Vanaf nu zal ik af en toe een door mij gemaakte foto plaatsen waarvan ik om één of andere reden vind dat dat er iets in of aan zit dat aan de foto een eigen karakter geeft dat hem van andere foto's duidelijk onderscheidt en tot een bijzonder beeld maakt dat op zich enige betekenis heeft, los van alle gangbare theorieën en gemeenplaatsen over fotografie en foto's.
Het kan daarbij maar over 3 dingen gaan: het heeft of enkel iets met een bijzondere vorm, een patroon, te maken of enkel met een bijzondere 'inhoud' of met een mix van beide elementen. Niets meer, niets minder, geen (conceptueel) gezeik dus.
Dit kadert in mijn onderzoek naar de afgeleide eigenschappen van het medium fotografie, naar wat het medium misschien meer te bieden zou kunnen hebben, behoudens zijn intrinsieke 'documentaire' functie, zonder enige artistieke of artistiekerige bedoeling of pretentie. Integendeel, ik blijf meer dan ooit van mening dat de opdringerige recuperatie van de fotografie door het 'artistiek circuit', het medium steeds verder van zijn eigen doelen en functies afleidt, kapot maakt, precies op een moment dat het medium op zijn 'core business' (de documentaire functie) levensbedreigende concurrentie ondergaat van het multimediale beeld (film/video).
Deze foto heeft voor mij iets bijzonders door zijn 'vorm' die niet het resultaat is van een "gemaakte of bestudeerde compositie" maar enkel van een lage zon als toevallig tegenlicht, én ook een beetje door zijn 'inhoud' die wel het resultaat is van een spontane uiting van mijn toch wel erg ambivalente gevoelens tegenover mijn (vader)land en mijn (moeder)volk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten