WELKOM / BIENVENIDO


MAG IK ME VOORSTELLEN MET EEN LIEDJE?

¿PERMITE QUE ME PRESENTE CON UNA CANCIÓN?


MI CANCIÓN MUY PREFERIDA:

CUCURRUCUCÚ PALOMA



CUCURRUCUCÚ PALOMA, NO LLORES

(LIEF DUIFJE MIJN, WAAROM AL DIE TRAANTJES DIJN?)

Dicen que por las noches
no más se le iba en puro llorar;
dicen que no comía,
no más se le iba en puro tomar.
Juran que el mismo cielo
se estremecía al oír su llanto,
cómo sufrió por ella,
y hasta en su muerte la fue llamando:
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
ay, ay, ay, ay, ay gemía,
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
de pasión mortal moría.
Que una paloma triste
muy de mañana le va a cantar
a la casita sola con sus puertitas de par en par;
juran que esa paloma
no es otra cosa más que su alma,
que todavía espera a que regrese
la desdichada.
Cucurrucucú paloma,
cucurrucucú no llores.
Las piedras jamás, paloma,
¿qué van a saber de amores?
Cucurrucucú, cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
paloma, ya no le llore
EIGEN VERTALING EN NADERE INFO OVER DIT LIEDJE:


26 juli 2012

GENTSCHE TRACK : MIJN EIGENZINNIGE KIJK OP DEZE KUNSTENKERMIS / MI PARECER CAPRICHOSO DE ESTA FERIA ARTÍSTICA (AFLEVERING 1 / ENTREGA 1 : DE HOTELKAMER / LA HABITACIÓN DE HOTEL)




Bovenvermeld blog bericht van 10 juni 2012 werd aangevuld met het volgende / sobredicho mensaje de bitácora del diez de junio de 2012 ha sido completado con lo siguiente:

De TRACK cataloog die voor elke TRACK kunstenaar en zijn/haar 'kunstwerk' een korte beschrijving of toelichting geeft, vermeldt verder niets nieuws of bijzonders omtrent TAZU ROUS en zijn 'hotelkamer', behoudens dat dit en andere 'werken' van TAZU ROUS "een inzicht zouden bieden in hoe onze waarden evolueren doorheen de tijd en dat zijn (travestieke) benadering van publieke (historische) monumenten kritische vragen zou oproepen naar de hedendaagse relevantie en legitimiteit van dergelijke historische monumenten. Zijn 'hotelkamer' zou ons opnieuw doen stil staan bij een vervlogen tijdsgeest" (in casu het begin van de 20ste eeuw en de wereldtentoonstelling in Gent in 1913, ter gelegenheid waarvan het Sint-Pieters station werd gebouwd, midden in de toenmalige zo goed als onbebouwde terreinen van deze wereldtentoonstelling die - nota bene - met een grote financiële put werd afgesloten, vlak voor de eerste wereldoorlog in 1914 losbarstte). Deze prestigieus bedoelde 'exposition universelle de Gand' was in wezen een zaak van de toenmalige Gentse industriële en commerciële bourgeoisie en de 'chou chou' van de - naar buiten - Frans en - naar binnen - Gents sprekende en handelende Gentse culturele 'elite' (elitaire schijn kaste). Ik zie niet in hoe de exclusief opgevatte 'hotelkamer' van TAZU ROUS een inzicht zou kunnen bieden hoe onze waarden in de tijd zouden zijn geëvolueerd en nog veel minder hoe dit als  privé speel 'hotelletje' verklede aartslelijke, landschapsonterende duivenkot (of eerder een soort tijdelijk in elkaar geknutselde speel boomhut waarin kinderen in de fantasierijke pre-adolescentie fase van hun leven zich tijdelijk de koning te rijk kunnen wanen en spelenderwijze primaire seksuele inzichten en ontluikende lichamelijke maturiteit ontdekken) kritische vragen zou kunnen oproepen naar de hedendaagse relevantie en legitimiteit van het (als cultureel erfgoed beschermde) historische monument Sint-Pieters station? Welke vragen en in welke zin 'kritisch'? De enige zéér kritische vraag die bij mij torenhoog rijst is de vraag waarom het de curatoren van een zogenaamde 'kunst tentoonstelling' toegestaan wordt om beschermde en dus maatschappelijk waardevol geachte monumenten en bijhorende hedendaagse stedelijke landschappen met zogezegde hedendaagse 'kunstwerken' te bekladden, ontsieren, onteren en in hun architecturale, landschappelijke, sociale en historische waarde en functie te degraderen, ronduit belachelijk te maken, publiek te kakken te zetten, virtueel met de grond gelijk te maken? Verder zie ik alleen maar merkwaardige parallellen opduiken tussen enerzijds de prestigieus bedoelde maar op een financieel fiasco uitdraaiende 'exposition universelle de Gand' van 1913 en haar toenmalige Frans sprekende Gentse commerciële en industriële 'commanditaires' annex sympathisanten uit de toenmalige Frans parlerende Gentse culturele 'elite' en anderzijds het prestigieus opgevatte maar op een financieel debacle afstevenend hedendaags internationaal ingekleed 'kunsten evenement' TRACK en zijn hedendaagse Engels sprekende Gentse commerciële en industriële 'sponsors' annex sympathisanten uit de hedendaagse Engels speakende Gentse/Vlaamse (kunst) culturele 'elite' (elitaire schijn kaste). Het enige markante verschil is dat de 'exposition universelle de Gand' in 1913 wél volk en publieke belangstelling genereerde maar TRACK in 2012 zo veel als niet, niets, nada, zéro, nothing. Dit is simpel te verklaren doordat op de 'exposition universelle' wél kunst en kunstwerken (= BEELDEN) te zien waren, op het gehele parcours van TRACK bijna geen enkel kunstwerk, m.a.w. bitter weinig (interessante, originele) beelden te zien zijn maar integendeel barst, ontploft bijna van nietszeggende BLA BLA, plezant bedoelde 'foliekes', kinderachtige 'fantasiekes', valse 'filosofiekes', schijn wijsheden en pseudo (sociale) 'wetenschappen' aangedikt met een sausje van platte commerciële reclame en leuk bedoelde 'promotion' stunts. Als de 'hotelkamer' van TAZU ROUS mij al bij iets zou kunnen doen stil staan dan is dat niet - nostalgisch positief mijmerend - bij een vervlogen tijdsgeest maar - nuchter negatief kritisch - bij de huidige tijdsgeest en zijn onzinnige, decadente exponenten zoals TRACK, net het omgekeerde dus van wat deze 'kunstenaar' zogezegd (volgens de curatoren) zou beogen. Bovendien kom ik al evenmin tot het (op zich nietszeggend) "inzicht dat onze waarden doorheen de tijd zouden zijn geëvolueerd" maar net tot de omgekeerde conclusie, nl. dat weliswaar de uiterlijkheden (beelden) zijn veranderd (in negatieve zin bovendien) maar de waarden (eveneens in negatieve zin) grotendeels dezelfde zijn gebleven dan wel nog een stukje méér en tevens in een enigszins andere maar nog méér negatieve richting zijn gezakt, gedevalueerd. De allerbelangrijkste conclusie is echter dat ik TRACK en de hele 'hedendaagse kunsten' bataclan absoluut niet nodig had noch heb om tot dergelijke inzichten te komen, integendeel het zou - als ik niet nuchter en kritisch ingesteld zou zijn en blijven - net het omgekeerde effect kunnen opwekken en mijn zicht en vooral mijn inzicht kunnen vertroebelen, mijn alertheid verzwakken, mijn weerbaarheid aantasten, mijn strijdbaarheid verminderen en mijn geest verdoven. Waar wakkere revolutionaire geesten ooit 'Godsdienst' als 'Opium voor het Volk' hebben bestempeld, dreigt - mijns inziens - 'Hedendaagse Kunst' thans (ten dele) de plaats van 'Godsdienst' en de functie van 'Opium voor het Volk' over te nemen, net het omgekeerde dus van wat de curatoren van TRACK blijkbaar naar voor schijnen te willen schuiven (zie ook later op deze blog, mijn bedenkingen bij en evaluatie van het gesprek met de hoofdcurator van TRACK over de zogenaamde betekenis, de zin en de bedoeling van TRACK, gepubliceerd in de TRACK cataloog). Hoe dan ook zijn (echte) 'revolutionairen' geen 'kunstenaars' en (echte) 'kunstenaars' ook geen 'revolutionairen'.

Geen opmerkingen: