WELKOM / BIENVENIDO


MAG IK ME VOORSTELLEN MET EEN LIEDJE?

¿PERMITE QUE ME PRESENTE CON UNA CANCIÓN?


MI CANCIÓN MUY PREFERIDA:

CUCURRUCUCÚ PALOMA



CUCURRUCUCÚ PALOMA, NO LLORES

(LIEF DUIFJE MIJN, WAAROM AL DIE TRAANTJES DIJN?)

Dicen que por las noches
no más se le iba en puro llorar;
dicen que no comía,
no más se le iba en puro tomar.
Juran que el mismo cielo
se estremecía al oír su llanto,
cómo sufrió por ella,
y hasta en su muerte la fue llamando:
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
ay, ay, ay, ay, ay gemía,
Ay, ay, ay, ay, ay cantaba,
de pasión mortal moría.
Que una paloma triste
muy de mañana le va a cantar
a la casita sola con sus puertitas de par en par;
juran que esa paloma
no es otra cosa más que su alma,
que todavía espera a que regrese
la desdichada.
Cucurrucucú paloma,
cucurrucucú no llores.
Las piedras jamás, paloma,
¿qué van a saber de amores?
Cucurrucucú, cucurrucucú, cucurrucucú,
cucurrucucú, cucurrucucú,
paloma, ya no le llore
EIGEN VERTALING EN NADERE INFO OVER DIT LIEDJE:


23 juni 2011

KUNST? / ARTE? : BEYOND THE DOCUMENT / VOORBIJ HET DOCUMENT / MÁS ALLÁ DEL DOCUMENTO / AU-DELÀ DU DOCUMENT / AM DOKUMENT VORÜBER

Al wat van dicht of van ver iets met 'hedendaagse kunst' te maken heeft, wordt tegenwoordig steevast in de Engelse taal verpakt, alsof er op deze veeltalige aardkloot geen andere taal dan het Engels meer zou bestaan die dienstig kan zijn om onze gedachten en boodschappen in uit te drukken. Het zegt iets over de mate waarin het begrip 'hedendaagse kunst' staat voor mundiale afvlakking, uniformisering, standaardisering, massa consumptie, handel en commercie op grote schaal. Het Engels is trouwens altijd al de taal bij uitstek geweest van de mundiale handel, het grove geld en de commercie. Het is in die zin een duidelijk signaal dat 'hedendaagse kunst' niets meer is dan een product dat fictief geproduceerd, reëel gepromoot, verkocht en gekocht wordt. Het Engelse 'beyond the document' klinkt - zeker voor hen die het Engels niet als moedertaal hebben - ook een beetje 'exotisch', dwz vaag en mistig, 'artistiek' omzeggens, waardoor het bij de (niet Engelstalige) lezer niet altijd voldoende diep doordringt wat hiermee precies wordt bedoeld, wat men hiermee eigenlijk wil zeggen. Dit is geen toeval maar een bewust gekozen 'verdoezel' strategie die de inhoudelijke zwakte van het naar voor gebrachte standpunt moet maskeren. Korte, vlotjes in de mond liggende maar weinig zeggende Engelse zinnetjes lenen zich hier zeer gemakkelijk toe. Daarom noemt onderstaande Belgische 'artistieke manifestatie'  'BEYOND THE DOCUMENT' en niet 'voorbij het dokument / au-delà du document / am Dokument vorüber' of  'más allá del documento' of dezelfde gedachte uitgedrukt in één van de honderden andere mensentalen. Alleen al de Engelse titel geeft aan deze 'artistieke manifestatie' een bepaalde (mundiale) handelswaarde, maar ook niets méér dan dat.
Voor het overige komt de onderliggende gedachte aan deze artistiek bedoelde fotografie tentoonstelling neer op het uitvinden van het warm water mbt het wezen en de functies van het medium fotografie. Hoewel fotografie altijd dokumentair is en wezenlijk ook niets anders kan zijn, wordt hier gespeeld met het subtiele onderscheid dat er sinds de uitvinding en in de loop van de evolutie van het medium altijd al heeft bestaan tussen enerzijds de meer 'objectief' bedoelde informatieve / dokumentaire /archivarische / historische / didactisch-wetenschappelijke fotografie en anderzijds de meer 'subjectief' bedoelde vrije / vrijetijds- / gelegenheids- / reclame / mode / erotische / creatieve / creatief-therapeutische / 'kunst' fotografie. Naar de inhoud (het fotografisch beeld, de foto) is er geen enkel verschil tussen beide 'soorten' van fotografie, evenmin trouwens als er een wezenlijk verschil zou zijn tussen analoge 'gaatjescamera', papier-, koperplaat-, glas-, kunststof positief/negatief fotografie en electronische digitale sensor fotografie. Alleen naar het doel of de bedoeling van de fotograaf kan er een subjectief  relatief onderscheid worden gemaakt dat trouwens op geen enkele wijze in het beeld zelf, in de foto, materieel objectief  te onderscheiden is maar wel subjectief kan worden 'gelezen', uitgelegd of geïnterpreteerd, hetzij door de fotograaf of door een andere beschouwer van het fotografisch beeld. Nogmaals: de 'punctums' van Roland Barthes zitten niet reëel in de foto maar virtueel in de 'geest' van de fotograaf of de 'kijker'. Wat in onderstaande toelichting bij de tentoonstelling 'metaforisch-conceptuele vertellingen' wordt genoemd, zijn niets anders dan een hedendaags artistiekerig klinkende alternatieve benaming voor de virtuele 'punctums' van Roland Barthes.
Dit is het dus waar - zoals het hierna in de toelichting bij de 'artistieke manifestatie' BEYOND THE DOCUMENT wordt beschreven - de 'dunne scheidingslijn die tussen documentaire en kunstfotografie loopt' op neerkomt maar die er - in tegenstelling met wat in die toelichting wordt beweerd - niet enkel 'vandaag' loopt maar er altijd al heeft gelopen, sinds men fotografie 'fotografie' is gaan noemen, dwz sinds de uitvinding van technieken om optische (= zichtbaar licht straal) afbeeldingen van de 'werkelijkheid' op een materiële 'drager' te capteren, te fixeren en te reproduceren (laat ons zeggen vanaf +/- 1822 van de vorige eeuw).
Bijgevolg : niets nieuws onder de 'BEYOND THE DOCUMENT'- zon , geen open deuren die al niet eerder werden ingetrapt, geen warm water dat al niet eerder was uitgevonden.
De (veronder)stelling in onderstaande toelichting dat 'de kunstfotografie een documentair-maatschappelijk vernis heeft gekregen' is dan ook misleidend en fundamenteel onjuist. Precies het omgekeerde is gebeurd: het medium fotografie dat - naar zijn inhoud - wezenlijk niet anders was, is en kan zijn dan documentair-maatschappelijk heeft door de commercieel gestuurde recuperatie van het medium door de hedendaagse 'kunstsector' (waarbij ook de 'fotomusea' zich uit promotioneel-commercieel eigenbelang recentelijk hebben aangesloten) een héél dun en uiterst kwetsbaar laagje artistieke vernis gekregen. Weliswaar moet hierbij ook worden gezegd dat er een beweging gaande is waarbij - in het algemeen - wordt teruggekeerd naar de wezenlijke documentaire aard en de maatschappelijke functies van het medium fotografie. Dit is evenwel niet doordat er op de zogenaamde 'kunstfotografie' een laagje 'documentair-maatschappelijke' vernis zou worden geplakt maar wel juist doordat het uiterst dunnne laagje artistieke vernis dat de laatste decennia op het medium fotografie werd geplakt, beetje bij beetje aan het afpellen is. Dit hoort de op recuperatieve commercie en lucratief eigenbelang steunende 'kunstsector' natuurlijk niet graag en daarom draait men de 'dingen' en de feiten bewust misleidend om. Edoch, men draaie of kere het zoals men wil, zelfs Artistiek Geverniste Fotografie blijft hoe dan ook in wezen documentaire fotografie (een fotografisch document) en dit heeft op zich niets met 'kunst' te maken. Dé Vraag is en blijft natuurlijk wat 'kunst' en dus ook 'kunstfotografie' wezenlijk is of voorstelt? In onderstaande toelichting wordt met het niet omschreven begrip 'kunstfotografie' gespeeld en gejongleerd zoals een goochelaar dat doet met stokjes, balletjes, doekjes en sjaaltjes. Een staaltje van hedendaags zinsbegoochelend charlatanesk artistiek 'foulardisme'. Over hoe de heren curatoren van de 'kunstsector' het misleidend en onjuist onderscheid tussen 'documentaire fotografie' en 'kunstfotografie' proberen te maken en te verkopen zonder ook maar enige objectieve grond of verantwoording voor dit kunstig gemaakt 'onderscheid' te kunnen aangeven, kan U lezen via deze webschakel : VOORBIJ HET DOCUMENT
Het komt er eigenlijk op neer dat eender welk 'ding' geacht wordt 'kunst' te zijn voor zo ver de heren van de 'kunstsector' ook van oordeel zijn dat het 'ding' in kwestie 'kunst' mag, ja zelfs moet worden genoemd. Dit is een nog straffere truc dan de bijbelse vermenigvuldiging der bijbelse broden en vissen en de wonderbaarlijke verandering van aards water in hemelse wijn. 
Enkele van de door de heren curatoren tot 'kunstfotografie' gebombardeerde foto's bedekt met een door de heren curatoren virtueel aangebracht onzichtbaar laagje 'documentair-maatschappelijke vernis' kan u HIER BEWONDEREN. Het staat U uiteraard vrij om uw eigen ogen al dan niet te geloven. De gecreëerde 'meerwaarde' waarvan de heren curatoren in deze toelichting gewagen is geen eigenschap van het fotografisch geregistreerd 'document' noch een kwaliteit van de registrerende fotograaf maar een zichzelf genererende verdienste die exclusief op het artistiek conto van de decreterende 'kunstsector' moet worden geschreven. Het is zo dat de 'dingen' ook reëel lucratief rendabel kunnen worden.
Tot slot en niettegenstaande ik niets liever zou willen dan dat het medium fotografie zich volledig los maakt van de schijnwereld van de 'kunst' en zich bevrijdt uit de verstikkende, dodelijke omarming door de compleet dol draaiende en allesopslorpende commercieel geïnspireerde 'kunstsector', wil ik hier toch mijn sympathie en (voorwaardelijke) steun betuigen aan die fotografen die zich - weliswaar in meerdere of mindere mate gevangen binnen het verstikkende net(werk) van de 'kunstsector' - inspannen om uitdrukking te geven aan de wezenlijke documentaire aard en de maatschappelijke functies van het specifieke, autonome medium fotografie. Fotografe KARIN BORGHOUTS is er één van, niet in het minst omdat ze door het bewust inzetten van fotografische 'grootbeeldformaten' (onder meer de technische camera) een bijzonder documentair aspect van de 'dingen' belicht en benadrukt. Fotograaf NICK HANNES op wiens foto's de heren curatoren eveneens het onzinnige artistieke label 'beyond the document' hebben geplakt, documenteert naar eigen zeggen - volgens de informatie te lezen via deze webschakel -  bepaalde aspecten van de 'condition humaine'. Ja, laat dit nu precies dé maatschappelijke functie zijn waar het medium fotografie zich bij uitstek en uitstekend toe leent, zonder dat de fotograaf als 'kunstenaar' en zijn foto's als 'kunstwerken' hoeven te worden benoemd. De benamingen 'fotograaf' en 'foto's' volstaan hiervoor op zich perfect. Wat de heren curatoren aan zelf gecreëerde zogezegde 'meerwaarde' toevoegen is niets meer dan een artistiek kraam - zoals BOZAR - ter beschikking stellen en in mundiaal verhandelbaar Engels gestelde namen plakken op die 'dingen' waarvan zij - en alleen zij - oordelen en beslissen dat ze in hun (door de Gemeenschap gesubsidieerde) artistieke kramen kunnen passen en hierdoor - en alleen hierdoor - 'kunst' mogen worden genoemd. Met andere woorden, de heren curatoren bepalen niet alleen wie op welk moment 'kunstenaar' mag worden genoemd, ze bepalen ook wat op welk moment op welke plaats en onder welke voorwaarden een 'kunstwerk' mag worden genoemd. Dit is niet enkel pure schijn en bedrog, het is regelrechte zwendel, gefinancierd bovendien met geld van de gemeenschap. Dit is ver buiten de grenzen van minimaal ethisch besef en handelen, het is erover, 'beyond ethics' zou men ironisch kunnen tegenwerpen. Er zijn - buiten de hiervoor genoemde twee fotografen - in ons land ook nog andere fotografen die dezelfde documentair-maatschappelijke weg (selecteren en documenteren van en dus ook informeren over de 'condition humaine') volgen of (opnieuw) inslaan. Ik spoor ze op en geef ze met plezier een plaatsje in het milde relatieve licht van deze blog- schijnwerper, weg van de dodelijk verschroeiende schijn van de kunstzon van de 'kunstsector'.




Vernissage | Vooropening :

BEYOND THE DOCUMENT

Photographes belges contemporains | Hedendaagse Belgische fotografen

28.06.2011 - 18:30

Palais des Beaux-Arts | Paleis voor Schone Kunsten, rue Ravensteinstraat 23, 1000 Bruxelles | Brussel

Karin Borghouts, serie Interludium, 2009 Courtesy of the artist

We hebben het genoegen u uit te nodigen op de vooropening van de tentoonstelling
BEYOND THE DOCUMENT
Hedendaagse Belgische fotografen
op dinsdag 28 juni 2011 om 18.30 uur
De tentoonstelling toont werk van 14 fotografen, op initiatief van BOZAR en de fotomusea van Antwerpen en Charleroi. Samen verkennen ze de dunne scheidingslijn die vandaag tussen documentaire fotografie en kunstfotografie loopt. De fotografie is sinds de jaren 80 definitief tot de kunstsector gaan behoren, maar heeft tegelijk nog nooit zo overvloedig geput uit de immense schatkamer van de fotojournalistiek als vandaag. Op die manier heeft de kunstfotografie een documentair-maatschappelijk vernis gekregen dat het document als drager versterkt. De Belgische fotografie ontsnapt niet aan die dubbelzinnigheid tussen documentaire inslag en metaforisch-conceptuele vertellingen. Beyond the Document biedt hierin een unieke inkijk, waarbij objectiviteit en subjectiviteit, fictie en werkelijkheid, reportage en concept, document en kunstwerk in hetzelfde beeld worden vermengd.

Vincen Beeckman - Karin Borghouts - Thomas Chable - Bert Danckaert - Lara Dhondt - Gilbert Fastenaekens - Nick Hannes - Philippe Herbet - Jan Kempenaers - Chantal Maes - Christine Felten-Véronique Massinger - Arno Roncada - Herman van den Boom

Curatoren:
Xavier Canonne (Musée de la Photographie à Charleroi), Pool Andries (FotoMuseum Antwerpen), Frank Vanhaecke (BOZAR EXPO)
Samenwerking: BOZAR EXPO, Musée de la Photographie de la Communauté française Wallonie-Bruxelles à Charleroi, FotoMuseum Provincie Antwerpen
Indien u de opening wenst bij te wonen, gelieve u in te schrijven via het adres exhibition@bozar.be met de vermelding 'Photo'
Nous avons le plaisir de vous inviter au vernissage de l'exposition
BEYOND THE DOCUMENT
Photographes belges contemporains
le mardi 28 juin 2011 à 18h30
Cette exposition réunit 14 photographes à l’instigation de BOZAR et des musées de la photographie d’Anvers et de Charleroi. Ensemble, ils vont interroger la ligne de démarcation, ténue, qui sépare aujourd’hui la photographie documentaire de la photographie d’art. Il est un fait que la photographie, depuis les années ’80, s’est définitivement hissée au rang des arts plastiques, mais elle ne s’est jamais autant servie dans l’immense stock du photojournalisme. Ce vernis documentaire et sociétal ressort ainsi des photographies d’art et renforcent le document qui en est le support. La photographie belge n’échappe pas à cette ambiguïté entre trame documentaire et narrations métaphorique et conceptuelle. Beyond the Document en offre le cliché inédit, combinant sur un même support objectivité et subjectivité, fiction et réalité, reportage et concept, document et œuvre.

Vincen Beeckman - Karin Borghouts - Thomas Chable - Bert Danckaert - Lara Dhondt - Gilbert Fastenaekens - Nick Hannes - Philippe Herbet - Jan Kempenaers - Chantal Maes - Christine Felten-Véronique Massinger - Arno Roncada - Herman van den Boom

Commissaires:
Xavier Canonne (Musée de la Photographie à Charleroi), Pool Andries (FotoMuseum Antwerpen), Frank Vanhaecke (BOZAR EXPO)
Collaboration : BOZAR EXPO, Musée de la Photographie de la Communauté française Wallonie-Bruxelles à Charleroi, FotoMuseum Provincie Antwerpen
Si vous souhaitez assister au vernissage, veuillez vous inscrire via l'adresse exhibition@bozar.be avec la mention 'Photo'
De tentoonstelling is tot 15 september 2011 te bekijken.

Er zullen vijf nieuwe foto's van mij te zien zijn op formaat 101 x 125 cm.

Van harte welkom en tot ziens.

Dank voor uw aandacht. Indien u geen berichten meer wenst te ontvangen, kunt u zich uitschrijven onderaan.

6 opmerkingen:

Anoniem zei

volgens mij is de uitleg bij de expo in het FOMU ook gefundenes fressen voor jou, ivm de expo Insight.
Lees en voel het kriebelen :o)

jos van hecke zei

Dieter, dank voor uw reactie.
Ik voel het niet echt 'kriebelen' bij de meeste 'dingen' die het FOtoMUseum in de kijker denkt te moeten plaatsen en al zeker niet bij de wijze waarop het fotomuseum - dat niet meer de functie van fotomuseum vervult - die 'dingen' voorstelt en aankondigt. Het is immers al zo voorspelbaar geworden dat ik het doorgaans niet meer de moeite waard vind er mijn mening bij te plaatsen. Het fotomuseum denkt dat het bedrijfsmatig promotioneel-lucratief interessanter is om in de voetsporen van Hoet & Co te proberen lopen en offert hiervoor onbesuisd en onbeschaamd haar oorsponkelijk bedoelde missie op, nl. het verzamelen, archiveren, tonen van voor een (onze) of voor de gemeenschap belangrijke of belangwekkende fotografische beelden en documenten evenals de promotie van het medium FOTOGRAFIE en van FOTOGRAFEN. FOTOGRAFEN (in een maatschappelijk zinvolle betekenis van het woord) zijn zeer bijzondere mensen (maar géén artiesten in de zin van ware Kunst creatoren) die zich tot doel stellen met een simpel apparaat fotografisch interessant in beeld gebrachte fotografische afbeeldingen te 'maken' (= selecteren) van voor een gemeenschap interessante, belangrijke of belangwekkende zaken, planten, dieren of personen of een interessante combinatie hiervan, desgevallend gevangen of geplaatst in een interessant kader van interessante, belangrijke of belangwekkende toestanden, situaties of gebeurtenissen. De FoMu 'happening' "INSIGHT" wat in het Vlaams - en dus ook in het Antwerps - normaal "BINNENIN" hoort te heten maar in hedendaagse artistiek misvormde oren uiteraard te gewoontjes en te verstaanbaar klinkt, gaat en draait ook nu niet rond FOTOGRAFEN (met uitzondering van Jacques Sonck) maar rond artiesten die het ofwel echt zijn (Elke Andreas Boon) ofwel denken of pretenderen dat ze het zijn (Alexandra Cool en Elinor Carucci). In het eerste en énige geval (Jacques Sonck) gaat het dus om een 'echte' FOTOGRAAF, in het tweede geval gaat het om één, echte artiest(e), in het laatst genoemde geval gaat het om mensen die denken dat ze iets zijn maar uiteindelijk noch FOTOGRAAF noch artiest kunnen worden genoemd, of dat toch niet met recht en reden kunnen worden genoemd.
(vervolg: zie bericht 2)

jos van hecke zei

Bericht 2/

Het standpunt van de FoMu deskundigen dat deze 'happening (fotografische) beelden toont die méér zouden kunnen vertellen dan wat erop het plaatje zou staan, is niet alleen een schaamteloze leugen zo groot als de Eiffel-toren maar doet ook fundamenteel afbreuk aan het fotografisch werk van FOTOGRAAF Jaques Sonck. Verblind door hun artistiek winderige verwaandheid beseffen de foMu deskundigen dat blijkbaar geeneens. Bij de artiest(e) Elke Andreas Boon gaat het wezenlijk niet om fotografie en foto's maar om het specifiek of geïntegreerd gebruik ervan in een multimediaal artistiek werkstuk ('installatie') dat eigenlijk (gefilmd/gefotografeerd) (straat)theater is. Alexandra Cool probeert langs fotografische weg 'kunst' te maken en uiteraard lukt dat niet waardoor we als eindproduct iets te zien krijgen dat noch mossel noch vis, noch fotografisch interessant document noch 'kunst' is. Zeggen dat er dan méér getoond zou worden dan er op het plaatje zou staan is niet alleen pure zinsbegoocheling, het is ook een uiting van de hedendaagse neiging om hedendaagse 'kunst' te definiëren als een eigenschap van de 'kijker' om 'dingen' te 'zien' die er feitelijk niet te zien zijn, eigenschap die geldt als voorwaarde opdat iets als 'kunst' zou worden gepercipieerd. Amai, ik voel mee met de kijker die in dergelijke volatiele geestestoestand is beland. Misschien een erfenis en een overblijfsel van de escapistische en op (door hallucinogene 'stuff' opgewekte) hallucinaties gesteunde 'post moderne kunst', geïntroduceerd, gepromoot en gecommercialiseerd door de hallucinante goeroe WARHOL?
(vervolg: zie bericht 3)

jos van hecke zei

Bericht 3/

Bij de foto's van Elinor Carucci durven zeggen dat er méér te zien dan er op het plaatje staat is niets meer en niets minder dan een doortrapte truc om de artistiek misvormde goegemeente te doen geloven dat de banale en bovenal erotisch-pornografisch opgeladen snapshot fotootjes van Elinor Carucci 'kunst' dan wel fotografie van enige 'betekenis' zouden zijn. In dit geval ligt, zit of staat de 'kunst' duidelijk prominent in de (onder)broek van de 'kijker' in plaats van in zijn/haar beneveld hoofd. Het is zonneklaar dat de SNAPSHOTS van de eerste de beste 'onder de rok' of 'op het kruis, de rits of de kont gefixeerde' (foto) liefhebber, met evenveel of misschien zelfs met nog meer recht en reden in het FoMu zouden kunnen worden geëxposeerd. Maar zo'n gewone 'dingen' kunnen voor het artistiek kunstencentrum FoMu natuurlijk niet door de zorgvuldig promotioneel-commercieel gemoduleerde artistieke beugel. Ik moge U ter zake verwijzen naar een stuk dat ik eerder op deze blog heb gepleegd over het (politieke) tumult dat indertijd is ontstaan rond het idee van de vroegere Foto Museum directeur Christoph Ruys om de erotisch-pornografische super collectie 'de fenomenale feminatheek' van Boon Zaliger aan het oog van de (in gedachte veronderstelde) Vlaamse Preutsheid bloot te stellen.
Interessante overwegingen kunnen mijns inziens wel worden gemaakt mbt de duidelijk zichtbare parallellen met het concept of de fotografische 'stijl' van veel oudere maar als iconisch beschouwde fotografen, respectievelijk in het fotografische concept van Jacques Sonck, in de 'artistiek' bedoelde foto's van Alexandra Cool en in de aan het sekshormonenstelsel appellerende snapshot fotootjes van Elinor Carucci.
Misschien kom ik op dit aspect nog eens terug in een apart blogbericht.

