De optische transformatie van (een combinatie van) 'dingen' uit een driedimensionale ruimte naar een tweedimensioneel vlak kan immers op zichzelf een visueel-vormelijk interessant resultaat opleveren dat verrassend kan verschillen van onze 'gewone' driedimensionale waarneming. Dit zou één van de charmes van de 'fotografie' kunnen zijn, een beetje te vergelijken met mimetisch vormelijk tekenen en schilderen, maar dan via een optisch apparaat waarmee de operator (fotograaf) een 'onderwerp' uit zijn driedimensionaal waarnemingsveld kiest en dit binnen een gekozen optische basis uitsnede in een welbepaalde visueel-optische 'schikking' projecteert op een plat vlak.
Dit betekent uiteraard niet dat deze beelden - in ondergeschikte zin - geen 'spirituele inhoud' zouden kunnen hebben, in eerste orde verbonden aan de keuze van het 'onderwerp' door de fotograaf en in tweede orde afhankelijk van de visie en/of de gevoelens die de 'kijker' in die beelden kan en wil zien of meent te zien dan wel wenst of niet wenst te zien.
Ik probeer het hier uit en... we zullen zien...wat we zien...of niet zien...enzovoort...
Dit betekent uiteraard niet dat deze beelden - in ondergeschikte zin - geen 'spirituele inhoud' zouden kunnen hebben, in eerste orde verbonden aan de keuze van het 'onderwerp' door de fotograaf en in tweede orde afhankelijk van de visie en/of de gevoelens die de 'kijker' in die beelden kan en wil zien of meent te zien dan wel wenst of niet wenst te zien.
Ik probeer het hier uit en... we zullen zien...wat we zien...of niet zien...enzovoort...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten