt zich ongemakkelijk. Ze weet zich niet zo goed een houding te geven. Ze lijkt te poseren als een model (ze heeft de houding gekopieerd van beroemde modellen uit de media), maar ondertussen is ze toch wel onzeker over haar uiterlijk: ze houdt haar buik in en ze houdt haar handen krampachtig omdat ze niet weet waar ze ze moet laten.Maar de foto is ook confronterend door technische effecten van Rineke Dijkstra. De kunstenares gebruikt een flits om het meisje te fotograferen. Het meisje staat dus letterlijk in de schijnwerpers en ze wordt volledig blootgesteld. Niks wordt verhuld of verdoezeld. Hierdoor valt haar ongemakkelijke houding nog meer op en wordt de foto nog indringender.Daarentegen is de achtergrond (de zeelijn) grauw en sterk vervaagd. Dit licht-donker en scherp-vaag contrast zorgt ervoor dat het lijkt alsof het meisje op de achtergrond is geplakt. Zij wordt op geen enkele manier opgenomen in de achtergrond. Er valt geen schaduw op haar, er staan geen mensen om haar heen. Het meisje lijkt geïsoleerd van de rest van de wereld.Het is een statisch portret. Het meisje poseert op het strand en kijkt recht de camera in. Doordat Rineke Dijkstra de foto heeft genomen vanaf een laag standpunt, kijkt ze niet neer op het meisje, maar torent het meisje juist boven Dijkstra (en daarmee de toeschouwer) uit. De blootstelling van het meisje is hierdoor nog duidelijker en misschien overdrevener.Het laatste dat Rineke Dijkstra heeft gedaan om de foto confronterend te maken is de keuze van compositie. Op de foto staat een kruis. Er is de horizontale lijn van de horizon en er is de verticale lijn van het meisje zelf. Hierdoor lijkt het meisje nog meer in het middelpunt te staan.
Rineke Dijkstra: “Ik zoek altijd onderwerpen die iets universeels in zich hebben, bepaalde ervaringen die iedereen wel kent. Maar op een bepaald moment van fotograferen of filmen moet je juist weer specifiek zijn, kijken naar wat mensen van elkaar onderscheidt. En dat zijn vaak kleine details, een houding, een gebaar of een oogopslag.”
Alle strandportretten lijken hetzelfde, omdat overal dezelfde techniek is gebruikt, maar de foto's zijn juist allemaal anders. Wat ze gemeen hebben is dat ze de onzekerheid van pubers laten zien.Het Poolse meisje op de foto Kolobrzeg, Poland, July 26, 1992 is op precies dezelfde manier gefotografeerd als het Amerikaanse meisje, maar toch is de foto heel anders. Dit meisje heeft onbedoeld de wereldberoemde houding van de Venus van Botticelli aangenomen. Het Poolse meisje heeft een beetje uitstekende heupen en haar lichaam is dat van een onvolgroeide vrouw. Het Amerikaanse meisje heeft een veel volwassener (en daarmee misschien ‘beter’) figuur en een modieuzer badpak dan dit Poolse meisje, maar dit hoekige Poolse meisje staat eleganter op de foto.
Wat Rineke Dijkstra probeert vast te leggen in de strandportretten is “de ruimte tussen bedoeling en effect. Mensen denken dat ze zich op de ene manier presenteren, maar ze kunnen er niets aan doen dat ze ook nog iets anders laten zien. Het is onmogelijk om alles onder controle te hebben. Maar wanneer ik iemand probeer te fotograferen, vooral met het hele lichaam, doet dat hen altijd afvragen ‘Oh, wat moet ik met mijn handen doen, etc.’ En ik denk, terugkijkend, dat ik dat min of meer hebt gebruikt in de strandfoto’s."