Anoniem zei

haha, bedankt Jos .. je antwoord bevestigt mijn vermoeden van kriebelen :o)

interessante reactie, waarbij het me nu ineens veel duidelijker wordt wat je visie is, doordat je iemand die met fotografisch materiaal werkt niet 'fotograaf' noemt, maar toch de nodige erkenning geeft.

groet,

dieter

jos van hecke zei

(@ DIETER)
A la disposición de Ud.
Atentamente,
S.S.S. q.b.s.m.

A lo mejor le doy aquí una breve explicación:

In de Spaanstalige wereld verstaat men nog de kunst van een soort 'folie de courtoisie' hoewel zich dat tegelijkertijd uit in een wijdverbreid en officieel gestandaardiseerd gebruik van allerlei soorten schriftelijke afkortingen. Deze taalcultuur bestaat in de hele hispanidad (Spaanstalige wereld) al honderden jaren, lang voor GSM en SMS het levenslicht zagen.
Zo staat S.S.S. hierboven al honderden jaren officieel voor ‘Su Seguro Servidor’ (Uw welwillende dienaar) en q.b.s.m. al honderden jaren officieel voor ‘que besa su mano’ (die uwe hand kust). Sommige hispanos durven zelfs nog iets meer naar beneden gaan (tot aan de voeten) maar dit is al vrij gewaagd, zou ik zeggen. Wij, in deze niet - Spaanstalige wereld, doen het tegenwoordig via onze 'zakmobiel' ook maar dan met uiterst lelijke, barbaarse en officieel niet gestandaardiseerde dingen zoals 'Gr.' en 'Slks'...
Dit gezapig toemaatje hier ook dienende om U te mogen verduidelijken dat ik de Spaanse taal in mijn armen en in mijn hart heb gesloten, niet alleen omdat het een grammaticaal en semantisch rijke en klankrijke (wereld)taal is maar ook een beetje om mij bewust af te zetten tegen een al té overweldigend, overheersend en veralgemeend gebruik van het Engels waardoor het mondiaal rijk en kleurrijk gevarieerde talenpalet in gevaar dreigt te komen. Zou het niet spijtig en bijzonder monotoon triestig zijn indien we straks allemaal uniform in een soort verbasterd, afgevlakt 'Engelands' zouden gaan 'communiceren'? Vooral de Vlamingen - die naar eigen zeggen zo op hun identiteit gesteld zouden zijn - doen tegenwoordig hun uiterste best om hun moedertaal - hét kenmerk en het uithangbord bij uitstek van hun eigen identiteit en cultuur - zoveel als mogelijk te doorspekken, bevlekken, ontwrichten en naar de kloten te helpen met onnodig en dikwijls ook nog onjuist gebezigde Engelse woorden, uitdrukkingen en (mank hinkende) zinnetjes.
U begrijpe me hier niet verkeerd, ik ben absoluut geen fanatieke steriele taalpurist en ik pruil hier echt niet over de desalniettemin spijtige teloorgang van het soepel gebruik van soepele subjunctieven/conjunctieven in onze historisch rijke Nederlandse taal maar voor zijn moedertaal moet men respect hebben, ze eren en vereren, koesteren, strelen, ja met liefde betreden en creatief durven penetreren. Dit is juist wat men in de Spaanstalige wereld al honderden jaren met de Spaanse taal – in al haar veelzijdige en veelkleurige aspecten - met veel vuur en liefde heeft gedaan en nog steeds blijft doen, de fijne finesse en de galante gratie van het soepel gebruik van soepele subjunctieven inbegrepen.
¡OJALÁ! (dat het zó verder moge wezen!)
Het moet zijn dat men in de Spaanstalige wereld een veel groter en dieper (taal)cultuur identiteitsbesef heeft dan in het domweg Engels toeterende Vlaanderen?