VARIA : GELUKKIG NIEUWJAAR EN.....CRAZY AGAIN!

FOTO THEMA : LA CALLE ( SANTO KRUPS, SANTO BRAUN, SANTA MELITTA Y SANTA MULTIETECH......BENDIGA NOS! )

H. KRUPS, H. BRAUN, H. MELITTA en H. MULTIETECH.......ZEGENE ONS!

Het thema album "LA CALLE" kan U in zijn geheel HIER zien.

FOTO THEMA : LA CALLE ( UNCONSCIOUS / CONSCIENTIOUS )

Het thema album "LA CALLE" kan U in zijn geheel HIER zien.

 

 

 

FOTO THEMA : LA CALLE ( FEEST ! )

 

Het thema album "LA CALLE" kan U in zijn geheel HIER zien.

 

 

FOTO THEMA : LA CALLE ( HAUT-PARLEUR / BAS-PARLEUR )

Het thema album "LA CALLE" kan U in zijn geheel HIER zien.

FOTO THEMA : LA CALLE ( DELICIOUS DEMONS / BEWONERS )

Het thema album "LA CALLE" kan U in zijn geheel HIER zien;

FOTO THEMA : LA CALLE ( AU CINÉMA / DANS LA RUE )

Het thema album "LA CALLE" kan U in zijn geheel HIER zien

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 10 (SLOT) : DE 'REST'

Van de (toevallig?) 13 Kask masters 2009 zijn er 4, over wiens afstudeer 'project' eigenlijk niets zinnigs te zeggen valt, gewoon omdat er géén project is of hooguit slechts een kiempje van een mogelijk 'projectje'. Het zijn virtuele 'schijn projecten' die vooral blijken tot doel gehad te hebben een papieren 'diploma' op zak te kunnen steken, niets méér en verder (waarschijnlijk) ook niets meer. Dit is bedroevend voor de (goede) reputatie van het Kask, maar het is nog meer bedroevend voor de betrokken 'masters' die aldus doende of eerder niet-doende, 'Master in Niets' zijn geworden. In de mooie Spaansche tale klinkt dat: "Maestro en Nada". Men zou deze 'goed klinkende' Spaanse versie eventueel wel kunnen bezigen om te solliciteren in de (niet-Spaanstalige) reclame wereld of - met nog meer kans op succes - in de polyglotte artistieke museale werelden voor 'hedendaagse Kunsten & Truken' omdat men juist daar véél méér belang hecht aan hoe iets lijkt te klinken of er lijkt uit te zien (aan de buitenkant) dan aan hoe iets werkelijk is of wat het inhoudt (aan de binnenkant). Zeg nu zelf: "Maestro en Nada", dat klinkt toch fantastisch hedendaags artistiek en het lijkt ook veelbelovend schijnen te zijn..... voor een leek (in de Spaansche tale).

Ik ben hier allicht wel een klein beetje aan het overdrijven, maar toch...hoe meer ik via de hierna vermelde Kask website links naar deze afstudeer 'projecten' en foto's kijk, hoe meer ik mijn eigen straffe en stoute woorden moet geloven.

Laat ik - in een hedendaags artistieke volgorde - beginnen met de minste van de minste - de absolute 'Minimal Art' - en naar beneden toe opklimmen naar het meeste van de minste :

1. SARA DERAEDT

Het 'project' draagt als titel " S(D)D 09 " en wordt door deze versbakken kaskmeesteres verder omschreven als " Stand der Dingen van het werk van Sara Deraedt " (Punt) Dit monumentaal hedendaags kunstwerk met de mysterieuze titel "Standderdingen" bestaat uit welgeteld 1 foto (op de Kask website) waarop mysterieuze (licht) schijnselen te zien zijn, die tegelijk ook in 1 keer alles opklaren en verklaren: het is Eén Geweldig Niets, een E(G) N.


2. SANDER BUYCK

Deze versbakken kaskmeester schenkt aan zijn 'project' de ronkende titel: "THINGS FALL APART"

DE DINGEN VALLEN UITEEN.

En of ze uiteenvallen: er is aan de zin en de betekenis van de op de Kask website getoonde foto's van deze Kask master geen kop of staart te krijgen. Een foto van een stuk muur met een stuk half reliëf sculptuur, gecombineerd met een vaag zicht door een vaag venster op een paar aan een vage drooglijn  opgehangen vage kledingstukken, naast een vakantiefoto van een stukje rivier oever met een inkijk op een boswegel....

Er zijn zoveel dingen in de wereld, maar een fotograaf moet natuurlijk keuzes maken en dat is nu juist wat deze Kask master duidelijk niet wenste te doen. Hij wou eigenlijk de hele wereld (the whole world) en zelfs nog iets ruimer - the Whole itself - (the Universe) fotograferen maar botste - volgens de relatieve wetten van de universele botsing-en-chaos theorie - op zijn eigen grenzen en op de limieten van het Kask en de Kask master website. Zijn 'project' is een soort 'anti-project' geworden waarbij hij inspiratie zocht en vond bij niemand minder dan Albert EINSTEIN, de man die de RELATIVITEITSTHEORIE ontwikkelde en daarbij als uitgangspunt stelde dat alles relatief is, zelfs de fotografie, de fotograaf, zijn foto's, zijn 'project' en ook de relatief gemakkelijk binnengehaalde 'Kask master' titel..... uiteraard.


3. LIESBETH BEECKMAN

Het 'project' noemt "BROUILLARD" (MIST) en het is blijkbaar bedoeld als een soort fotografische uitbeelding of verbeelding van gevoelens en situaties die deze fotografe in een persoonlijk dagboek voor en mbt haarzelf  heeft neergepend en waaruit ze bij wijze van omschrijving van haar 'project' een aangepast fragment heeft geplaatst .

Deze kask master schrijft verder: "ik fotografeer mezelf. Waarom ik het doe en wat het betekent blijft vaag"

Ja, voor mij en anderen dan ook natuurlijk...maar in elk geval heeft en geeft deze fotografe een open en eerlijke kijk op zichzelf als een soort uiting van zelfonderzoek en zelfkritiek en dat vind ik op zich al een zeer te waarderen verdienste.
Het is maar hoe je het beziet, maar voor mij is alvast één ding heel duidelijk: als je als fotograaf niet of slechts heel vaag weet waarom je iets of iemand fotografeert en wat het betekent, dan is de kans dat die foto's voor externe beschouwers (inhoudelijk) ook de mist ingaan, bijzonder groot. Als je daarbij ook nog exclusief op jezelf focust, ja dan maak je alleen nog onbegrijpelijke foto's in een onbegrijpelijk 'project' van en voor jezelf. Tsja, ...??
 Misschien toch nog een artistieke troost: in de hedendaagse kunsten blijkt 'brouillard' en 'niet of slechts heel vaag weten waarom men iets doet en wat het betekent' op 'artistieke kwaliteit' te duiden en eerder als een artistiek voordeel dan als een nadeel te worden beschouwd.
Misschien kan dat in artistieke middens het verschil maken?


4. YANA FOQUÉ 

Waar bovenvermelde fotograaf SANDER BUYCK zich enigszins bescheiden op EINSTEIN beriep om een (relatieve) verklaring te kunnen geven voor zijn 'anti-project', beroept deze versbakken kaskmeesteres zich op een nog groter genie - kunstkenner DIRK LAUWAERT - om de indruk trachten te wekken dat haar non-project een 'project' zou lijken te zijn.

Haar foto's zouden een onzichtbare glimp moeten geven van - houdt U vast / fasten seat bells - een :
" werkelijk grote scene fotografie, die een fotografie is zonder standpunt......en die het onbereikbare scenische overzicht laat vermoeden, als een verre nagalm van de voorstelling "

Het op de Kask website vermelde citaat uit de kosmische kunsttheorie op licht papier van kunstkosmonaut Dirk Lauwaert, luidt alsvolgt:

"De werkelijke grote scene fotografie is een fotografie zonder standpunt.(...) een fotografie waarin het standpunt wegdeemstert in een elegante en terughoudende neutraliteit die het onbereikbare scenische overzicht laat vermoeden, als een verre nagalm van de voorstelling."


citaat Dirk Lauwaert, Lichtpapier - bibliotheek van fotografie 3, FotoMuseum Antwerpen, 2007


Hiermee zijn we met onze kunstraket losgekomen van de aardse zwaartekracht en zweven nu gewichtloos in de oneindige ruimten van het Kunst Universum, met een perfect wijds zicht op de werkelijk grote scene fotografie.

Hoe voelt U zich en wat ziet U?

Juist, ja, foto's zonder standpunt die het niet bereikte scenische overzicht laten vermoeden, als een verre nagalm van wat het eigenlijk zou moeten voorstellen.


Dat komt ervan als men als fotograaf gaat zweven. Een fotograaf zonder standpunten die foto's maakt zonder standpunt, foto's die in het beste geval slechts een vermoeden van een standpunt en dus ook van een resultaat zouden kunnen veronderstellen, dat was in vroegere tijden ruim voldoende om als fotograaf grandioos te worden 'gebuisd'. Nu kan men hiermee blijkbaar zonder moeite de titel van 'Kask master' op zak steken.

De geleerd klinkende maar onverstaanbare en onbegrijpelijke fotografie theorieën van Dirk Lauwaert hebben - evenals sommige andere geleerd klinkende fotografie theorieën, zoals die van Roland Barthes bv. - een dubbele bodem en zijn in wezen vals en misleidend.

De fotograaf - degene die een foto maakt- heeft noodzakelijkerwijze altijd een standpunt, dat in de door hem gemaakte concrete foto altijd tot uiting komt. Goede fotografen en goede foto's getuigen bovendien ook van goede standpunten. Dirk Lauwaert verwisselt hier (bewust?) het werkelijke standpunt van de fotograaf dat in de concrete foto ook werkelijk aanwezig is en tot uiting komt, met standpunten of ingebeelde 'non-standpunten' die de beschouwer van die foto zich eventueel kan voorstellen of verbeelden en op die manier kan 'zien' wat eigenlijk niet in de foto te zien is dan wel zich kan voorstellen iets 'niet te zien' wat in de foto objectief wel aanwezig en te zien is.

De 'werkelijke grote scene fotografie' van Dirk Lauwaert wordt op die manier een fictieve fotografie met "foto's" die slechts in de geesten van individuele beschouwers kunnen 'bestaan', zoals trouwens ook de mysterieuze "PUNCTUMS" van ROLAND BARTHES slechts FICTIE zijn en enkel 'bestaan' in de geesten van individuele beschouwers maar géén objectief bepaalbare en aanwijsbare elementen in en van concrete foto's zijn.

Het is dan ook vals en misleidend om dit voor te stellen als eigenschappen die aan een bepaalde soort fotografie, fotografen en hun foto's zouden kunnen worden toegeschreven. Daarbij moet worden opgemerkt dat Roland Barthes zelf dit trouwens nergens in zijn geschriften heeft beweerd, hij sprak nooit over 'de fotografie' en zeker niet over 'de grote fotografie', hij had het telkens over welbepaalde foto's die op welbepaalde momenten welbepaalde indrukken bij hem konden opwekken, daarbij in het midden en in het duister latende of dit effect effectief aan die foto's dan eerder aan hem en zijn actuele gemoedstoestand te wijten was.
Kunst goeroe Dirk Lauwaert maakt die nuances evenwel helemaal niet, integendeel, hij doceert, decreteert, ratelt en orakelt er maar op los, als waren het pauselijke encyclieken of ontegensprekelijke dogma's, onder meer dus ook mbt 'de grote scene fotografie'...
In die val van dat soort misleiding is deze Kask master fotografe onbedachtzaam, kritiekloos en blindelings getrapt, denkende en in de praktijk brengende dat 'werkelijk grote scene fotografie' concrete foto's zonder concreet standpunt zouden kunnen en moeten zijn, zoals sommige fotografen ook menen dat zij foto's met objectieve 'punctums' zouden kunnen en moeten maken en zoals sommige beoordelaars van foto's menen dat zij 'goede van 'slechte' foto's zouden kunnen en moeten onderscheiden op basis van het wel dan niet aanwezig zijn van objectief aanwijsbare 'punctums' in die foto's.

Niets is -mijns inziens- minder waar. Het zijn de symptomen van een ziekte die de hedendaagse fotografie in het als 'artistiek' voorgehouden vaarwater van vrijblijvendheid en subjectieve willekeur loodsen, in diskrediet brengen en naar een dreigend failliet met objectieve nul-waarde leiden.

VARIA : BEZETTE STAD

VARIA : METROPOLIS

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 9 : WIM KNAPEN

Webpagina KASKWEEK 2009 : WIM KNAPEN


1. Het project:
 

De versbakken KASK meester WIM KNAPEN beschrijft zijn afstudeer project als volgt:

Sur les cercles

'Sur les cercles' is een documentair fotografisch werk dat de kijker meeneemt achter de schermen van een aantal Belgische topclubs. Topclubs in welke discipline? Netwerken, het genieten van een hoge levenskwaliteit en het samenbrengen van zaken en plezier. Toevluchtsoorden voor hen die bovenaan de sociale ladder staan.


Met dit werk probeer ik een aantal van de eigenheden te vatten van deze gesloten wereld: sociale omgang en communicatie, trends, statussymbolen en vooral hun lichaamstaal en houdingen.



Naast en na het Kask afstudeer project van BIEKE DEPOORTER - dat in elk geval veel omvangrijker is maar waarin door al zijn verscheidenheid toch ook de (rode) draad wat zoek is - vind ik dit project van Kask master WIM KNAPEN het beste van wat er in 2009 aan Kask master fotografie afstudeer projecten te rapen viel.

Tegenover de dofheid dan wel de zweverigheid of de engelachtige licht(zinnig)heid van sommige dunne tot zeer dunne en zelfs plat projectloze Kask 'projecten', blinkt dit project uit door zijn doordacht concept,  heldere structuur en wezenlijke inhoud met een zeer duidelijke visie op welbepaalde maatschappelijke aspecten die deze fotograaf heel doelbewust heeft gekozen en ook tekenend en betekenisvol in beeld heeft gebracht.
Niettegenstaande - of misschien eerder als gevolg van - de (blijkbaar) beperkte omvang van het uitgewerkte project, slaagt deze terechte Kask master erin om zijn visie helder, duidelijk en inhoudelijk samenhangend in zijn beelden te laten spreken.

Kortom: een uitstekend (uitgewerkt) project dat maatschappelijk betekenisvolle beelden oplevert, méér moet dat niet zijn maar zó hoort het mijns inziens wel te zijn, voor Kask masters toch.




2. De fotografische resultaten:

De op de kask website getoonde beelden van WIM KNAPEN getuigen van een bijzonder goed oog voor 'compositie' in functie van de inhoud, waarbij de inhoud de compositie bepaalt en niet omgekeerd, voor zover dat laatste ook mogelijk zou zijn, wat ik ten zeerste durf te betwijfelen, onder meer voortgaande op de inhoudelijke leegte (of de lege inhoud?) die de zweverige 'artistieke composities' van sommige Kask masters en sommige andere 'fotograaf-kunstenaars' uitwasemen.

Dat deze fotograaf standpunt-, techniek-, vorm- en kleur inspiratie (o.m. ook het in- of aanvullen met kunstlicht) gevonden heeft bij 'meester' CARL DE KEYZER - maar deze inspiratie wel op een eigen en creatieve manier weet te gebruiken -  blijkt heel duidelijk uit de (vorm) stijl van zijn beelden, die duidelijk niet met tele of super groothoek lenzen werden genomen, waardoor de context altijd zichtbaar en functioneel blijft. 

Véél belangrijker is echter dat hij tezelfdertijd ook aanleunt bij de inhoudelijke visies van deze Magnum fotograaf en hiermee een stap zet in wat ik de goede en juiste richting  naar kwalitatief degelijke maar vooral zinvolle fotografie zou willen noemen.

 

VARIA : DE STRAAT - DE FOTOGRAFIE - DE HOLEBIES - HET ' FEEST ' & DE REST...

Ik hou van deze stad, deze straat, deze muur, deze paal, deze straatstoep bol, deze vuilbak, deze holebi? affiche op deze vuilbak, deze pront passerende pronte Dame en haar pronte 'saccoche' over haar pronte arm....
Ik hou van héél deze foto, een foto naar een werkelijke straat en het werkelijke absurde leven in deze straat, het leven zoals het een beetje is of lijkt te zijn...
Ik hou ook van de Holebies én van de niet-Holebies: Holebies aller landen, verenigt U, om samen met de verenigde niet-Holebies aller landen één fantastisch 'feest' te b(r)ouwen!
Met deze pronte Dame op deze pronte foto, zou ik 'de dans' op dit 'feest' willen openen...
Zou er misschien ergens 'feest' in de lucht hangen, of een pronte Dame...of een... Holybie, toch?

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 8 : SIMON MOUTON

Webpagina KASKWEEK 2009 : SIMON MOUTON


Het project:

De versbakken KASK meester SIMON MOUTON beschrijft zijn afstudeer project als volgt:

Grote en kleine actualiteit


Mijn werk is persfotografie.
In mijn werk komt zowel het grote als het kleine nieuws aan bod. 
Daarbij probeer ik een invalshoek te vinden die velen boeit. Persfoto's moeten in een brede kring belangstelling wekken en moeten actueel zijn . “Momenten” zijn daarbij belangrijk.



'Persfotografie' en 'grote en kleine actualiteit' vormt natuurlijk wel een zéér ruim 'project', zó ruim dat het nog moeilijk als een 'project' kan worden uitgewerkt en beoordeeld, behalve dan misschien op het punt waar - volgens deze fotograaf - "momenten" belangrijk zijn.

Aangezien elke foto uit zijn aard zelve altijd een weergave van een "moment" is, gaat het er niet om of  "momenten"  belangrijk zijn maar of er belangrijke momenten zijn en - als die er zouden zijn - of die "momenten" als dusdanig ook in een foto te zien en te interpreteren zijn. Dit lijkt misschien een kleine nuance maar mijns inziens kan het wel een groot verschil maken.

Dat de drie op de Kaskwebsite getoonde foto's "momenten" zijn, valt niet te ontkennen, maar of het - in een bepaalde context - ook belangrijke of belangwekkende "momenten" zijn, dat kan men er niet zo meteen rechtstreeks uit afleiden, vooral dan omdat deze foto's op zich weinig of geen informatie over een context tonen.

In persfotografie, in documentaire fotografie en zelfs in fotografie in het algemeen, is context altijd belangrijk zo niet hét belangrijkste. Vandaar dat het (veelvuldig) gebruik van tele-lenzen of het systematisch innemen van 'dichtbij' standpunten die de beeldhoek vernauwen dan wel het beeld over accentueren op één bepaald punt (bv bij super groothoek lenzen) veelal tot weinig belangwekkende dan wel oninteressante en zelfs totaal niets zeggende beelden leiden. Dat men er dan als 'troostprijs' misschien wel het etiket 'kunstig' of 'kunst' kan opplakken, is -althans voor mij - géén referentie om als een goed fotograaf en nog minder om als een 'kunstenaar' te worden aanzien, laat staan dat ook te zijn.

Alle grote 'Magnum' fotografen - zoals HC Bresson bv. - fotografeerden trouwens nooit met tele-lenzen (of super groothoek lenzen) maar meestal met een 'ordinaire' 50 mm standaard lens en bovendien namen ze ook zeer zelden 'dichtbij' standpunten in, integendeel ze namen altijd de nodige afstand tot hun onderwerp en dat zal zeker niet 'zo maar' geweest zijn.

Als Robert Capa - één van de stichters van 'Magnum' - ooit zou hebben beweerd dat "een foto slechts goed kan zijn als men het onderwerp zo dicht mogelijk benadert" dan bedoelde hij hiermee mijns inziens niet dat men altijd een fysiek dichte afstand tot het onderwerp moet innemen maar wel die gepaste 'afstand' die de fotograaf geestelijk in gedachten en in het 'oog' moet hebben om het onderwerp inhoudelijk zo herkenbaar treffend en expressief mogelijk in beeld te kunnen brengen. Dit impliceert in de eerste plaats dat de fotograaf zijn onderwerp 'in beeld' moet hebben ('erbij moet zijn') en wel precies op die plaats en op dat moment dat er zich in het onderwerp iets dusdanig interessants, belangrijks of belangwekkends voordoet zodat het van op de best geschikte afstand inhoudelijk verhalend het meest treffend (zonder overbodige of onnodig beeld belastende elementen) kan worden gefotografeerd.

Maar nu terug  naar de hedendaagse realiteit van onze Kask master, Simon Mouton:

De op de Kask website getoonde 'sport foto' bv. is op zich wel een leuk kleur beeld, maar verder vertelt deze foto mij weinig of niets over een - grote of kleine - actualiteit ( is het wel een 'actualiteit'?) en zeker niet iets over een of ander specifiek aspect van die 'actualiteit' (wat gebeurt hier eigenlijk?).
Deze foto toont duidelijk het effect van een groothoek lens dan wel van een zeer dichtbij voorgrond standpunt, waardoor de aandacht valt op één punt in de voorgrond - in dit geval een onbelangrijk punt - terwijl de rest - precies wat hier in de context van een bepaalde veronderstelde 'actualiteit' wel belangrijk lijkt te zijn - hopeloos verloren in de mist (hier: in de sneeuw) verdwijnt. Deze 'actualiteits' foto gaat dientengevolge eveneens de mist in .

De foto van 'Leterme' dan: dat Leterme in de Vlaamse politiek als een belangrijk man aanzien wordt, dat wist ik al, maar wat in dit beeld belangrijk zou kunnen zijn voor de politieke 'actualiteit', de politiek of voor de politiek van deze man, dat mag Joost (of Simon) weten...maar ik zeker niet.
Deze foto is overduidelijk een tele-foto. De gevolgen voor de verhalende kracht van deze foto zijn nog duidelijker: elke informatief verhalende context is 'weg- ge- tele- foto- grafeerd' en wat overblijft is de persoonlijk kop van Leterme die misschien wel iets kan tonen van mogelijke stress puistjes of zorgen rimpels of misschien wel speed adertjes op zijn gezicht, maar in elk geval niets en zeker niets belangrijks over een of andere 'politieke actualiteit'. Deze foto gaat niet alleen de 'politieke actualiteits' mist in, hij verdwijnt gewoon in het 'niets', hij is en hij zegt 'niets', ook niet over de politicus Leterme.

De foto van het door verdriet overmand 'koppel' daarentegen, toont wel duidelijk een goed gekozen, pakkend en belangwekkend "moment", maar wat spijtig toch dat enige verdere informatie over de (actualiteits)context waarbinnen dit verdriet moet worden geplaatst en gezien, in de foto zelf niet duidelijk of toch niet voldoende duidelijk tot uiting  komt. Hoewel hier geen tele- of groothoek effecten zijn gebruikt en er dus ook duidelijk méér context te zien is, blijven de context marges net iets te smal en bovendien is het gekozen standpunt niet van die aard dat de meest geschikte context elementen in deze foto tot uiting kunnen komen om aldus de verhalende kracht van deze foto nog meer te vergroten en te verduidelijken.


Al met al, als (afstudeer) 'project' over 'grote en kleine actualiteit' en als master proeve van persfotografie, toch een beetje magertjes uitgevallen, vind ik.

Anderzijds vind ik het een grote verdienste van deze Kask master dat hij zich niet geroepen voelt om de 'hogere kunsten' te dienen en zich als fotograaf wijselijk en terecht toelegt op het in beeld brengen (dokumenteren) van wat in en ook buiten de actualiteit voor hemzelf en voor andere mensen betekenisvol en belangrijk of belangwekkend KAN zijn. De rest is oefening en ervaring...en tijd brengt meestal ook wel raad.

KUNST : WAT IS DAT ? ÉÉN (MOGELIJK/ONMOGELIJK) ANTWOORD : LIEFDE ?

Naar aanleiding van de presentatie op de SMAK website van de 're-enactment' performance (= ten - toon - stelling) door maar vooral van BEN BENAOUISSE van de 'original' Jan Fabre "Bic Art Room" performance, schreef onderstaande kunstenares Miezan Millecam de volgende bijzonder interessante 'reactie':

 

"ik doe dit al jaren ,nadat Dan Van Severen mij gezegd had ,ik was negentien ,stil,hoog IQ,begaafd : hij zei :je zal de eerste vrouw worden in de schilderkunst; eerste tentoonstelling:de meeste mensen liepen kwaad weg,twee kinderen stonden mijn abstracte tekeningen te bespreken,daarna;black hole enkels jaren,lezen,lezn,alleen,gordijnen dicht;licht aan,lezen,tekenen,wat eten,wat laten aanbranden omdat ik aan het lezen was of schrijven ,ook op de muur,het was geen blauwe bic,maar zwarte vulpen,en het was geen project,maar 'my real life'maar zo'n echte noodzaak om te overleven hoort nt thuis in een museum,alhoewel ikzelf, nt altijd en enkelen mijn werk mooi vinden,en "echt" ;na een performance:make me stop smoking, on 'three posters' en theater with dirty feet heb ik een nieuwe definitie vr kunst gevonden,en toch ben ik tegen definities van 'kunst' :'kunst is liefde' ,maar mss heeft het wel nt te maken met deze performances van Rabiu Mroué miezan millecam (gepost op do 10.12.2009 09:03:13)"

 

Heden postte ik op de SMAK website de volgende reactie op de post van Miezan Millecam:

 

Aan miezan millecam

1.De man die U heeft voorspeld dat U de eerste vrouw in de schilderkunst zal worden, bedoelde eigenlijk dat U voor hem een soort 'man' was.

2.Prijs U zelf gelukkig dat 2 kinderen uw abstract werk stonden te bespreken en dat de meeste volwassenen er niets beters op vonden dan weg te lopen : dit kan alleen maar betekenen dat uw werk ook echt iets betekende en betekent.

3.Als het echte leven niet thuis hoort in een 'kunst' museum, wat zou er dan wel kunnen in thuis horen, dat ook nog iets van waarde voorstelt of - beter - uit zichzelf een waarde heeft?

4.Ik ben een groot voorstander van 'definities' van 'kunst', voor zover het ook duidelijk is hoe men eerst het begrip 'definitie' moet definieren.

Voorlopig ga ik ervan uit dat 'kunst' alles is wat de gezag voerende 'kunstkennners' niet tot de 'niet kunst' menen te moeten rekenen. De verzameling van de 'niet kunst' is oneindig, de ingesloten deelverzameling van de 'kunst' is dan uiteraard eindig. Dé vraag is, wie en op welke gronden de eindige deel verzameling van de 'kunst' binnen de oneindige verzameling van de 'niet kunst' definieert en er de (variabele?) grenzen van bepaalt? Op die vraag blijven de gezag voerende 'kunstkenners' mij (voorlopig) het antwoord schuldig.

Vanuit mijn voorlopige 'definitie van kunst' kan 'liefde' evenwel geen 'kunst', en 'kunst' ook geen 'liefde' zijn, aangezien 'liefde' door de gezag voerende 'kunstkenners' (vooralsnog) niet in de exclusieve deel verzameling van de 'kunst' werd opgenomen.

Maar: is 'liefde' niet méér waard dan 'kunst' en verdient zij (= vrouwelijk) geen andere en betere plaats dan 'hij' (de kunst) in de kunst musea??

Ik wens U het allerbeste en vooral: wees 'kunstenaar' voor u zelf en voor diegenen die U lief zijn en hebben en voel U verder niet verdrietig maar eerder blij en vrij dat 'ze' U (nog) niet in 'hun' eigenmachtig begrensde levenloze 'deel verzameling' hebben opgesloten!

________________________________________________________________________________________________

Ergens is er duidelijk iets te voelen van een wan- of non verhouding tussen enerzijds een vrijblijvende, elitaire en rijkelijk behangen glitter status van een in omvang beperkte maar niet gedefinieerde 'kunst' in de kunst wereld en de niet vrijblijvende, niet rijkelijk behangen, in omvang niet beperkte maar zeer concrete en wel te omschrijven (wan)toestanden die zich in de werkelijke wereld van de meeste mensen voordoen en die door de gezag voerende 'kunstkenners' buiten het door hen afgebakende heiligdommen van de ' kunst' worden geplaatst en gehouden.

'Kunst' met een dergelijke maatschappelijk gespleten en splijtende elitaire functie, botst met mijn diepste zijn, wezen en functie als individu en mens onder alle andere mensen. De zogenaamde democratische  leuke 'art events' (zoals bv. de onzinnige en stompzinnige 'museum nachten)  die de 'kunstwereld' als compenserende zoethoudertjes aanbiedt, veranderen daaraan niets, integendeel.

Daarom trek ik ten strijde tegen dit soort 'kunst' en wil ik in de eerste plaats weten wat en waarom deze 'kunst' precies tot 'kunst' zou kunnen maken en wat het in functie van de rest van de wereld precies zou kunnen voorstellen en betekenen en welk betekenisvol verschil er eventueel tussen die twee 'werelden' zou kunnen (te verantwoorden) zijn?

KUNST : WAT IS DAT ? HET ANTWOORD : EEN ONOPLOSBARE VRAAG !

(uittreksel uit 'De Standaard' on line)
" Ook Bart de Baere van het Muhka zag een tweede editie wel zitten. ‘De musea hebben vorig jaar de moed gehad om holderdebolder mee in dit project te stappen. Het is een leertraject geworden. Bij deze editie ligt de klemtoon veel minder op het wedstrijdgehalte. Wat De Canvascollectie probeert is inzicht bieden in de onoplosbare vraag wat een kunstwerk is. "


Het enige inzicht dat mijns inziens in een onoplosbare vraag kan worden geboden, is het inzicht dat zulke vraag onoplosbaar is. Een veel interessanter inzicht zou evenwel het antwoord kunnen zijn op de vraag waarom die vraag onoplosbaar is ?

Immers, indien de vraag wat een kunstwerk is als onoplosbaar wordt vooropgesteld, kan er ook geen ander antwoord worden gegeven dan dat er op die vraag geen antwoord kan worden gegeven.

In dit geval kan de conclusie niets anders zijn dan dat de erkende 'kunstkenners' in theorie géén antwoord kunnen geven op de vraag wat een kunstwerk is, maar desalniettemin in de praktijk op de eerste rij staan om met een aan zichzelf toebedeeld gezag te oordelen of 'iets' een kunstwerk is of niet is, of 'het' in hun geliefkoosde kunst musea en kunst galeries mag hangen, staan, liggen.... dan wel niet.

Als de erkende 'kunstkenners' niet willen doorgaan voor charlatans, 'marchandeurs de tapis volants', zand-in-de-ogen-strooiers, dan wel voor regelrechte fraudeurs, dan zal er minstens een antwoord moeten komen op de vraag waarom de vraag wat een kunstwerk is onoplosbaar zou zijn en - in de veronderstelling dat die vraag inderdaad onoplosbaar zou zijn - op welke reële en toetsbare criteria de erkende 'kunstkenners' zich dan wel kunnen beroepen om met een geldig gezag 'iets' wel dan niet als een 'kunstwerk' te waarmerken.
Als er ook op dit laatste punt (reële en toetsbare criteria) geen antwoord zou kunnen worden gegeven, dan moet de slotconclusie onvermijdelijk luiden dat het 'kunstwerk' op zich een fictie is, iets wat enkel 'bestaat' in de individuele geesten van de erkende 'kunstkenners' en waaraan bijgevolg geen enkele algemene waarde en zeker geen enkele maatschappelijke waarde kan worden toegekend, behalve misschien de betrekkelijke waarde van een individuele 'overtuiging', een 'geloof', een 'religie', vergelijkbaar met een geloof in 'zichzelf', in 'mirakels', in 'verschijningen', in 'voodoo', in 'totem'.....

Dit zou dan mijns inziens een geldige reden kunnen zijn om elke reële (financiële) steun en erkenning van de gemeenschap voor het 'kunstwerk' als fictie - het 'kunstwerk' als een inbeelding, een spookbeeld, een hersenschim in de individuele geest van de individuele 'kunstkenner'- op te zeggen dan wel - als alternatief - ALLES  waarvan om het even wie denkt, zich inbeeldt, beweert en volhoudt dat het 'kunst' is, per definitie ook als volwaardige kunst te accepteren, te waarderen en te subsidiëren en dus ook te voorzien in X aantal nog te bouwen zeer ruime 'kunst tempels' waar al deze 'kunst' volwaardig en gelijkwaardig tot uiting en tot zijn recht kan komen, tot eer en glorie van elke individuele 'kunstenaar' met zijn in zijn individuele geest gecreëerd fictief 'kunstwerk'.

Voortgaande op bovenstaand statement van BART DE BAERE - directeur van het Antwerps museum voor hedendaagse kunst - zal de 10 koppige jury van de canvascollectie bijgevolg een gezaghebbende uitspraak over 'kunst' doen met een zeer beperkte selectie van als 'kunstwerken' erkende 'dingen' uit een plejade van duizenden ingezonden 'dingen', op basis en op grond van de door de Muhka directeur geponeerde stelling dat de vraag wat een kunstwerk is onoplosbaar is, m.a.w. dat men en dus ook de 10 koppige jury van de canvascollectie in de verste verten geen antwoord kan geven op deze cruciale (jury) vraag en bijgevolg deze jury ook niet kan weten, noch verantwoorden waarom de door haar geselecteerde 'dingen' wél  'kunstwerken' en de niet geselecteerde 'dingen' géén 'kunstwerken' zouden zijn.
Men moet het maar durven....

FOTO : LA ALEGRIA DE LAS BICICLETAS

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 7 : LYNN DELBEECKE

 Webpagina KASKWEEK 2009 : LYNN DELBEECKE


Het project:

De versbakken KASK meesteres LYNN DELBEECKE beschrijft haar afstudeer project als volgt:

 

L’espace citoyen

Ik aanschouw vanaf de zijlijn, als een bewaker de particuliere individuen.
Noodgedwongen.
De anonieme grootstedeling in het urbane landschap.
Zijn gebaren, zijn lichaamstaal.


L’espace citoyen, de perceptie van een buitenstaander.




Ik ga ervan uit dat deze fotografe met "l'espace citoyen" de leefomgeving / leefwijze van bewoners van een grootstedelijk gebied op het oog had.

Als er uit de getoonde foto's op de kask website iets NIET tot uiting komt dan is het precies de leefomgeving / leefwijze van bewoners van een grootstad.

Zowel het zichtbare urbane 'kader' als de zichtbare 'grootstedelingen' zijn een soort bouwdoos stukken waarvan de 'doe het zelver' zich bedient om iets in elkaar te knutselen, 'decor onderdelen' en 'poppetjes' die men zowat overal en voor elk gewenst doel kan inzetten, polyvalente theater attributen als het ware.

Zowel het beeld van 'de anonieme vrouw met de cigaret, geposteerd aan een stukje anonieme muur' als het beeld van 'de anonieme vrouw en de anonieme man met een tas over de schouder of onder de arm, geplaatst vóór een stuk anonieme muur' als het beeld van 'de anonieme man met iets in zijn handen dat men niet kan zien, staande als een anoniem standbeeld tussen anonieme muren' kunnen voor dezelfde moeite en  met evenveel of - eerder - met even weinig 'zeggingskracht'  opgevoerd worden in Poelkapelle-centrum, Zwevegem-post of Borsbeke-dorp.

L'espace citoyen wordt hierdoor een 'espace de rien', en dat kon toch niet de bedoeling geweest zijn?
In plaats van - zoals ze zelf stelt - te aanschouwen 'vanaf de zijlijn' had deze fotografe zich beter 'in de frontlijn' opgesteld, dan was er misschien toch iets van het beoogde doel uit de verf gekomen.

Moeder, waarom...... (zie in fine aflevering 6 van 'de kask masters 2009')

FOTO : EL TREN DE LA TRISTEZA

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 6 : KERLIJN VAN DER CRUYSSEN

Webpagina KASKWEEK 2009 : KERLIJN VAN DER CRUYSSEN


Het project:


De versbakken KASK meesteres KERLIJN VAN DER CRUYSSEN beschrijft haar afstudeer project als volgt:

Wat de toerist niet ziet

Het onderwerp van mijn eindwerk is ‘de kustlijn’.
Ik heb met hét toeristisch vervoersmiddel bij uitstek, de kusttram, de kust onderzocht op het vlak van architectuur. Ik pendelde van De Panne tot Knokke en terug en fotografeerde enkel architectuur die zich op maximum 50 meter naast de tramsporen bevond. Ik ben op zoek gegaan naar datgene waaraan de toerist voorbij loopt; de chaotische architectuur, de lelijkheid van de gebouwen en de opeenstapeling van verschillende bouwstijlen. Ik wil met mijn reeks de toerist met de neus op de feiten drukken en tonen dat de kust niet enkel en alleen zon, zee en strand is.



Dat er aan de Belgische kust naast water, zand en andere dingen ook nog (lelijke) architectuur her en der neergepoot is, verwondert mij niet en evenmin dat de toerist aan dat weinig interessant architecturaal landschap geen aandacht besteedt. Wat mij wel verwondert is de aandacht die deze fotografe - als niet toerist - er wel aan besteedt door links of rechts van de kusttramsporen toevalligerwijze en bijna zo levenloos en gevoelloos als haar foto apparaat zelve, fotografisch iets te registreren dat op geen enkele manier een verband legt of toont met het geheel (de kustlijn regio en zijn functies, de bewoners, de toeristen...), laat staan met een specifieke en blijkbaar als problematisch ervaren 'leefomgeving of leefwijze'.

Moeder, waarom fotograferen wij? Luister naar de wind, mijn kind, waar je misschien een antwoord vindt...

VARIA : EEN VERSCHRIKKELIJK VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG GEWELDIG NIEUWJAAR (FOTO -5)

VARIA : DROOM AAN DIGGELEN...TRAUM KAPUTT...SIN EMBARGO : FELIZ NAVIDAD !!

VARIA : EK WIL ...PERD...EK WENS...EK DROOM......VROLIK KERSFEES !!

VARIA : EEN VERSCHRIKKELIJK VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG GEWELDIG NIEUWJAAR (FOTO -4)

VARIA : EEN VERSCHRIKKELIJK VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG GEWELDIG NIEUWJAAR (FOTO -3)

VARIA : EEN VERSCHRIKKELIJK VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG GEWELDIG NIEUWJAAR (FOTO -2)

VARIA : EEN VERSCHRIKKELIJK VROLIJK KERSTFEEST EN EEN GELUKKIG GEWELDIG NIEUWJAAR (FOTO -1)

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 /5 : JOACHIM NAUDTS

Webpagina Kaskweek 2009 : JOACHIM NAUDTS

1. HET PROJECT :

De versbakken KASK meester JOACHIM NAUDTS beschrijft zijn afstudeer project als volgt:

The beautiful places of my concealed memories

Vertrekkend van bronmateriaal dat bestaat uit al dan niet visuele archieven en dito herinneringen, aangevuld met nieuwe foto’s, films, data-analyses, schetsen, teksten etc. schuif ik een ambigu geheel naar voor. Een persoonlijk archief waarover ik als individu heers, maar dat ik onmogelijk kan beheersen. Of zoals Derrida het verwoordde in Archive Fever: “To shelter itself and, sheltered, to conceal itself”.

Deze nadrukkelijke constructie poogt de complexiteit van herinneringen en identiteit op een autobiografische realiteit te enten. De onmogelijkheid om de continuïteit van tijd vast te grijpen resulteert in een werk dat het fragmentarische omarmt en zich maar al te zeer bewust is van zijn hermeneutische eigenschappen.

Het eindwerk van deze Kask "fotograaf" gaat duidelijk niet over fotografie en foto's als zodanig, het is eerder een (toch wel erg onsamenhangende) soort 'installatie' met diverse soorten 'dingen' (foto's en film stills, medische scans, statistische grafieken...) die hermeneutisch (via een symbolen taal) zouden refereren naar een persoonlijke schat (archief) van verborgen herinneringen (concealed memories). Een 'ambigu geheel' noemt de meester het zelf. Wat zou ik daar nu meer kunnen over zeggen dan dat het inderdaad is wat het is: een ambigu geheel van een willekeurige, fragmentarische greep uit een verborgen archief van persoonlijke herinneringen (en gevoelens)?

Deze vers gepromoveerde Kask 'fotograaf' schenkt in elk geval klare wijn: hij wil duidelijk geen "fotograaf" zijn, of dan toch niet worden vereenzelvigd met het beeld dat men zich daar gemeenzaam zou kunnen bij voorstellen.

Het is iets waar de Kask breinen misschien eens dieper zouden kunnen over nadenken, nl. of het nog wel zin heeft om een autonome 'fotografie' afdeling (kunst-matig) in leven te houden, wetende en beseffende dat de verleidelijk versluierde "complexiteit" van multi mediaal bijeen geknutselde 'kunst' dusdanig de harten en de geesten van het jonge volk beroert, dat zij geen oor en oog meer hebben voor de explicatieve kracht van simpele foto's?


2. De fotografische resultaten: CONCEALED ?? 

Uit de gegevens vermeld op de webwerf van deze Kask fotograaf valt af te leiden dat hij  meer geïnteresseerd is in vragen en vraagstellingen over het wezen en de (maatschappelijke) functies van het medium fotografie in relatie tot andere communicatie vormen dan in de materiële naaktheid en de productie van foto's op zich. Dat is hoe dan ook een opvallende verdienste die ik bij geen enkele andere Kask master 2009 kan bespeuren en die bovendien interessantere en maatschappelijk meer relevante inzichten  kan opleveren dan het meestal totaal nietszeggend beeldmateriaal dat de meeste Kask masters 2009 op de Kask master webwerf 'presenteren'.

FOTO : HERBRONNING (zelf portret)

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 4 : GRIET DECROCK

Webpagina KASKWEEK 2009 : GRIET DECROCK


1. Het project:

De versbakken KASK meesteres GRIET DECROCK beschrijft haar afstudeer project als volgt:

Mijn Heuvelland

Met mijn eindwerk wil ik het landschap terug zien zoals ik het als kind zag. Als volwassene raak je te zeer vertrouwd met je omgeving waardoor je minder verwonderd wordt door het landschap om je heen. Door mijn omgeving te fotograferen, ga ik het landschap terug bewuster bekijken. Ik laat me overweldigen door het landschap waarin ik als kind opgroeide. Kortom, ik “beleef” het landschap opnieuw.


Een landschap (opnieuw) met kinder ogen bekijken, ja dat zou misschien kunnen interessant zijn, maar dan alleen voor die volwassene - in casu de fotografe - die dat landschap indertijd, als kind, ook met kinder ogen heeft bekeken en die nu misschien een verschil kan voelen. Misschien is er sindsdien niets aan het landschap veranderd, misschien ook wel, misschien is er veel veranderd, misschien weinig, misschien is er een verschil in kijken met kinder ogen en kijken met volwassenen ogen, maar misschien ook niet?

De vraag rijst: hoe kan een externe beschouwer van dit door de fotografe (opnieuw) met kinder ogen bekeken en gefotografeerd landschap dat nu eigenlijk aan en in die foto's zien, hoe zou die nu een eventueel verschil kunnen voelen in kijken-met-kinder-ogen en kijken-met-niet-kinder-ogen?

Fotografie en foto's met veel vragen en geen enkel antwoord, zelfs geen hint, wat is daar nu eigenlijk de zin van? Het enige wat ik kan bedenken is dat het misschien "kunst" is, voortgaande op de beweringen van sommige kunstkenners dat foto's die veel vragen oproepen ook veel kans maken om misschien "kunst" te wezen. Eén van die vragen is: hoe kan een landschap dat er op alle getoonde foto's uitziet als een volkomen vlak en plat biljartlaken de titel "mijn heuvelland" verdienen? Zelf heb ik in elk geval niet het gevoel dat ik deze soort "kunst" nodig heb om bij mezelf "vragen op te roepen" en evenmin heb ik het gevoel dat de vele vragen die ik me dagelijks stel, enige kunstwaarde zouden hebben. Maar wie weet, misschien ben ik wel - zonder het zelf te beseffen - één geweldig groot fantastisch "kunstwerk" ? Ik zal mij eens door een gediplomeerde kunstkenner op mijn mogelijke "kunstwaarde" laten onderzoeken en misschien bekom ik dan tenminste één antwoordje op één van mijn vele vragen ?



2. De fotografische resultaten:
We kunen zéér kort zijn : ik zie er geen, maar misschien zitten ze wel verborgen achter de vele vragen?
Sommigen beweren dat alleen échte kunstkenners door een bos van vragen ook de bomen van de resultaten kunnen zien. Het zij dan maar zo, althans ik hoop het toch....voor de échte kunstkenners.



Slotbemerkingen en bijkomende overdenkingen: 

De opdracht (project) die deze Kask fotografe zich heeft gesteld is duidelijk een (fotografische) "mission impossible". Het is inderdaad (fotografisch) onmogelijk om nu - als volwassene - bepaalde dingen te fotograferen zoals men die vroeger - als kind - heeft gezien, m.a.w. retroactief in de tijd fotograferen is een onmogelijke zaak omdat het ene het andere per definitie uitsluit. Een foto is precies niets anders dan één optische registratie van één visuele ervaring op één welbepaald moment in de tijd ( het moment van de optische concretisering  van die visuele ervaring in een fotografische opname) waarbij de foto alleen dat moment weergeeft, niet de momenten ervóór en ook niet die erna. Een foto is en blijft per definitie altijd een beeld van het 'heden', nooit van het 'verleden', noch van de 'toekomst'. Alleen het effect van het psychologisch tijdsbesef van de beschouwer van een foto, geeft - na verloop van tijd - de subjectieve indruk dat een foto een beeld is van het 'verleden', terwijl de foto objectief een beeld van het 'heden' is, blijft en altijd zal blijven. Daarom is het ook een foto, méér zelfs: het is hét wezenlijk en uniek kenmerk van het medium fotografie, van de foto als gefixeerd en onveranderlijk objectief beeld van een 'heden' en van niets anders dan dit 'heden'.

Deze fundamentele eigenschap én tegelijkertijd ook fundamentele beperking, geldt niet voor andere 'beeldende media' zoals tekenen, schilderen, schrijven, boetseren...
Met deze media is het perfect mogelijk om, naast een 'heden', ook een 'verleden' en zelfs een 'toekomst' materieel uit te beelden en bovendien niet alleen 'objectief' (naar de 'werkelijkheid') maar ook volkomen visionair, illusoir, denk-beeldig, ab-stract. Deze eigenschap is de fundamentele creatieve kracht van deze media, creatieve kracht die het medium fotografie per definitie ontbreekt en ontbeert. 

Mijn conclusie is dan ook dat fotografie per definitie een non-creatief beeldend medium is dat niet alleen elk verhaal (=  weergave van een verleden) en elke vóór-zegging (= weergave van een toekomst) maar ook elke abstractie per definitie uitsluit, wat men er ook moge over beweren, zwetsen of fantaseren.

Daartegenover moet wel worden vermeld en gesteld dat het medium fotografie als geen ander in staat is om snel en accuraat een objectieve ( = optische) afbeelding te produceren van een door een mensen oog waarneembare werkelijkheid (dit is binnen het golfgebied van het lichtspectrum dat door een mensen oog en door een optische lens kan worden gecapteerd). Dit is dan de unieke documentaire ( = non creatieve) maar tegelijkertijd ook de enige reële kracht van het medium fotografie. 

De rest of wat nog zou resten, noem ik "decoratie", al dan niet smaak gevend beleg tussen en naast de 'artistieke' of de als 'artistiek' gepresenteerde boterham. Het vermoeden rijst dan ook dat fotografie en foto's op zich per definitie niet tot de 'kunst' kunnen behoren, géén 'kunst' kunnen zijn maar enkel 'fotografie en foto's'. Deze (veronder)stelling vereist echter niet enkel een verder en dieper onderzoek maar in de eerste plaats een soort 'definitie', een onderbouwde en bruikbare omschrijving van wat het begrip 'kunst' inhoudt of  betekent of welke betekenis er in een bepaalde context aan kan of moet worden  gegeven. Daar wil ik dan ook naar zoeken en die zoektocht ook in woord en beeld brengen op deze blog, steunend op en verwijzend naar andere blogs en bronnen.


Wie het volledig anders, anders of een beetje anders ziet of meent, is hier met zijn/haar andere meningen van harte welkom : "laat maar komen, Walter...of Sofie, Pepito, Mario, Maria, Juanita, Margarita et Cetera...."

 

FOTOGRAFIA : LA GENTE DE GANTE : MARGARITA CALLEJERA

FOTOGRAFIE : VOLK VAN GENT : STRAAT MA-DE-LIEFJE

KUNST/FOTOGRAFIE : WEBLOG BOEKRECENSIES : Achille van den Branden: Haai op sterk water - Hans den Hartog Jager

Welke (Vlaamse) fotograaf leest nog boeken en desgevallend welke boeken?
Als ze enerzijds wat meer zouden lezen en anderzijds véél minder fotograferen, zouden ze allicht tot het inzicht kunnen komen dat ze mettertijd ook anders, minder én vooral beter zouden kunnen fotograferen.

Het is bijna niet te geloven, maar onlangs las ik op een blog van één van de zelfbenoemde rijzende sterren en zonnen onder de jonge Vlaamse (professionele) fotografen dat hij voor een simpel opdrachtje over de 'sfeer' in het Centraal Station van Groot-Antwerpen, zijn vermoedelijk veel te groot en te zwaar merk apparaat méér dan 1600 keren digitaal had afge(d)rukt. Dit is 1600 fotokes 'geschoten' (= mitraillé à balles de gros calibre) en voor alle zekerheid vermoedelijk ook nog eens in minstens 2 verschillende digitale formaten opgeslagen, dit alles binnen een tijdspanne van luttele uren fotogeniek zweven, zoekerig zwerven en dolen binnen de adembenemende ruimten van deze majestueuze stasie, terwijl hij misschien maximum 10 sfeerbeeldjes diende aan te leveren waarvan er dan maximum 3 á 4 effectief zullen worden gebezigd voor het door de opdrachtgever gestelde doel.

En dit is dan nog klein bier, vergeleken met een eerdere super multi klik prestatie waarbij dezelfde fotograaf - naar eigen fier zeggen - op één van zijn snelle passages door streepjes China (het land van de tekens, de dromen en de syndromen) méér dan 5000 digitale kicks op 1 dag (minder dan 12 uren) had geslagen en opgeslagen. Dit doet me denken aan de historische Europese boterbergen en melkplassen, een vorm van nutteloze DUMPING van nutteloze overproductie waardoor men kunstmatig een DEVALUATIE van de boter- en melkprijs meende te kunnen vermijden.
De wereldwijd steeds meer aanzwellende foto bergen en foto oceanen zullen echter de devaluatie van het medium en van zijn producten niet kunnen tegenhouden.

Dezelfde 'super multi klik' fotograaf hoorde ik eveneens onlangs, ergens ongegeneerd prat uitkraaien dat een deel van zijn jong maar in kwantiteit zeer uitgebreid fotografisch Vlaams "oeuvre" in al zijn print gebonden groot- en grootsheid in het prestigieus Vlaams Huis in Osaka - Japan (het land van de rijzende zonnen, de spleet ogen en de gespleten geesten) wordt tentoon gespreid en dat gelijktijdig een ander deel ervan  in Super High Definition Quality in continu circuit dusdanig 'kwaliteitsvol' wordt geprojecteerd dat - ik citeer zijn woorden - "de beelden van het scherm spatten".

Men begrijpe mij niet verkeerd: het is dus echt niet omdat ik deze fotograaf zijn - weliswaar toch enigszins vroegtijdig uit het ei gekropen - individueel 'moment de gloire' niet gun, integendeel zelfs, maar als deze benadering van en opvatting over het medium 'fotografie' de emanatie moet zijn van de kwaliteit van de top van de jonge garde Vlaamse fotografen van de 'nieuwe' Vlaamse fotografie, dan heb ik daar zo mijn welgemeende maar  uiterst kritische bedenkingen en reserves bij.

Het heeft natuurlijk ook een stuk te maken met het commercieel en steeds commerciëler wordend promotioneel markt karakter van het Vlaams 'cultuur' beleid - desnoods hangt men  in Osaka ook wel 1600 Vlaamse blanke bloemkolen of  5000 Vlaamse witte witloofpijpjes aan de witte Japanse muren - maar vooral ook met de 'ondefinieerbaarheid' en het vrijblijvend ludiek maar commercieel winstbeogend karakter van de hedendaagse kunstfabriek(en), met de kunstmatig geforceerde maar fundamenteel tegensprakelijke 'verkunsting' van het medium fotografie in het bijzonder, evenals met de nefaste rol die (foto)musea en andere kunst instanties spelen in een snel voortschrijdend proces van vervlakking, devaluatie en verstikking van het wezen en de maatschappelijke functies van het medium fotografie.


Via onderstaande link komt U terecht op een interessante weblog met een schat aan boeken recensies over zeer diverse onderwerpen, o.a. ook over kunst en fotografie. Deze link brengt U bij een  interessante bespreking van een zeer interessant boek van de Nederlander Hans den Hartog Jager waarin hij als kunstrecensent bij NRC handelsblad bepaalde opiniestukken over kunst (en fotografie) heeft gebundeld.

Vooral zijn onbevangen én gefundeerde bevindingen en meningen over hedendaagse kunst, kunstmusea én fotografie vind ik zeer lezenswaard, in het bijzonder ook de volgende passage over de rol en  het beleid van FOTOMUSEA, standpunten waarmee ik het volledig eens kan zijn en waaraan ik links en rechts op mijn blog zelf al eerder onbevangen  lucht heb gegeven :

( de eerste zin , waarvan delen door mij in rood zijn gemerkt, is een bemerking van "Achille van den Branden", de rest van onderstaande tekst is van Hans den Hartog Jager)

"De fotomusea, die gretig inspelen op de populariteit van fotografie en niet snel geneigd zijn de nodige demarcatielijnen aan te brengen, zijn volgens hem medeverantwoordelijk voor de devaluatie van het medium.

In schilder-, beeldhouw- en installatiekunst wordt nauwkeurig en subtiel onderscheid gemaakt tussen tijdvakken, stromingen en bedoelingen. In de fotografie worden alle genres gemakzuchtig op een hoop gegooid, hoewel ze toch zijn ontstaan uit heel verschillende intenties. Je hebt bijvoorbeeld de journalistieke fotografie, waarbij men ten behoeve van kranten, weekbladen en websites het leven van alledag zo adequaat mogelijk wil betrappen. In de documentaire fotografie doen ze ongeveer hetzelfde, maar kiezen ze ervoor meer tijd te nemen, en afstand. Reclamefotografen daarentegen proberen een wereld om een product heen te creëren en de toeschouwer vervolgens die wereld binnen te lokken. En kunstfotografen willen, vaak door middel van enscenering of manipulatie, de toeschouwer laten nadenken over de ‘zichtbare wereld’ waarin hij leeft. Het zijn allemaal verschillende genres, met andere methoden en bedoelingen, maar in de fotomusea worden ze al te gemakkelijk zonder inhoudelijke distinctie getoond. En dat niet alleen: ook kwalitatief onderscheid is ver te zoeken. Rijp en rot, vernieuwend en modieus: de fotomusea tonen alles, als het er maar een beetje prettig uitziet. Dat leidt tot een opmerkelijke vervlakking: fotomusea worden in toenemende mate bastions van semi-modieuze foto’s waarvan de conservatoren denken dat het publiek er behoefte aan heeft."

 LEES VERDER EN MÉÉR VIA DEZE LINK :  Achille van den Branden: Haai op sterk water - Hans den Hartog Jager

VARIA : ESPANOL : UNA COPLA : EL TONTO

Oefening in de schone Spaansche tale (una de las varias lenguas de los Gitanos) : een wijs rijmeldichtje.

A MI ME LLAMAN EL TONTO,

EL TONTO DE MI LUGAR;

TODOS VIVEN TRABAJANDO,

YO VIVO SIN TRABAJAR.

Vrije omzetting in de Nederlandsche tale:

 Ze noemen me de gek,

de dorpsgek

in mijn dorp waar iedereen werkt om te leven;

maar ik, ik werk niet:

ik Lééf.

                

FOTO : HET BELGISCH GEVOEL / LA SENSATION BELGE / DAS BELGISCHE GEFÜHL

FOTO : GEEN BALLEN TE ZIEN

Een voorbeeld van een foto waarin de tekst in het beeld méér zegt dan de foto zelf, hoewel er tussen deze tekst en het beeld in zijn geheel hier toch enige van dubbele bodems voorziene verbanden te leggen zijn die ik er ook bewust heb willen inleggen. De 'gedachte' zit hoe dan ook méér in de tekst dan in het beeld. Ik heb mij voorgenomen om in de toekomst de 'gedachte' (met of zonder tekst) volledig in de beelden te leggen of - juister gezegd - enkel die beelden op te zoeken en te registreren waarin ook effectief 'gedachten' te zien zijn of tot uiting kunnen worden gebracht en die bovendien duidelijk 'leesbaar' zijn.

Daarnaast heeft deze foto ook iets schoon 'vuils' en een lichte ondertoon van enige 'geilheid. Ipso facto zou ik daarom mezelf mogen willen toestaan deze foto desalniettemin met een zekere mate van bevredigdheid en bevrediging tot de categorie 'goede foto's' te mogen rekenen, hoewel hij in de van artistiekerige eigenwaan vervulde en met klatergoud behangen, bloederige ARENA'S  van 'fotografie jury's' ongetwijfeld meedogenloos zou worden gebrandmerkt en verworpen als foto-artistiek zwaar gehandicapt en dus van nul of generlei artiestische waarde. Ik kan daar tegenwoordig alleen maar zeer content en gelukkig mee zijn.

VARIA : GENT : FOTOGRAFIE EN NOG IETS : DE PUNCTUM LEZINGEN

In Antwerpen gebeuren er - wat fotografie betreft - misschien vele, maar in Gent vooral interessante 'dingen'.
Een voorbeeld van het eerste is het FoMu Spass Haus en zijn ontelbaar oogverblindende 'Kick-und-Spass-Ereignisse', een voorbeeld van het tweede zijn de uitgelezen blikverruimende PUNCTUM lezingen.

Een 'lezing' is een mondelinge voordracht van een TEKST en meer algemeen, van een GEDACHTE.
De fotografie Punctum lezingen gaan dus over gedachten, niet over foto's, tenzij dan over die foto's die ook 'gedachten' inhouden of opwekken en die zijn tegenwoordig zeldzaam, zeer zeldzaam.

Als 'gedachten foto's' of  'gedachten' tout court U lief en dierbaar zijn, kan ik U de eerstvolgende 2 punctum lezingen zeer warm aanbevelen: PUNCTUM lezingen GENT 24.11.2009 (Peter Verhelst  & Dirk Braeckman) en 26.11.2009 (Nickel van Duijvenboden) .


Beide lezingen leggen of zoeken op de een of andere manier een verband tussen beeld (foto) en 'taal'.

De lezing van 26.11.2009 (Nickel van Duijvenboden) interesseert mij persoonlijk het meest omdat ze gegeven wordt door een SCHRIJVER die in 2003 aan de Gerrit Rietveld academie als FOTOGRAAF promoveerde op een eindwerk dat GÉÉN FOTO'S maar enkel een TEKST en dus GEDACHTEN omvatte.

Deze fotograaf-kunstenaar moet ongetwijfeld van mening zijn (geweest) dat gedachten zonder foto's interessanter zijn en méér te bieden hebben dan foto's zonder gedachten. De jury van de 'fotografie' afdeling van de Gerrit Rietveld academie A'dam was blijkbaar dezelfde mening toegedaan en promoveerde hem prompt tot 'fotograaf'. Ik sluit me nu volmondig bij deze mening aan. De huidige Kask fotografie opleiding daarentegen, vertoeft op dit punt - zowel in gedachten als in de praktijk - nog altijd in de duistere Middeleeuwen, in de 'media aeda obscura'. QUANDO LUX VENI-ET ?

FOTO : MADONA DEL CAJERO AUTOMÁTICO (GELD OPVRAGEN TIJDELIJK ONMOGELIJK // CHARGEMENT PROTON DISPONIBLE)

FOTOGRAFIE : ÜBER WALKER EVANS, dessen Bilder im kollektiven Gedächtnis der Amerikaner verankert sind.

(Auszug und persönliche Auswahl aus einem Artikel über Fotograf Walker Evans von Klaus Honnef im Magazin "KUNSTZEITUNG" Juni 2009)

"Alles Spektakuläre war ihm verhasst. Sein kritischer Geist war angewidert von den Versuchen der Fotografen, sich mit Hilfe dramatischer Effekte und extravaganter Blickwinkel in den Vordergrund zu spielen, um den Status von Künstlern zu erreichen. Aus seinem Herzen machte Evans keine Mördergrube: die abfälligen Bemerkungen über die Fotografien von Alfred Stieglitz, Edward Steichen und Ansel Adams lassen an Deutlichkeit nichts zu wünschen übrig. Dagegen wollte er als Autor in seinen Bildern völlig unsichtbar bleiben, anonym, die Motive selber sprechen lassen, ohne sie, durch besondere inszenatorische Kniffe in Fetische zu verwandeln."


"Er fühlte sich den Schriftstellern ohnehin näher als den Fotografen. Er schätzte die mitleidlose Beschreibungsintensität Gustave Flauberts in "Madame Bovary" und den scharfen Realismus von James Joyce. Er war mit Ernest Hemingway befreundet.
Der ungemein belesene Evans war ein glänzender Essayist und gehörte während des zweiten Weltkriegs als Film- und Kunstkritiker zum Redaktionsstab von "Time". Danach war er frei schaltender Fotograf und Art Direktor bei "Fortune". Der recht snobistische und dandyhafte Evans, der ständig in Geldnöten steckte, weil er Luxushotels und massgeschneiderte Kleidung bevorzugte, erfuhr bereits in seinen fotografischen Anfängen, dass künstlerische Unabhängigkeit ihren Preis hatte.

Gleichwohl hegte er ein tiefes Misstrauen gegenüber jeder Form kommerzieller und künstlerischer Fotografie. Seine fotografische "Kunst" dokumentiert sich in absoluter Kunstlosigkeit. Eine spezifische Ausbildung schien ihm unnütz. Er kultivierte den Amateur. Die technischen Fertigkeiten brachte er sich mit Hilfe einiger Freunde bei. Er sammelte Postkarten und die anonymen Signale der Zivilisation."


"Nachhaltiger als die grossen Schriftsteller hat Walker Evans das Bild Amerikas im 20. Jahrhundert geprägt. Kein Fotograf hat mit seinem "dokumentarischen Stil" das Medium vergleichbar beeinflusst wie er: von Helen Levitt bis Robert Frank, von Lee Friedlander bis William Eggleston, von Bernd und Hilla Becher bis Lewis Baltz und Robert Adams reicht die Auflistung jener Fotografen, die von Walker Evans inspiriert wurden."

==========================================================================

Uit deze biografische noten over Walker Evans, één van de grote 'iconen uit de wereldgeschiedenis der fotografie', komt er in elk geval een verband tot uiting tussen  het beheersen van fotografische 'beeldtaal' enerzijds en een liefde voor en kennis van 'geschreven (en gesproken) taal'.

Al even duidelijk, zoniet nog duidelijker komt hier ook nog eens tot uiting dat fotografen die op wereldschaal werkelijk iets te zeggen en te betekenen hebben - zoals onder meer ook Henri Cartier Bresson - zich onverbloemd en uitdrukkelijk afzetten tegen 'kunstige fotografie' als dusdanig en tegen fotografie als een vorm van 'kunst'.
Met hun foto's en hun werk tonen zij aan dat het medium fotografie een eigen en een andere functie heeft dan de 'kunst functie'. Meer en meer vind ik elementen en steun voor de gedachte dat (op communicatie afgestemde en betekenisvolle) fotografie een vorm van 'taal' is waarin expliciet en impliciet gedachten en meningen verzonken liggen en bijgevolg een uiting van 'denken' is en dat dit bovendien de enige zinvolle functie van dit medium kan zijn, waarvan de wezenlijke eigenschap erin bestaat door de fotograaf waargenomen dingen en toestanden optisch te registreren en op een of andere manier gelijkvormig te reproduceren, zonder aan de 'inhoud' (= de betekenis van het geregistreerde beeld) afbreuk te doen.

Zinvolle fotografische beelden enten zich dus volledig op de 'inhoud' (= de keuze, de  innerlijke gedachte en het 'denken' van de fotograaf bij de registratie van een waarneming), niet op de 'vorm' (= de uiterlijke gedaante of de vormelijke inbedding van het geregistreerde voorwerp). Bij fotografie met een communicatief doel (wat zou het immers anders kunnen zijn?) bestaat "de kunst" erin om deze 'inhoud' communicatief  tot uitdrukking te brengen, maw 'leesbaar' en 'verstaanbaar' te presenteren, zoals dit eigenlijk ook geldt in de geschreven en gesproken 'taal', hoewel deze laatste niet aan één beeld, één moment, één tijd en ook niet aan één gedachte gebonden is en bovendien abstracties en redeneringen toelaat, wat bij het fotografisch beeld a priori ten gronde en volkomen uitgesloten is. Er zijn dus wel degelijk grote en wezenlijke verschillen tussen 'beeldtaal' en 'gewone taal'.

Ik denk dat ik mijn eigen 'fotografisch bezig-zijn' in bovenstaande zin ga aanpassen, ook al betekent dit onvermijdelijk dat er in de eerste plaats een heel stuk minder 'gefotografeerd' zal worden. Er zijn immers steeds veel meer 'voorwerpen' in de fotografisch registreerbare buitenwereld te zien dan dat er (zinvolle) 'gedachten' kunnen worden aan vastgeknoopt. En mijn (voorlopig) besluit was dus dat een foto zonder (leesbare) 'gedachte' per definitie géén zinvolle foto is. Mooi zo.

ALBUM : OBSERVATION (15) [WWW.ALARMBELLS.COM]

FOTOGRAFIE : DE KASK MASTERS 2009 / 3 : ELKE LANNOO

 Webpagina KASKWEEK 2009 :  ELKE LANNOO


1. Het project:

De versbakken KASK meesteres ELKE LANNOO beschrijft haar afstudeer project als volgt:
Losjes en blosjes

‘Deze beeldenreeks gaat over mijn omgeving. De dingen die ik zie en hoe ze me opvallen, met familie en vrienden als uitvalsbasis. Hoe ik de dingen beleef en hoe belangrijk de beelden zijn als herinnering voor later. Want de tijd keert niet terug, maar beelden blijven.’


Dit project draagt en verdraagt de vrij lichtvoetig klinkende titel "losjes en blosjes". Men mag zich dus ook aan iets "losjes" verwachten. De uitdrukking "losjes en blosjes" komt mijns inziens niet voor in het lexicon van het standaard Nederlands en is bijgevolg als een creatieve persoonlijke taal uiting te beschouwen. Het woord "blosjes" bestaat in het standaard Nederlands enkel als meervouds verkleinvormpje van "blos" wat in het algemeen duidt op een (kleurige) opheldering van het gelaat (wangen), als een teken van gezondheid maar soms ook als een teken van emotie en dan meestal als een opvallende veruitwendiging van innerlijke verlegenheid of schaamte. "Een fel rode blos van diepe schaamte kleurde haar bleke wangetjes", bijvoorbeeld...

Ik vermoed dat deze master fotografe hiermee iets wilde uitdrukken dat, in zijn geheel, kan worden gegrepen en begrepen onder de noemer "vrijmoedige, onbevangen, ongecomplexeerde fotografie, poepsimpele beelden van poepsimpele dingen die op gelijk welk willekeurig moment in het fotografenoog kunnen springen of vallen". Een hoogst toevallig treffen van een hoogst toevallig toeval dus, zonder enige beperking, selectiviteit, rang- of tijdsorde of prioriteit, waarbij de fotograaf herleid wordt tot een bezitter van een toestel met een drukknop waarop de fotograaf toevalsgewijs losjes kan drukken en het toestel de rest voor zijn rekening neemt. Men zou het "snapshot fotografie" kunnen noemen, maar dan zonder dat er ook maar iets gesnapt wordt of te snappen valt, een soort "joy stick" fotografie, puur voor de fun en de leute, "plaisir du souvenir", digitale koekjesdozen van het merk "losjes en blosjes", inderdaad...

Een 'project' zonder doel of richting, een 'project' dat geen 'project' is, het 'projectloze project'...het meesterlijk ei van Columbus.

2. De fotografische resultaten:

We kunnen kort zijn:

- vormgeving: zéro, absent, inexistant 

- inhoud: van nul tot onbenullig, hoogstens een losse greep uit een toevallig assortiment koekjes van alle deeg, uit de blinkend blikken koekjesdoos van het merk "losjes en blosjes".


Intussen heeft collega-kaskmeesteres BIEKE DE POORTER op basis van haar afstudeer project en selecties uit haar kask eindwerk een nominatie weten te bemachtigen in    "photo academy award"   en werd zij gepromoveerd tot winnares van "the magnum expression award"

Elke Lannoo werd eveneens gelauwerd met een "photo academy award" nominatie. 

Inge Henneman nomineerde het werk van Elke Lannoo voor het FotoMuseum in Antwerpen, wat garant staat voor een platgetreden conceptueel-artistieke kijk op fotografie, gekenmerkt door een ongelimiteerde banaliteit en vrijblijvendheid én blijk gevend van een grote amusementswaarde gespekt met ultieme kick effecten.

Hierna het ludiek oordeel van jurylid Inge Henneman over 'het werk' van Elke Lannoo:

"Elke Lannoo, KASK, Gent - boek.
Prikkelende rauwe serie over de meest banale en basale familiale realiteit. Het alledaagse leven nauwelijks gestileerd noch opgesmukt. Over vergankelijkheid, kwetsbaarheid en hoe het leven ons ontglipt, maar deze interpretatie kan ook totaal naast de kwestie zijn. Een serie waar je geen hoogte van krijgt, ogenschijnlijk direct maar hermetisch, zonder verhaal maar wat me bijblijft is de zieke hond, tongzoenen, bloot vlees en een kerkhof."

Ons onthou van hierdie snaaks rapport:

"...maar deze interpretatie kan ook totaal naast de kwestie zijn // Een serie waar je geen hoogte van krijgt... // zonder verhaal maar wat me bijblijft is de zieke hond, tongzoenen, bloot vlees en een kerkhof "

Dat is baie straf, en 'n bietjie dik vir 'n daalder, nie? 


Zonder meer, een referentie van FoMu niveau en een gratis ticket voor een gratuite ophanging in het Antwerps fotomuseum-pretpark.


Hoewel ik zo mijn eigen relativerende en kritische bedenkingen en reserves heb bij al die 'photo award' toestanden én onder meer ook bij de opvallende trend dat opvallend veel fotoreportages over stukken van de ter ziele gegane Sovjet Unie (Rusland, Wit Rusland-Belarus, Siberië, Ukraïne, Kazakh- en andere -'stans') de lauwerkransen krijgen toebedeeld (Carl De Keyzer, Nick Hannes en - deze lichtende voorbeelden voorbeeldig achterna hinkend - straks waarschijnlijk ook ene Michiel Hendricks. ene Madame Blanckaert, ene Jimmy Kets en in hun meezuigend kielzog nog eens een sliert ondernemende dan wel trendbewuste academie studenten) moet het verschil toch ergens zitten en aan iets liggen.
Voorafgaand aan voormelde lauweren voor het werk van Bieke De Poorter meende ik reeds in grote trekken en meen ik thans nog méér te kunnen weten waar dit verschil zit en waaraan het ligt (zie mijn blog bericht van 25 augustus 2009 mbt het kask eindwerk van Bieke De Poorter).

Terloops wou ik nog even opmerken dat - naast de trend om de brokstukken van de vroegere Sovjet Unie digitaal in retro stijl te reproduceren - ook het 'plat fotograferen' van het "moderne China" evenals de overblijfselen van het "oude China" en zijn minutieus gerestaureerde 'Bokrijk plekjes', hoog op de agenda van de trendbewuste en ambitieuze fotograaf staan.

Daarnaast valt ook bijzonder op hoe het 'Vlaams Huis' in Osaka-Japan ingepalmd en belegerd wordt door het zogezegde kruim van de zogenaamde Vlaamse fotografie dat zich, de ene kruimel  na de andere, vooral via 'De Standaard connectie' op de Japans-Chinese voorgrond wriemelt en piemelt, in de waan verkerende dat zij hierdoor automatisch tot de 'internationale top' van het fotografendom worden opgetild. 
Niets weegt echter lichter dan het lichtgewicht dat zich een zwaargewicht waant. Dit is de tragiek van 'de bokser' en -naar analogie- de tragiek van de 'bokser-fotografen'. Het kleine Vlaanderen heeft een grote traditie ter zake, te verdedigen....