FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 4 : GRIET DECROCK

Webpagina KASKWEEK 2009 : GRIET DECROCK


1. Het project:

De versbakken KASK meesteres GRIET DECROCK beschrijft haar afstudeer project als volgt:

Mijn Heuvelland

Met mijn eindwerk wil ik het landschap terug zien zoals ik het als kind zag. Als volwassene raak je te zeer vertrouwd met je omgeving waardoor je minder verwonderd wordt door het landschap om je heen. Door mijn omgeving te fotograferen, ga ik het landschap terug bewuster bekijken. Ik laat me overweldigen door het landschap waarin ik als kind opgroeide. Kortom, ik “beleef” het landschap opnieuw.


Een landschap (opnieuw) met kinder ogen bekijken, ja dat zou misschien kunnen interessant zijn, maar dan alleen voor die volwassene - in casu de fotografe - die dat landschap indertijd, als kind, ook met kinder ogen heeft bekeken en die nu misschien een verschil kan voelen. Misschien is er sindsdien niets aan het landschap veranderd, misschien ook wel, misschien is er veel veranderd, misschien weinig, misschien is er een verschil in kijken met kinder ogen en kijken met volwassenen ogen, maar misschien ook niet?

De vraag rijst: hoe kan een externe beschouwer van dit door de fotografe (opnieuw) met kinder ogen bekeken en gefotografeerd landschap dat nu eigenlijk aan en in die foto's zien, hoe zou die nu een eventueel verschil kunnen voelen in kijken-met-kinder-ogen en kijken-met-niet-kinder-ogen?

Fotografie en foto's met veel vragen en geen enkel antwoord, zelfs geen hint, wat is daar nu eigenlijk de zin van? Het enige wat ik kan bedenken is dat het misschien "kunst" is, voortgaande op de beweringen van sommige kunstkenners dat foto's die veel vragen oproepen ook veel kans maken om misschien "kunst" te wezen. Eén van die vragen is: hoe kan een landschap dat er op alle getoonde foto's uitziet als een volkomen vlak en plat biljartlaken de titel "mijn heuvelland" verdienen? Zelf heb ik in elk geval niet het gevoel dat ik deze soort "kunst" nodig heb om bij mezelf "vragen op te roepen" en evenmin heb ik het gevoel dat de vele vragen die ik me dagelijks stel, enige kunstwaarde zouden hebben. Maar wie weet, misschien ben ik wel - zonder het zelf te beseffen - één geweldig groot fantastisch "kunstwerk" ? Ik zal mij eens door een gediplomeerde kunstkenner op mijn mogelijke "kunstwaarde" laten onderzoeken en misschien bekom ik dan tenminste één antwoordje op één van mijn vele vragen ?



2. De fotografische resultaten:
We kunen zéér kort zijn : ik zie er geen, maar misschien zitten ze wel verborgen achter de vele vragen?
Sommigen beweren dat alleen échte kunstkenners door een bos van vragen ook de bomen van de resultaten kunnen zien. Het zij dan maar zo, althans ik hoop het toch....voor de échte kunstkenners.



Slotbemerkingen en bijkomende overdenkingen: 

De opdracht (project) die deze Kask fotografe zich heeft gesteld is duidelijk een (fotografische) "mission impossible". Het is inderdaad (fotografisch) onmogelijk om nu - als volwassene - bepaalde dingen te fotograferen zoals men die vroeger - als kind - heeft gezien, m.a.w. retroactief in de tijd fotograferen is een onmogelijke zaak omdat het ene het andere per definitie uitsluit. Een foto is precies niets anders dan één optische registratie van één visuele ervaring op één welbepaald moment in de tijd ( het moment van de optische concretisering  van die visuele ervaring in een fotografische opname) waarbij de foto alleen dat moment weergeeft, niet de momenten ervóór en ook niet die erna. Een foto is en blijft per definitie altijd een beeld van het 'heden', nooit van het 'verleden', noch van de 'toekomst'. Alleen het effect van het psychologisch tijdsbesef van de beschouwer van een foto, geeft - na verloop van tijd - de subjectieve indruk dat een foto een beeld is van het 'verleden', terwijl de foto objectief een beeld van het 'heden' is, blijft en altijd zal blijven. Daarom is het ook een foto, méér zelfs: het is hét wezenlijk en uniek kenmerk van het medium fotografie, van de foto als gefixeerd en onveranderlijk objectief beeld van een 'heden' en van niets anders dan dit 'heden'.

Deze fundamentele eigenschap én tegelijkertijd ook fundamentele beperking, geldt niet voor andere 'beeldende media' zoals tekenen, schilderen, schrijven, boetseren...
Met deze media is het perfect mogelijk om, naast een 'heden', ook een 'verleden' en zelfs een 'toekomst' materieel uit te beelden en bovendien niet alleen 'objectief' (naar de 'werkelijkheid') maar ook volkomen visionair, illusoir, denk-beeldig, ab-stract. Deze eigenschap is de fundamentele creatieve kracht van deze media, creatieve kracht die het medium fotografie per definitie ontbreekt en ontbeert. 

Mijn conclusie is dan ook dat fotografie per definitie een non-creatief beeldend medium is dat niet alleen elk verhaal (=  weergave van een verleden) en elke vóór-zegging (= weergave van een toekomst) maar ook elke abstractie per definitie uitsluit, wat men er ook moge over beweren, zwetsen of fantaseren.

Daartegenover moet wel worden vermeld en gesteld dat het medium fotografie als geen ander in staat is om snel en accuraat een objectieve ( = optische) afbeelding te produceren van een door een mensen oog waarneembare werkelijkheid (dit is binnen het golfgebied van het lichtspectrum dat door een mensen oog en door een optische lens kan worden gecapteerd). Dit is dan de unieke documentaire ( = non creatieve) maar tegelijkertijd ook de enige reële kracht van het medium fotografie. 

De rest of wat nog zou resten, noem ik "decoratie", al dan niet smaak gevend beleg tussen en naast de 'artistieke' of de als 'artistiek' gepresenteerde boterham. Het vermoeden rijst dan ook dat fotografie en foto's op zich per definitie niet tot de 'kunst' kunnen behoren, géén 'kunst' kunnen zijn maar enkel 'fotografie en foto's'. Deze (veronder)stelling vereist echter niet enkel een verder en dieper onderzoek maar in de eerste plaats een soort 'definitie', een onderbouwde en bruikbare omschrijving van wat het begrip 'kunst' inhoudt of  betekent of welke betekenis er in een bepaalde context aan kan of moet worden  gegeven. Daar wil ik dan ook naar zoeken en die zoektocht ook in woord en beeld brengen op deze blog, steunend op en verwijzend naar andere blogs en bronnen.


Wie het volledig anders, anders of een beetje anders ziet of meent, is hier met zijn/haar andere meningen van harte welkom : "laat maar komen, Walter...of Sofie, Pepito, Mario, Maria, Juanita, Margarita et Cetera...."