FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 3 : ELKE LANNOO

 Webpagina KASKWEEK 2009 :  ELKE LANNOO


1. Het project:

De versbakken KASK meesteres ELKE LANNOO beschrijft haar afstudeer project als volgt:
Losjes en blosjes

‘Deze beeldenreeks gaat over mijn omgeving. De dingen die ik zie en hoe ze me opvallen, met familie en vrienden als uitvalsbasis. Hoe ik de dingen beleef en hoe belangrijk de beelden zijn als herinnering voor later. Want de tijd keert niet terug, maar beelden blijven.’


Dit project draagt en verdraagt de vrij lichtvoetig klinkende titel "losjes en blosjes". Men mag zich dus ook aan iets "losjes" verwachten. De uitdrukking "losjes en blosjes" komt mijns inziens niet voor in het lexicon van het standaard Nederlands en is bijgevolg als een creatieve persoonlijke taal uiting te beschouwen. Het woord "blosjes" bestaat in het standaard Nederlands enkel als meervouds verkleinvormpje van "blos" wat in het algemeen duidt op een (kleurige) opheldering van het gelaat (wangen), als een teken van gezondheid maar soms ook als een teken van emotie en dan meestal als een opvallende veruitwendiging van innerlijke verlegenheid of schaamte. "Een fel rode blos van diepe schaamte kleurde haar bleke wangetjes", bijvoorbeeld...

Ik vermoed dat deze master fotografe hiermee iets wilde uitdrukken dat, in zijn geheel, kan worden gegrepen en begrepen onder de noemer "vrijmoedige, onbevangen, ongecomplexeerde fotografie, poepsimpele beelden van poepsimpele dingen die op gelijk welk willekeurig moment in het fotografenoog kunnen springen of vallen". Een hoogst toevallig treffen van een hoogst toevallig toeval dus, zonder enige beperking, selectiviteit, rang- of tijdsorde of prioriteit, waarbij de fotograaf herleid wordt tot een bezitter van een toestel met een drukknop waarop de fotograaf toevalsgewijs losjes kan drukken en het toestel de rest voor zijn rekening neemt. Men zou het "snapshot fotografie" kunnen noemen, maar dan zonder dat er ook maar iets gesnapt wordt of te snappen valt, een soort "joy stick" fotografie, puur voor de fun en de leute, "plaisir du souvenir", digitale koekjesdozen van het merk "losjes en blosjes", inderdaad...

Een 'project' zonder doel of richting, een 'project' dat geen 'project' is, het 'projectloze project'...het meesterlijk ei van Columbus.

2. De fotografische resultaten:

We kunnen kort zijn:

- vormgeving: zéro, absent, inexistant 

- inhoud: van nul tot onbenullig, hoogstens een losse greep uit een toevallig assortiment koekjes van alle deeg, uit de blinkend blikken koekjesdoos van het merk "losjes en blosjes".


Intussen heeft collega-kaskmeesteres BIEKE DE POORTER op basis van haar afstudeer project en selecties uit haar kask eindwerk een nominatie weten te bemachtigen in    "photo academy award"   en werd zij gepromoveerd tot winnares van "the magnum expression award"

Elke Lannoo werd eveneens gelauwerd met een "photo academy award" nominatie. 

Inge Henneman nomineerde het werk van Elke Lannoo voor het FotoMuseum in Antwerpen, wat garant staat voor een platgetreden conceptueel-artistieke kijk op fotografie, gekenmerkt door een ongelimiteerde banaliteit en vrijblijvendheid én blijk gevend van een grote amusementswaarde gespekt met ultieme kick effecten.

Hierna het ludiek oordeel van jurylid Inge Henneman over 'het werk' van Elke Lannoo:

"Elke Lannoo, KASK, Gent - boek.
Prikkelende rauwe serie over de meest banale en basale familiale realiteit. Het alledaagse leven nauwelijks gestileerd noch opgesmukt. Over vergankelijkheid, kwetsbaarheid en hoe het leven ons ontglipt, maar deze interpretatie kan ook totaal naast de kwestie zijn. Een serie waar je geen hoogte van krijgt, ogenschijnlijk direct maar hermetisch, zonder verhaal maar wat me bijblijft is de zieke hond, tongzoenen, bloot vlees en een kerkhof."

Ons onthou van hierdie snaaks rapport:

"...maar deze interpretatie kan ook totaal naast de kwestie zijn // Een serie waar je geen hoogte van krijgt... // zonder verhaal maar wat me bijblijft is de zieke hond, tongzoenen, bloot vlees en een kerkhof "

Dat is baie straf, en 'n bietjie dik vir 'n daalder, nie? 


Zonder meer, een referentie van FoMu niveau en een gratis ticket voor een gratuite ophanging in het Antwerps fotomuseum-pretpark.


Hoewel ik zo mijn eigen relativerende en kritische bedenkingen en reserves heb bij al die 'photo award' toestanden én onder meer ook bij de opvallende trend dat opvallend veel fotoreportages over stukken van de ter ziele gegane Sovjet Unie (Rusland, Wit Rusland-Belarus, Siberië, Ukraïne, Kazakh- en andere -'stans') de lauwerkransen krijgen toebedeeld (Carl De Keyzer, Nick Hannes en - deze lichtende voorbeelden voorbeeldig achterna hinkend - straks waarschijnlijk ook ene Michiel Hendricks. ene Madame Blanckaert, ene Jimmy Kets en in hun meezuigend kielzog nog eens een sliert ondernemende dan wel trendbewuste academie studenten) moet het verschil toch ergens zitten en aan iets liggen.
Voorafgaand aan voormelde lauweren voor het werk van Bieke De Poorter meende ik reeds in grote trekken en meen ik thans nog méér te kunnen weten waar dit verschil zit en waaraan het ligt (zie mijn blog bericht van 25 augustus 2009 mbt het kask eindwerk van Bieke De Poorter).

Terloops wou ik nog even opmerken dat - naast de trend om de brokstukken van de vroegere Sovjet Unie digitaal in retro stijl te reproduceren - ook het 'plat fotograferen' van het "moderne China" evenals de overblijfselen van het "oude China" en zijn minutieus gerestaureerde 'Bokrijk plekjes', hoog op de agenda van de trendbewuste en ambitieuze fotograaf staan.

Daarnaast valt ook bijzonder op hoe het 'Vlaams Huis' in Osaka-Japan ingepalmd en belegerd wordt door het zogezegde kruim van de zogenaamde Vlaamse fotografie dat zich, de ene kruimel  na de andere, vooral via 'De Standaard connectie' op de Japans-Chinese voorgrond wriemelt en piemelt, in de waan verkerende dat zij hierdoor automatisch tot de 'internationale top' van het fotografendom worden opgetild. 
Niets weegt echter lichter dan het lichtgewicht dat zich een zwaargewicht waant. Dit is de tragiek van 'de bokser' en -naar analogie- de tragiek van de 'bokser-fotografen'. Het kleine Vlaanderen heeft een grote traditie ter zake, te verdedigen....

ALBUM : OBSERVATION (14) [WELTSCHMERZ IN BELGIEN]

ALBUM : OBSERVATION (13) [CELLISTIN AM FENSTER]

ALBUM : OBSERVATION (12) [ VIOLONCELLO ]

FOTOGRAAF : SANDER DE CLERCQ

Zelden een (jonge) fotograaf ontmoet die zo eenvoudig, spontaan, eerlijk, pretentieloos én tegelijkertijd ook heel mooi, aandoenlijk warm en aantrekkelijk kunstig met het medium fotografie omgaat.

Sander De Clercq heeft een grafische opleiding genoten en dat zie je ook aan zijn beelden die hun kracht vooral halen uit een met het oog en het hart gekozen combinatie van kleur(temperatuur), licht, sfeer en standpunt.

Veel aandacht voor de mens als een op zichzelf aangewezen of op zichzelf gericht sociaal wezen, soms ook wel als een op zichzelf geworpen of in zichzelf gekeerd individu. Daarnaast ook ruim aandacht voor de leefomgeving, de 'levenloze' en levende organische en structurele contexten waartussen en waarin de mens zich beweegt en leeft, signalen en sporen achterlatend.

De foto - grafisch kunstig en kunstzinnig gecapteerde kleur-en-sfeer beelden van Sander De Clercq zijn het resultaat van een door het oog, het gevoel en het gemoed gedreven rake waarneming met een warme, bijna hunkerige blik naar de op zichzelf aangewezen of op zichzelf geworpen mens dan wel naar de zich afkerende mede-mens, soms overgaand in een weemoedige speurtocht naar de afwezige mens, via achtergelaten signalen en sporen.

Fotografie uit het hart, eenvoudig maar ontroerend mooi én een beetje triest, zoals de lach in een traan van een "clown". Instinctief voel ik hier ergens de klank van de ziel van de "gitano", een echo van mijn eigen "gitano" ziele-zijn, el son flamenco de mi alma agitanada.

SANDER DE CLERCQ 

ALBUM : VISION (11) [ STAND DER DINGEN ]

FOTOGRAFIE : DE (gedroogde) PRUIM VAN DE FOTOGRAFIE: EEN GEWAAGDE ABSTRACTIE

Laat me beginnen met het voornaamste: de pruim.
Dit Nederlands woord is een mooi gevormd woord, er vloeit kracht uit als men het uitspreekt: PRrr..uim. Dit komt omdat dit woord begint met de met beide lippen gevormde medeklinker P ( in de fonetiek bilabiaal genoemd) gevolgd door een met de tong en de tanden  gevormde medeklinker R (in de fonetiek dentaal genoemd). De fonetiek is een objectieve en bovendien belangrijke en uiterst interessante mens wetenschap die in de taalkunde jammerlijk - ten onrechte - zeer stiefmoederlijk wordt behandeld. Het is wel de basis van de logopedie, een tak van de geneeskunde waarbij men spraakstoornissen en spraakgebreken tracht weg te werken.

De PRUIM dus. Er zijn vele soorten pruimen, grote en kleine, blauwe, purperen en groene, inlandse en buitenlandse, verse maar ook gedroogde pruimen. In de Engelse taal luistert een verse pruim naar de eerder licht en luchtig klinkende naam PLUM ("plum-plum, plum plum,..", dat klinkt bijna als een lieflijk zwevend pluimpje), een gedroogde Engelse pruim daarentegen reageert enkel als men ze beleefd aanspreekt met de streng-stijve naam PRUNE.

Intussen fronst U waarschijnlijk - begrijperlijkerwijze - de wenkbrouwen en vraagt U zich stilaan af: waar wil hij nu naar toe?

Wel, mede in verband met de nakende, eigengereide, abstracte openbaring van mijn abstract 'Kunstenaarschap' op deze abstracte blog - nog even geduld dus - komt hier al de abstracte aap uit de abstracte mouw van FOAM (Fotografie museum Amsterdam). Op de webwerf van deze vooruitstrevende, zo niet voortvarende instelling wordt een foto tentoonstelling aangekondigd  onder de naam 'PRUNE'.

Waar foto musea in vroegere tijden HET KRUIM van de fotografie toonden, is men in de hedendaagse tijden blijkbaar overgestapt op het tonen van DE PRUIM van de fotografie, vandaar dus...

Hierna de tekst van de aankondiging op de FOAM website:


"PRUNE - abstracting reality
18 september - 9 december 2009

De tentoonstelling PRUNE - abstracting reality richt zich op de complexe maar intrigerende relatie tussen realisme en abstractie in hedendaagse fotografie. In de tentoonstelling wordt alleen fotografisch werk getoond dat daadwerkelijk gebaseerd is op de zichtbare werkelijkheid, maar deze werkelijkheid zo weergeeft dat er in meer of mindere mate sprake is van een abstrahering. De foto's worden dan ook allereerst gewaardeerd om de abstracte, formele kwaliteiten zoals vorm, kleur en compositie. Pas in tweede instantie herkent de kijker het onderwerp dat door het werk wordt weergegeven. Dan wordt de kijker zich bewust van een achterliggend verhaal en een door de fotograaf gehanteerd concept. Veelal dwingt de informatie op het onderschrift de kijker zich op een hernieuwde manier te verhouden tot het werk. Dit uitgangspunt benadrukt dat er bij fotografie altijd sprake is van een abstractie van de werkelijkheid en dat er vaak een achterliggend verhaal is dat zich pas indirect laat kennen.

PRUNE - abstracting reality heeft een wereldprimeur door de presentatie van American Landscapes, de nieuwste, nooit eerder getoonde serie van Adam Broomberg & Oliver Chanarin. Uitzonderlijk ook is de opname van werk uit de recente serie Cassini van Thomas Ruff. Ook deze werken zijn nooit eerder in Nederland getoond. Verdere deelnemers aan de tentoonstelling zijn Roger Ballen, Walead Beshty, Lisa Oppenheim, Julian Faulhaber, Luke Gilford, Idris Khan, Horacio Salinas en Elliott Wilcox. De tentoonstelling is samengesteld door gastcurator Kathy Ryan, directeur fotografie van The New York Times Magazine, in nauwe samenwerking met Foam.

 Het beeld dat op een foto wordt getoond kan nooit simpelweg gelijkgesteld worden aan de werkelijkheid dat het representeert. In zekere zin toont de foto voornamelijk een abstractie van deze werkelijkheid. Toch heeft de fotografie voor velen een directe relatie met de zichtbare realiteit en kan daarom gebruikt worden voor vele doeleinden: om iets te zeggen over die werkelijkheid, voor journalistieke doeleinden of zelf als ondersteunend materiaal bij een rechtszaak. Toch is fotografie voor velen, al vanaf het begin van de fotografiegeschiedenis, ook het medium bij uitstek om zich te richten op die spanning tussen werkelijkheid en abstractie. Sommigen richtten zich daarbij op pure vormoefeningen, andere behielden bewust een herkenbare, maar zeer gedoseerde mate van realisme.
De laatste tijd zijn er steeds meer hedendaagse fotografen en beeldend kunstenaars die zich concentreren op deze spanning tussen abstractie en realiteit die zo eigen is aan de fotografie. Sommige komen tot vormen van abstractie door het specifiek gebruik van kadrering bij het vastleggen van een onderwerp. Anderen gaan veel verder en bewerken het op de werkelijkheid gebaseerde materiaal zodanig dat een directe identificatie met het onderwerp steeds moeilijker wordt. Ook de inhoudelijke gronden waarom binnen fotografisch werk steeds vaker gebruik wordt gemaakt van uiteenlopende vormen van abstrahering zijn uiterst divers: van een bewustzijn dat fotografie überhaupt slechts in zeer beperkte mate iets kan zeggen over de huidige complexe werkelijkheid tot een kritiek op een sterk gedigitaliseerde beeldcultuur waarin beelden feitelijk terug te brengen zijn tot abstracte data.

Deze tentoonstelling wordt mogelijk gemaakt dankzij ondersteuning van de Mondriaan Stichting."

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Zover is het dus gekomen: een (gerenommeerd) fotografie museum dat zonder enig verpinken aankondigt dat er, zoals hierboven in de tekst van de aankondiging door mij in het rood aangeduid, "alleen fotografisch werk wordt getoond dat daadwerkelijk gebaseerd is op de zichtbare werkelijkheid"

Dat staat dus in de hedendaagse fotografie blijkbaar voor 'vernieuwend' of ten minste toch voor een 'belangwekkend fenomeen' dat museale aandacht verdient ??

En verder ook nog die mijns inziens onzinnige bewering dat de tendenzen tot 'abstrahering' van het fotografisch beeld in het 'fotografisch werk' hun grond zouden vinden in "een bewustzijn dat fotografie überhaupt slechts in zeer beperkte mate iets kan zeggen over de huidige complexe werkelijkheid" ??

Kijk, als het technisch medium 'fotografie' al niets meer (= "überhaupt slechts in zeer beperkte mate") kan zeggen over de huidige ( en wat met de 'vroegere' ???) complexe werkelijkheid, wat of wie zou er dan wel nog iets kunnen over 'zeggen' ??

Het lijkt wel alsof men er vanuit gaat dat de 'werkelijkheid' zelve al niet meer zou bestaan ?? 

Ik vind dit een zeer dubieus én menselijk én maatschappelijk ondermijnend én gevaarlijk uitgangspunt. Het medium 'fotografie' wordt hier - opnieuw - misbruikt voor een totaal valse voorstelling van de mens en zijn wereld(beeld), en dit - opnieuw - in naam van de zogenaamde 'hedendaagse kunst'. Het wordt tijd dat er méér en ook door méér mensen tegengas (tegengif) wordt gegeven. 

Over de - in deze tekst en context - lichtzinnige en valse voorstelling van het begrip "abstract", kom ik in een later blog item nog terug. 

En nu nog 'de aap uit de mouw' : waar u misschien al dacht/aannemelijk achtte dat de FOAM tentoonstelling "PRUNE" iets met abstracte (gedroogde) pruimen van doen heeft, is dit in werkelijkheid hoogstwaarschijnlijk niet zo. Hetzelfde 5-letterwoord "PRUNE" staat in de Engelse taal, naast de betekenis van "pruim" als een  zelfstandig naamwoord, ook voor het werkwoord (to) "PRUNE" wat in het Nederlands zoveel betekent als  "SNOEIEN" (= knippen, afsnijden, kortwieken, vereenvoudigen, het overbodige weg doen...).

Met taal, woorden en hun betekenissen is het dus opletten geblazen: een woord is nooit zomaar een woord. Een woord op zich zegt eigenlijk niets, het zijn de betekenissen die tellen, volgens de diverse grammaticale en semantische functies die woorden in een zinsverband vervullen, als uitdrukking van een meer complexe gedachte, binnen het kader van een welbepaald, conventioneel taal-systeem (= een welbepaalde 'taal') dat bovendien op verschillende niveau's (intellectueel/psychologisch/sociologisch) operationeel is en nooit door één mens in zijn volledigheid kan worden beheerst.


Taal-dubbelzinnigheid, taal-misvatting en zelfs taal-onwetendheid zijn dus nooit ver weg, evenals het elitair gebruik of een bewust misbruik ervan, zoals dit met de titel "PRUNE" van de FOAM tentoonstelling  het geval blijkt te zijn. Het bewust niet in een betekenis duidend zinsverband geplaatst Engels woord "PRUNE" is niet alleen dubbelzinnig op te vatten voor Engelstaligen, het is voor ééntalig Nederlandstaligen gewoon on-verstaanbaar. Voor laatstgenoemden maakt het dus geen moer verschil uit of men deze tentoonstelling als "PRUNE" dan wel als "PROEZEMOEN" voorstelt. Alleen de als "abstract" benoemde foto's zouden dan nog enige reële klaarheid in de taal duisternis kunnen brengen maar ook dit is zeer twijfelachtig, gelet op de "verhelderende" toelichting in het Nederlands dat de inhoudelijke gronden van deze foto's een uiting zouden zijn van "een bewustzijn dat fotografie überhaupt slechts in zeer beperkte mate iets kan zeggen over de huidige complexe werkelijkheid" 


Tot wat dient het dan nog allemaal, behoudens de kinderlijke maar duivelse genoegdoening die de "Kunst Elite" erin kan vinden om de goedgelovige en blind-volgzame "kunst liefhebber" bewust op een verkeerd been en een doodlopend spoor te zetten? Misschien is juist dat wel de immorele kernloze kern van veel zogenaamde "hedendaagse kunst"?

Het door Nederlandstaligen alom gekende moralistisch rijmeldicht van de 18de eeuwse Nederlander Hiëronymus van Alphen "JANTJE ZAG EENS PRUIMEN HANGEN, O ALS EIJEREN ZÓÓ GROOOT..." heeft méér moderniteit, betekenis en "abstracting reality" waarde dan de abstracte verzameling van alle abstracte pruimen-foto's uit de FOAM "PRUNE" hedendaagse kunst-collectie.

In de "Vlaamse versie" van het historisch schitterend Vlaams zangcollectief met de Vlaamse naam "THE STRANGERS" stijgt het abstracte "abstracting reality" gehalte nog méér en klinkt het uitermate abstract betekenisvol in verschillende abstracte "talen" alsvolgt:

Jantje zag eens Pruimen hangen

Jantje zag eens pruimen hangen
o, als eieren zoo groot
't scheen dat Jantje wou gaan plukken
schoon zijn vader 't hem verbood
hier is, zei hij, noch mijn vader
noch de tuinman die het ziet
aan een boom, zoo vol geladen
mist men vijf, zes pruimen niet
maar ik wil gehoorzaam wezen
en niet plukken, ik loop heen
zou ik om een handvol pruimen
ongehoorzaam wezen? Neen!

voort ging Jantje naar zijn vader
die hem stil beluisterd had
kwam hem in 't loopen tegen
vooraan op het middenpad
kom mijn jantje, zei de vader
kom mijn kleine hartedief
nu zal ik pruimen plukken
nu heeft vader Jantje lief
daarop ging vader aan het schudden
jantje raapte schielijks op
jantje kreeg zijn hoed vol pruimen
en liep heen op een galop

Johnny once saw hanging prumes

 Oh ... as chicken eggs so groot
 It seemed that Johnny would go plucking
 While his father 't him forboad.
But as I will be very clever
 Then my father sees it not
 On this tree so full of prumkes
 He will not have it in the mot.

So he clautered in the prumetree
 Stack his pocket full of fruit
 But he mistrapped on a tackske
 And fell down, flack on his snoot.
 All the prumes were spice now
 And the spice ran out his brook
 It dripped softly in his couses
Johnny did not darf to look.
 And again he was not lucky
 Cause his father came there oan
 And he gave him such a ramling
 He could fourteen days not goan.
 That is how end the silly story
Of little Johnny, the pruimenthief
Even with a lot of goesting
He did it never more upnief.

ALBUM : OBSERVATION (11) [ MASTER CLASS CELLO (FRAGILE) ]

FOTOGRAFIE: CONTROVERSIËLE FOTOGRAFIE?

Controverse en controversieel betekenen op zich gewoon 'tegen-werping', het debat.
Sociaal-psychologisch roept dit woord thans hoofdzakelijk een reeks gedachten en gevoelens op in de aard van: maatschappelijk scherpe tegenstelling, verdeeldheid, onenigheid, twist en betwisting, deining, onrust, tumult, schandaal...

In het kader van 25 jaar 'Botanique', het in Brussel gevestigd cultureel centrum van de franstalige gemeenschap in België, loopt een foto-tentoonstelling over 'controverse' in en met het fotografisch beeld, vanaf het vroegste stadium waarin dit via en met dit medium tot uiting kwam.

Vlaamse radio 1 zet dat in de luisterspot en laat hierover gastmedewerker G. Swinnen, professor in de studie en de leer van de aard en het wezen van 'het beeld' én Vlaams specialist in de geschiedenis en de filosofie van de fotografie, zijn professoraal licht schijnen.
Via onderstaande verbinding kan U dit stukje cultuur radio beluisteren.

http://internetradio.vrt.be/radiospeler/v2_prod/wmp.html?qsbrand=11&qsODfile=/media/audio/r1mezzcontroversehttp://internetradio.vrt.be/radiospeler/v2_prod/wmp.html?qsbrand=11&qsODfile=/media/audio/r1mezzcontroverse

Ik wil daar evenwel zelf ook enige persoonlijke overdenkingen bij zetten:

1.Controverse is een natuurlijk fenomeen in elk maatschappelijk leefverband. Controverse kan zich op elk moment manifesteren en is dus niet specifiek verbonden met fotografie, zelfs niet met het beeld in het algemeen (o.m. ook in de vorm van schilderij, tekening, prent, beeldhouwwerk, theater, film ...). Zo was en is er bv.ook controverse rond literatuur, publiek (s)preken of zingen en radio uitzendingen.
Controverse veronderstelt meestal ook een voorafgaande uiting en verspreiding in de publieke ruimte van het gesproken / geschreven woord, van het beeld of van combinaties van woord en beeld in diverse uitingsvormen. Dat komt omdat controverse in de meeste maatschappijvormen berust op een schenden van maatschappelijke taboes die enkel in de openbare ruimte als 'taboe' worden beschouwd maar niet in de interpersonele sferen.
Een mooi voorbeeld daarvan is het internet dat uitpuilt van maatschappelijke taboes maar (vooralsnog) niet als een publieke ruimte wordt ervaren, waardoor er zich ook geen controversen manifesteren hoewel er potentieel, méér dan in welke erkende publieke ruimte ook, aanleiding toe is en waartoe trouwens meer en meer bewust aanleiding wordt gezocht.

2.Het beeld in het algemeen en dus ook het fotografisch beeld, is altijd al meer taboe gevoelig en dus potentieel meer vatbaar voor controverse geweest dan het gesproken / geschreven woord. Dat wisten en weten beeldenmakers en dus ook fotografen maar al te goed, zó goed zelfs dat minstens 60% van alle foto's potentieel controversieel zijn. Minstens 80% van alle voor de publieke ruimte bestemde foto's zijn controversieel van aard. Van die minstens 80% zijn er ongeveer 90% doelbewust gemaakt om de controverse te kunnen uitlokken en ongeveer 10% om doelgericht  een welbepaalde controverse effectief te veroorzaken.

Dat valt te verklaren doordat die minstens 80% van alle voor de publieke ruimte bestemde foto's tot doel hebben persoonlijke of met een belangengroep geassocieerde eer en bekendheid te verwerven en liefst ook nog geldelijke opbrengsten op te strijken. Dit resultaat bekomt men het vlugst en het best door de controverse op te zoeken, die beter dan wie of wat ook de aandacht kan trekken en zich bovendien als een stro vuurtje kan verspreiden in de op sensatie beluste massa.

Een uitzonderlijke expositie van uitzonderlijke foto's die als 'controversiële fotografie' gewaarmerkt worden?

Me gat zeg, minstens 80% van alle in de publieke ruimte verspreide foto's zijn of waren sowieso controversieel, weliswaar de ene al meer dan de andere. Daarvoor hoeft men dus echt niet naar de 'Botanique' af te zakken. Zet uw TV aan, open uw gazet of internet en U kan dagelijks massa's super controversiële fotografie 'bewonderen', inzonderheid en in de gepaste volgorde deze top 3: hard porno en kinder porno fotografie, geweld- en oorlogsfotografie, leed- kommer- en kwelfotografie.

De Vlaamse radio zenders tonen op hun websites zelfs een zeer opvallende interesse voor allerlei vormen van 'controverse', zelfs heel speciale vormen van 'controverse' en bovendien met een nadrukkelijk accent op 'controversiële fotografie'. Een reisje naar de 'Botanique' voor een door G. Swinnen uitzonderlijk opgehemelde uitzonderlijke tentoonstelling over zogezegd uitzonderlijke 'controversiële fotografie' is dus echt niet nodig, zoals je dat  onder meer via deze internet verbindig met je eigen ogen kan vaststellen, onder de charmante begeleiding van gastgids-fotografe Lieve Blancquaert die op een bepaald moment plots meent te moeten besluiten dat ze vergelijkbaar is met een bananenschil (misschien ook met een peulschil?) :

http://www.klara.be/cm/klara/1.104-searcharticle?directarticle=1.85122&article=1.85122http://www.klara.be/cm/klara/1.104-searcharticle?directarticle=1.85122&article=1.85122

3. Ik denk dat het schoentje eerder hier wringt : de 'fotografie' zit in een serieuze crisis, de mensen zijn stilaan verzadigd van beelden, ze worden het wat moe en raken uitgekeken op de monotone stroom van alledaagse, kinderlijk onnozele of onzinnige foto's waarvan kunst specialisten beweren dat ze 'kunst' zijn, maar er tegelijk bij zeggen dat je dat zelf niet kan zien en dat je dus de specialisten maar op hun woord en gezag moet geloven.

Veel mensen GELOVEN dan ook in 'kunst', ze nemen op last van het Kunst Gezag zonder meer aan dat iets 'kunst' is of het niet is. Ze geloven, bij gebreke van toetsbare en verifieerbare criteria, kennis en inzichten, oprecht en onvoorwaardelijk. Ze volgen gedwee en volgzaam de leerstellingen en dogma's van de Kunst Kerk en zijn Kunst Pausen die als Goddelijke Voorzienigheden - bij voorrang van het Mannelijk Geslacht - de Kunst Leer bepalen, verkondigen, verspreiden en verkopen. Deze goedgelovige kunst zielen geloven dus ook dat er buiten de erkende tempels en besloten orden en gemeenschappen van de Kunst Kerk geen ware Kunst te rapen valt, dat alles wat enigszins op 'kunst' lijkt maar niet met het Zegel der Kunst Kerk is gedekt, per definitie vals is en per goddelijke ordonnantie als ketterij moet worden gebrandmerkt en naar de brandstapel verwezen.

Het verlossend Licht der Kunst Verlichting is nog ver verwijderd  .


'Controversiële fotografie', dat klinkt natuurlijk helemaal anders, dát hadden we nog niet gezien!

En welk effect heeft de als 'controversieel' voorgestelde en gepromote fotografie, denk je? Juist, ja, aandacht en meteen ook (op sensatie belust) volk trekken natuurlijk.

En wat kan er nog méér volk trekken, denk je? Juist, ja, op de website waarop deze tentoonstelling wordt voorgesteld, het volgende zinnetje plaatsen:


"Avertissement à l’attention du public :
Certaines images sont susceptibles de heurter la sensibilité des visiteurs et tout particulièrement du jeune public."

Dat is nu precies één van de vele trucs die in de promotie van bepaalde op de controverse gerichte fotografie gebruikt worden.


4. Op deze tentoonstelling en ook prominent afgedrukt op de promotiefolder voor deze tentoonstelling, worden uitgerekend beelden getoond van de wereldbekende Benetton fotograaf, Oliviero Toscani. Zijn in opdracht van de wereldwijd opererende firma Benetton gemaakte beelden behoren tot de hierboven vermelde 10% foto's die gemaakt werden om doelgericht een welbepaalde controverse effectief te veroorzaken, nl. uitsluitend om naambekendheid (voor de fotograaf maar vooral voor het verkoopsmerk) te verwerven en meteen ook de verkoops- en zakencijfers de hoogte in te jagen.

In het cultuur radio stukje licht G. Swinnen dit nader toe: vanaf het moment dat de controverse net iets té groot werd en zakelijk contraproductief dreigde te worden, werd de fotograaf zéér rijkelijk, vorstelijk bedankt voor de bewezen diensten zodat hij ergens in een of ander rijkeluizen paradijsje kon gaan rentenieren, op voorwaarde dan wel dat hij over zijn "humanitaire missie" als Benetton fotograaf verder zou zwijgen als vermoord.

Dit legt de bedrieglijke schone schijn, de valsheid en het bedrog bloot van de vele vormen van 'controversiële fotografie' ( 80% van de voor de publieke ruimte bestemde foto's), waaraan ook de fotograaf zich minstens medeplichtig en, in het geval van een afgekochte zwijgplicht, ook medeschuldig maakt.

Maar niet enkel op dat terrein, tiert in het medium fotografie de bedrieglijke schijn, de valsheid, het bedrog en het misbruik, ook in de 'kunstwereld' woekert deze kanker van het medium. Misschien kan de existentiële crisis die dit medium thans ondergaat, het tij doen keren, werkt de crisis louterend?
Ik hoop het!

KUNST: HET BREIN ACHTER DE HEDENDAAGSE KUNST: Op het ritme van de hersengolven .....

Op het ritme van de hersengolven van de bezoeker slaan de pinnen tegen de stalen platen aan het plafond.

Luister naar je brein

• woensdag 30 september 2009

 

Close-up — LEUVEN - Nanotechnologie zet gedachten om in geluid Met 'Staalhemel'

 VERZOENT  het kunstencentrum Stuk kunst 
 met spitstechnologie.

Een immens metalen lappendeken en hersenscans geven bezoekers 
een akoestische voorstelling van hun hersenactiviteit.

'De geluiden die bezoekers hier horen, zijn de geluiden die ze zouden horen als ze door hun eigen hoofd konden wandelen', vat Christoph De Boeck de opzet van zijn Staalhemel samen. Vanaf morgen presenteert Stuk de interactieve installatie tijdens haar openingsweekend Stuk Start.

Voor Staalhemel behing De Boeck het plafond van de zolderverdieping van Stuk met tachtig stalen tegels. Elke tegel draagt op de rug een pin die met een inslag het staal doet trillen en galmen. De frequentie en de kracht van het getik hangen af van de hersenactiviteit van de bezoeker.

Bezoekers wandelen namelijk met een EEG-scanner, een toestel dat de elektrische signalen van de hersenen meet, onder het metalen lappendeken. Op het ritme van de hersengolven van de bezoeker slaan de pinnen tegen de stalen platen. Verschillende gemoedstoestanden leveren bijgevolg verschillende klankpaletten, met als resultaat een auditieve simulatie van het brein.

'Het concept is gegroeid vanuit mijn eerste klankperformance, Time Code Matter II, een installatie die geluidsgolven zichtbaar maakt', legt De Boeck uit. 'Nu wilde ik de ruimte gebruiken als vertaling van wat er in mensen hun hoofd omgaat. Oorspronkelijk probeerde ik te peilen naar hoe bezoekers een ruimte aanvoelen, maar emotionele respons blijkt moeilijk te meten. En toen las ik op een dag over de EEG-scanners van Imec.'

Ruim een jaar geleden legde de audiokunstenaar zijn plannen voor aan Stuk. In het verleden overbrugde het kunstencentrum ook al voor andere projecten de kloof tussen kunst en wetenschap.

'Om de steeds meer gespecialiseerde technische vragen van kunstenaars professioneel te begeleiden zoeken wij naar innovatieve bedrijven in Leuven', vertelt Steven Vandervelden, de artistiek directeur van Stuk. 'De werknemers van al die bedrijven zijn trouwens een interessante doelgroep voor ons. De samenwerking zwengelt namelijk het debat tussen kunst en wetenschap aan. Kortom, het is een manier om onze werking in de regio te verankeren.'

Met Christoph De Boeck klopte Stuk bij Imec aan, Europa's grootste onafhankelijk onderzoekscentrum in nano-elektronica. Met name in de ontwikkeling van EEG-scanners verrichtte het Leuvense hightechbedrijf al baanbrekend werk.

Voor Staalhemel kwam Imec op de proppen met een draagbare EEG-hoofdband, een revolutionaire doorbraak in de neuro-elektronica. 'In de cortex, de hersenschors, zijn bepaalde signalen op bepaalde plaatsen dominanter dan anderen', legt de onderzoekster Lindsay Brown uit. 'Die signalen geven een hoger voltage dan andere en dat is wat wij meten. Achteraan ons hoofd zijn zo visuele signalen dominant. Wanneer wij bijvoorbeeld naar iets zoeken, meten wij daar meer activiteit.'

Vertaald naar Staalhemel hoort de bezoeker fellere geluiden als hem bijvoorbeeld wordt gevraagd om naar een sleutel te zoeken onder het stalen parcours. Met gesloten ogen en een gedachteloze geest ebt het geluid weg.

De manier van hersenactiviteit meten is niet nieuw, maar het meetinstrument wel. 'Wie nu een EEG-scan ondergaat, wordt volledig bekabeld aan een immense machine gekoppeld', gaat Brown verder. 'Dankzij onze technologie valt de bedrading weg en konden we de machine inkrimpen tot een doosje van vier op twee centimeter.'

Bovendien zijn de hersensignalen die worden gemeten, van een loepzuivere kwaliteit. Na jaren van vorsen ontwikkelde Imec namelijk een chip die alle elektrische stoorsignalen uit de omgeving filtert en enkel de hersensignalen registreert. Dankzij die spitstechnologie kan Staalhemel het bewustzijn realistisch weergeven als een geluidsinterpretatie.

Voor de medische wereld betekent dat een heuse vooruitgang in hersenmonitoring.

Maar hoewel de technologie op punt staat, dient het toestel nog klinisch te worden gevalideerd. 'Wij zijn alvast op de vraag van Stuk ingegaan om de mensen kennis te laten maken met het potentieel van de technologie', vertelt Katrien Marent van Imec.

'De gebruiksmogelijkheden voor onze draagbare EEG-scanners zijn legio. Artsen zouden hun patiënten van op afstand kunnen opvolgen. Voor epilepsiepatiënten bijvoorbeeld wordt thuisverzorging makkelijker. De scanner kan onzichtbaar onder een pet worden gedragen en de dreiging van een epilepsieaanval registreren. Die signalen worden dan draadloos doorgestuurd naar de gsm van de patiënt. Hij krijgt een sms met als boodschap 'medicatie nemen.'

'Of een ander voorbeeld: e-learning. De scanner merkt dat je concentratie verzwakt en stuurt dat signaal naar de computer. Tussen de leerstof gooit de computer dan bijvoorbeeld een mopje om opnieuw de aandacht te trekken.'

Staalhemel is gratis te bezoeken van 1 tot 4 oktober in het kunstencentrum Stuk. Naamsestraat 96, Leuven.
(BRON: DE STANDAARD)

Een link naar je brein........en misschien hoor je wel de sirenen zang van de plafond-kunstig gecamoufleerde maar platvloerse promotie-reclame-commercie in dit kunstig verpakt 'verstandshuwelijk' tussen hedendaagse 'kunst' en hedendaagse toegepaste wetenschap: BEKIJK EN  BELUISTER MET JE BREIN HET VIDEO FRAGMENT ONDER DIT ARTIKEL IN 'DE STANDAARD'